6ο Animfest, Skinjackin

Skinjackin
Booze, Κυριακή 20/03/2011

Παραπονιόμαστε ότι δεν γίνεται κάτι τις καθημερινές τη νύχτα, πόσο μάλλον τα κυριακάτικα απογεύματα. Μια εξαίρεση αποτέλεσε το event που διοργανώθηκε υπό την αιγίδα του Γαλλικού Ινστιτούτου με καλεσμένους τους Γάλλους Skinjackin, μια ομάδα που ταξιδεύει ανά τον κόσμο και στήνει καταπληκτικά πάρτι, τα οποία περιλαμβάνουν live painting shows και dance μουσικές.

Χρησιμοποιώντας μη τοξικούς μαρκαδόρους που βγαίνουν εύκολα με σαπούνι, ζωγραφίζουν το σώμα έχοντας δύο απλούς κανόνες: αποφασίζουν αυτοί για το σχέδιο που κάνουν και εμπνέονται από το θέμα του πάρτι, φτιάχνοντας σλόγκαν και σχέδια. Για την Αθήνα έπαιξαν με τα κλασικά φολκλόρ θέματα: φραπέ, ούζο και greek kamaki. Τους είχα γνωρίσει και πέρσι σε αντίστοιχο event και το σίγουρο συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κανείς είναι ότι είναι τρελοί για δέσιμο και πολύ ταλαντούχοι. Να σημειωθεί ότι γουστάρουν πολύ τις Αθηναίες, όπως μου έχουν εκμυστηρευτεί, κι έχουν πασπατέψει (για τις ανάγκες του tattooing) αρκετές.

Η βραδιά στο Booze κυλούσε χαλαρά, με τον κόσμο να έρχεται και να ρωτά πόσο κοστίζει η δερματογραφία (το κάνουν πάντα δωρεάν) και τους τέσσερις από την ομάδα να είναι πάντα απασχολημένοι και σκυμμένοι πάνω από μπούστα, μπράτσα και όποιο άλλο σημείο του σώματός του ήθελε ο καθένας να «διακοσμήσει». Η μουσική επένδυση από τους DJs Hitno, Nozre και Coupure ήταν ένα μείγμα από dub, drum’n’bass, electro και ολίγη ρέγκε, ενώ μερικά από τα καλύτερα σλόγκαν που «χτυπήθηκαν» ήταν τα: «DJ Feta», «Couche d’ ouzone», «Grèce Kelly», «With or without youth».

Photoharrie

6ο Animfest
Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Σάββατο-Κυριακή 19-20/03/2011

Σαν άλλος θιασώτης των Ελευσινίων Mυστηρίων, έτσι κι εγώ κάθε χρονιά περιμένω την κατάλληλη περίοδο ώστε να διασχίσω την Ιερά Οδό και να παραδοθώ στη μυσταγωγία του Animfest. Μετά από τρία χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας μου στον εν λόγω θεσμό, δηλώνω παράφορα ερωτευμένος μαζί του. Η φιλόξενη Ταινιοθήκη, σημείο κεντρικό και προσβάσιμο σε κάθε σινεφίλ, έχει αναλάβει τη στέγασή του τα δύο τελευταία χρόνια.

Συνοψίζοντας τις εκπληκτικές επιλογές της φετινής διοργάνωσης, βρισκόμαστε μπροστά σε μια τέχνη που απολαμβάνει μια πλήρη ωρίμανση, καθόλου, μα και απόλυτα σχετική με τον Μίκι Μάους. Πιο συγκεκριμένα, οι ταινίες των σπουδαστών κυμαίνονταν ανάμεσα στο χιούμορ (το ξεκαρδιστικό γαλλικό 3D Les Bourbier) και την παρατήρηση u964 της σκληρής πλευράς της κοινωνίας (το συγκλονιστικό Missing από την Ιορδανία με τις γκρίζες μαριονέτες του), συχνά με αλχημείες των δύο, αλλά με την πλάστιγγα να γέρνει προς τη δεύτερη κατηγορία. Είναι λαμπρό να βλέπεις μέσα στην κοινωνία του Facebook άτομα με κοινωνικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Τα διεθνή διαγωνιστικά ήταν, ως επί το πλείστον, πιο εύπεπτα (στο μονόλεπτο του κροατικού Beast in the house η αίθουσα αντήχησε από τα δυνατά γέλια), με εξαιρέσεις όπως το εφιαλτικό MRDRCHAIN από τη Γαλλία και το σοκαριστικό, εξ Ισπανίας προερχόμενο, Twin girls of Sunset Street. Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι, παρά τη μεγάλη δύναμη των γιαπωνέζικων anime, μόνο μια τέτοια ταινία προβλήθηκε, το Cavity Express, που έμοιαζε με μια περίεργη μείξη των ταινιών του Hayao Miyazaki και ψυχεδελικών ναρκωτικών.

Όλες οι κατηγορίες animation είχαν την τιμητική τους: με απλές γραμμές σε χαρτί (Helixbauhaus), με τη χρήση μαριονετών, με ακολουθίες graffiti (Big Bang Big Boom), με 3D, και σε μικρότερο βαθμό με πήλινες φιγούρες, οι σκηνοθέτες πέρναγαν το οράματά τους στο κοινό. Άλλα από αυτά είχαν συγκεκριμένη πλοκή, με κεντρικούς ήρωες και μια βασική ιστορία, ενώ άλλα την αγνοούσαν επιδεικτικά, εξερευνώντας τα όρια του animation με τη βοήθεια των μέσων που έχει επιλέξει ο κάθε σκηνοθέτης. Συμμετοχές υπήρξαν από καλλιτέχνες όλης της υφηλίου, στοιχείο θετικότατο. Είναι, το δίχως άλλο, ενθαρρυντικό να αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξη προβληματισμένων ατόμων σε κάθε πιθανή γωνιά του κόσμου, από την γκρίζα Κροατία ως την ηλιόλουστη Ιερουσαλήμ.

Τα δύο φετινά αφιερώματα ήταν εξαιρετικά. Τα σαφώς πιο ειδικά από θεματολογικής απόψεως animation του Χάρβαρντ έδειξαν την πορεία του είδους από την αρχή του μέχρι σήμερα. Από την ιστορία της καταγωγής του ανθρώπου, με τη χρήση της πλαστελίνης, ως και το Shapeshifter του 2010, με τον συνδυασμό μαριονετών και ψηφιακών μέσων, το animation τρόπον τινά γεννήθηκε, πέρασε σε μια μπερδεμένη εφηβεία κι έφτασε στην ενηλικίωσή του με αρκετά ομαλό τρόπο. Από την άλλη, ο Ισπανός Sam έδωσε στο South Park μια πήλινη υπόσταση και μεσογειακό ταμπεραμέντο με τις πολιτικά ανορθόδοξες μικρού μήκους ταινίες του, προσφέροντάς μας γέλιο αυτογνωσίας μέσω των τόσο γνώριμων κοινωνικών μοτίβων που προέβαλλε.

Άλλη μια χρονιά, το Animfest στέφθηκε με επιτυχία. Με σιγουριά μιλώντας, δηλώνω ταπεινός ακόλουθός του, πλέον.

Φοίβος Κρομμύδας