ARRRGH!, Εθνικό Μπαλέτο Ισπανίας

ARRRGH! Τέρατα και σημεία στη μόδα
Μουσείο Μπενάκη
Σάββατο 14/05/2011

Τα εγκαίνια αυτής της έκθεσης ήταν ίσως τα πιο πολυαναμενόμενα της εβδομάδας, κι ας συνέπιπταν με το μεγάλο πάρτι του Art Athina και τoν διαγωνισμό της Γιουροβίζιον. Η έκθεση είχε ήδη εξάψει τη φαντασία με το concept της, που είναι ουσιαστικά η μόδα του τερατόμορφου. Η βραδιά των εγκαινίων -ήταν και η Νύχτα των Μουσείων- υποσχόταν «μια interactive live performance τερατόμορφων χαρακτήρων» με τίτλο «The Monsters’ Ball». Από την είσοδο καταλάβαμε ότι ήταν μια πολύ καλά οργανωμένη έκθεση. Ήταν από τα λίγα εγκαίνια όπου ο κόσμος έμπαινε σε γκρουπ για να μη γίνει συνωστισμός (τα συγχαρητήριά μας στον συντονισμό της έκθεσης). Στο αίθριο είχε ένα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό live performance σε ambient αυτοσχεδιασμούς από το συγκρότημα Κεφάλαιο 24, που περιελάμβανε από κρουστά μέχρι συνθεσάιζερ. Μας άρεσαν και οι δύο κούκλες-καθίσματα σαν πουφ με απλωμένα μακριά χέρια. Η έκθεση γινόταν στον δεύτερο όροφο. Ακόμα και η πόρτα που οδηγούσε εκεί ήταν ένας σχισμένος τοίχος και με το που έμπαινε κανείς μέσα έβλεπε ένα κλουβί με δυο αλλόκοτες γυναίκες – η μια βαφόταν μπροστά σε έναν καθρέφτη και είχε τέσσερα στόματα, ενώ η δεύτερη απλώς περιφερόταν. Μέσα έβλεπες, εκτός από τα εκθέματα, διάφορα γκρουπ ανθρώπων που περιφέρονταν φορώντας διάφορα εξτράβαγκαντ outfits: από υπερδιαστημικές στολές μέχρι αυθεντικές παραδοσιακές φορεσιές από το Λαογραφικό Μουσείο. Το αστείο, βέβαια, ήταν ότι επειδή κι ο κόσμος ήταν αρκετά έξαλλα ντυμένος, αναρωτιόμασταν συχνά-πυκνά αν κάτι που βλέπαμε ήταν κομμάτι της έκθεσης. Ενδιαφέροντα ήταν και τα extreme performances: ένας τύπος καθόταν κάτω, στον διάδρομο, φορώντας κοστούμι με παγιέτες, κι είχε στο κεφάλι του μια σειρήνα μ’ έναν ζωντανό αρουραίο μέσα. Δεν έλειπαν και τα interactive installations: κουτιά που σε προκαλούσαν να περάσεις από κάτω και να βγάλεις φωτό, και χιπ κόσμος ή όχι. H βραδιά ήταν σαν ένα μεγάλο σουρεαλιστικό πάρτι.

Ανθή Αρνοκούρου

Εθνικό Μπαλέτο Ισπανίας
Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών
Πέμπτη 12/05/2011

Μια ξεκούραστη βραδιά, γεμάτη εικόνες, κινήσεις και πολύ ωραία μουσική δημιούργησε το Εθνικό Μπαλέτο Ισπανίας με τρεις δημιουργίες του διεθνούς φήμης χορογράφου και καλλιτεχνικού διευθυντή του από το 1990 έως το 2010, Nacho Duato. Ένα ταξίδι από το κλασικό μπαλέτο στον σύγχρονο χορό, με πολλά νεοκλασικά στοιχεία κι έντονη έρευνα για τη σύγχρονη όσο κι αρχέγονη κινητική γλώσσα, αλλά κι ένα ταξίδι στις αδυναμίες της ανθρώπινης ύπαρξης. Από την υπνωτιστική τελετουργική αίσθηση της Αφρικής με το έργο Gnawa (τίτλος που παραπέμπει σε λαούς της βορειοδυτικής Αφρικής), βασισμένο σε κινήσεις της λεκάνης και ρυθμούς πρωτόγονων χορών, στη μεταφυσική, εσωστρεφή διάθεση του O Domina Nostra (βασισμένο στο ομώνυμο μουσικό κομμάτι του Henryk Gόrecki) με την πρωταγωνιστική φιγούρα της Παρθένου Μαρίας ως απαραίτητου ενδιάμεσου μεταξύ του γήινου (ανδροκρατούμενου) κόσμου και του θείου, και τελικά, στον εσωτερικό, βαθύ ήχο του εξαρτημένου (από ναρκωτικά) σώματος στο White Darkness, με την υπέροχη μουσική του Karl Jenkins. Το τελευταίο ήταν κι ένα κομμάτι μεγάλης ποιητικής διάθεσης, μέσα από τα παλλόμενα, σε συνεχή κραδασμό σπασμωδικά σώματα των χορευτών, που καταλήγει στη ρομαντική συνένωση δύο ετερόκλητων σωμάτων, της γυναίκας και του άντρα, του φθαρτού και του άφθαρτου, του εσωτερικού και του εξωτερικού, του σταθερού και του ασταθούς. Η διαρκής έρευνα του χορογράφου, που τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει δώσει στην ομάδα έναν σύγχρονο χαρακτήρα, χωρίς να προδίδεται το κλασικό λεξιλόγιο και ύφος που τη χαρακτηρίζει από την ίδρυσή της το 1979, δημιουργεί έναν πυκνό διάλογο για τον κλασικό και τον σύγχρονο χορό και τη διαπίστωση της ανάγκης μιας χειραφέτησης του χορευτικού κοινού έξω από τα στεγανά της ταμπέλας. Είναι πολύ χρήσιμες αυτές οι παραστάσεις «υποδομής», που καλύπτουν ερευνητικά κενά του σύγχρονου θεατή στην Ελλάδα, διευρύνουν την ικανότητα πρόσληψης κι αποκωδικοποίησης κι ενθαρρύνουν τη δημιουργικότητα στον σύγχρονο ελληνικό χορό, τόσο σε επίπεδο φόρμας όσο και σε θεματολογία .

Τζωρτζίνα Κακουδάκη