Comicdom Con

Το Comicdom Con καταφέρνει μ’ έναν απίστευτο τρόπο να γίνεται κάθε χρόνο και μεγαλύτερο, και αν μια τέτοια δήλωση μοιάζει κλισέ, τότε σίγουρα, σε μια περίοδο που τα πάντα συρρικνώνονται, θα πρέπει να εκτιμάται λίγο παραπάνω.

Τα παιδιά που χρόνια τώρα διοργανώνουν το μεγαλύτερο -και συχνά μοναδικό- ελληνικό συνέδριο για κόμικς το κάνουν σταθερά αφιλοκερδώς και διατηρώντας το event δωρεάν για το κοινό, γεγονός που χαρακτηρίστηκε και από μερικούς εκ των μεγάλων καλεσμένων μοναδικό στην παγκόσμια σκηνή συνεδρίων. Όμως εντυπωσιακό δεν είναι μόνο το γεγονός ότι στήνεται μια τέτοια διοργάνωση και ότι ο κόσμος ανταποκρίνεται όλο και περισσότερο (φέτος, ειδικά το απόγευμα της Παρασκευής και όλο το Σάββατο η πληρότητα στον χώρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης ήταν ανεπανάληπτη), αλλά και το περιεχόμενό της.

Φέτος, για μια ακόμα χρονιά, είχαμε σημαντικούς καλεσμένους, με εξέχουσες περιπτώσεις τον μεγάλο Ιταλό ερωτικό σχεδιαστή Μίλο Μανάρα, τον τρομερό Βρετανό σεναριογράφο Μάικ Κάρεϊ (που έχει γράψει μερικά από τα καλύτερα ενήλικα κόμικς φαντασίας της DC/Vertigo καθώς και μια από τις μεγαλύτερες παραγωγές ιστοριών X-Men στην ιστορία της Marvel) και τον αθυρόστομο σχεδιαστή Ρούφους Ντέιγκλο (του Tank Girl), μεταξύ πολλών άλλων. [Σε ένα απολαυστικό δίωρο Q&A, o Ντέιγκλο έκραξε έναν απ’ το κοινό που δοκίμαζε την υπομονή όλων με τις ερωτήσεις του, έθαψε τον Άλαν Μουρ (!) και μίλησε για τη διάθεσή του να χαρίζει κόμικς του online, αναζητώντας τρόπους όχι να «πολεμήσει» το ίντερνετ αλλά να το κάνει σύμμαχο.]

Ο Μανάρα είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Κωνσταντίνο Παπαμιχαλόπουλο περί κόμικς και σεξ το απόγευμα της Κυριακής, δίνοντας πάσα σε μια άλλη μορφή fun, τα παραδοσιακά, πλέον, Comicdom Awards. Μεγάλοι νικητές εκεί ήταν το ξεκαρδιστικό Feathers του Έκτορα Αποστολόπουλου (εκδόσεις Giganto), με Βραβείο Καλύτερου Κόμικ αλλά και Βραβείου Κοινού, και ο Τάσος Ζαφειριάδης, με 3 βραβεία. Την ίδια ώρα, αλλά το Σάββατο, ο χώρος της Ένωσης κατακλύστηκε από αγόρια και κορίτσια μεταμφιεσμένα σε χαρακτήρες των αγαπημένων τους κόμικς για τον διαγωνισμό Cosplay. Όπως γράφτηκε και στο twitter αργότερα, το ίδιο βράδυ, «Comicdom είναι να περιμένεις στην ουρά για πιτόγυρο μαζί με το μισό καστ του Ναρούτο».

Κι αν τα workshops από τους καλεσμένους, η ενδιαφέρουσα έκθεση προς τιμήν του ιστορικού αγγλικού τίτλου επιστημονικής φαντασίας 2000 AD (απ’ όπου έχουν ξεπηδήσει σχεδόν άπαντες οι μεγάλοι Βρετανοί κόμιστες), οι διαγωνισμοί και οι συζητήσεις στήριζαν το συνέδριο σε επίπεδο περιεχομένου και highlights, η γοητεία του παραμένει άλλη:αυτή η αίσθηση μιας μεγάλης παρέας ανθρώπων με το ίδιο πάθος. Για τρεις μέρες περπατάς σ’ έναν χώρο γεμάτο κόμικς, παλιά και καινούργια, ελληνικά και ξένα (η διάθεση των δημιουργών για ψάξιμο και δημιουργική έκφραση παραμένει άσβεστη και φέτος, αν κρίνει κανείς από την ποιότητα των αυτοεκδόσεων). Μιλάς με τους ανθρώπους που τα έφτιαξαν, τους ζητάς σκιτσάκια και μοιράζεσαι αστεία και ιστορίες. Συζητάς με τον Μάικ Κάρεϊ για τους αγαπημένους σου X-Men. Κάθεσαι για έναν καφέ και χαιρετάς τον Μίλο Μανάρα στο διπλανό τραπέζι. Και, ναι, συναντάς το μισό καστ του Ναρούτο.

Θοδωρής Δημητρόπουλος