Δωδεκάτη Νύχτα, Felizol & The Boy

Δωδεκάτη Νύχτα
Θέατρο Αλίκη
Σάββατο 10 Απριλίου

Τι μπορεί να περιμένει ένας θεατής από μια ελληνική παραγωγή σε έργο του Σαίξπηρ; Για τους λάτρεις του Άγγλου ποιητή, ίσως του μοναδικού στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου που έφτασε κοντά στο μεγαλείο των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, κάθε ανέβασμα κρύβει συνήθως πολλούς κινδύνους. Πολλοί πιστεύουν πως μόνο οι Άγγλοι είναι ικανοί να ερμηνεύσουν τον θεατρικό του συγγραφέα, αποδίδοντας με το σωστό τρόπο το πνεύμα της ποίησής του. Φαντάζομαι πως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ξένους που επιχειρούν να ανεβάσουν αρχαία τραγωδία. Πάντα, σχεδόν, υπάρχουν προβλήματα στην αποκωδικοποίηση - η αρχαία τραγωδία είναι πολύ μακριά από τον τρόπο σκέψης των Άγγλων. Η Δωδεκάτη Νύχτα είναι ένα από τα ωραιότερα έργα του συγγραφέα. Η Βιόλα βρίσκεται στα παράλια της Ιλλυρίας όταν το πλοίο στο οποίο επέβαινε βυθίζεται. Συντετριμμένη από τον χαμό του δίδυμου αδερφού της Σεμπάστιαν, αποφασίζει να μεταμφιεστεί σε αγόρι και να δουλέψει για τον Δούκα Ορσίνο. Ο Δούκας είναι ερωτευμένος με την κόμισσα Ολίβια, η οποία δεν τον αγαπά, και όταν η Βιόλα -τώρα Σεζάριο- την επισκέπτεται για να της μεταφέρει την ερωτική επιθυμία του Ορσίνο, αυτή τον ερωτεύεται. Η Βιόλα ερωτεύεται τον Ορσίνο, ο Σεμπάστιαν εμφανίζεται και μέσα από μια σειρά γεγονότων βρίσκεται να μπαίνει στη θέση του Σεζάριο (η μεταμφίεση της Βιόλας την κάνει να μοιάζει πανομοιότυπη με τον αδερφό της) και να συνάπτει ερωτική σχέση με την Ολίβια (που νομίζει πως αυτός είναι ο Σεζάριο). Στο τέλος όλα αποκαλύπτονται, όλοι βρίσκουν τη σωστή τους μοίρα και μόνο ο υπηρέτης της Ολίβια, ο Μαλβόλιο, φεύγει λίγο πικραμένος από τις φάρσες που του κάνουν και ορκίζεται εκδίκηση. Η παράσταση του Θωμά Μοσχόπουλου είχε ρυθμό, ήταν φρέσκια και απλή, τόσο που έμοιαζε με σύγχρονο έργο. Τόσο το παίξιμο τον νεαρών (all star cast) ηθοποιών, όσο και η αισθητική προσέγγιση στο έργο μου θύμιζε κόμιξ. Γρήγορες εναλλαγές, καμία προσπάθεια για συναισθηματισμό (αντιθέτως), οι σκηνές εναλλάσσονταν με την ταχύτητα που το μάτι τρέχει από το ένα καρέ στο άλλο όταν διαβάζει ένα graphic novel. Ο Ορσίνο (Χρήστος Λούλης) έμοιαζε σαν emo με μακριά φράντζα και μελαγχολικό ύφος, ήταν πολύ κοντά στους ήρωες των μάνγκα. Η Ιωάννα Παππά υποδύθηκε το αγόρι που είναι γυναίκα χρησιμοποιώντας μια ψεύτικη φωνή αλλά και κινησιολογία που μπορούσε να υποστηρίξει τέλεια. Μου άρεσε η glamorous παθιασμένη Ολίβια της Μαρίσσας Τριανταφυλλίδη αλλά και ο Φέστε / κλόουν του Αργύρη Ξάφη. Νομίζω, όμως, πως όλοι οι θεατές μένουν άφωνοι μπροστά στον Μαλβόλιο του Νίκου Καραθάνου. Ήταν εξαιρετικός. Χωρίς εξάρσεις, με σοβαρό τόνο, απέδωσε τέλεια τον καταπιεσμένο μπάτλερ της Ολίβια, ο οποίος τρελαίνεται όταν διαβάζει ένα ψεύτικό γράμμα που λέει πως η δούκισσα τον αγαπά. Φόρεσε τις κίτρινες κάλτσες και τις σταυρωτές καλτσοδέτες και έπαιξε χωρίς την παραμικρή σύσπαση στην έκφρασή του. Προκάλεσε γέλιο αλλά και μια παράξενη λύπη για το πώς εξευτελίζει και απελευθερώνει συγχρόνως τους ανθρώπους ο έρωτας. Το μόνο που με ξένισε σε αυτή την ωραία παράσταση ήταν το γεγονός πως τα τραγούδια του έργου δεν μεταφράστηκαν αλλά ειπώθηκαν στα αγγλικά. Λίγοι κατάλαβαν τι έλεγαν τα τραγούδια μέσα από την παράξενη προφορά των ηθοποιών, που μάλλον δεν είναι και τόσο εξοικειωμένοι με την αγγλική γλώσσα. Αλλά, και πέρα από αυτό, ποια η λογική πίσω από μια τέτοια απόφαση που μάλλον επισκιάζει το καλό έργο του μεταφραστή και βάζει τους θεατές σε μειονεκτική θέση, να πρέπει να δείχνουν τις γνώσεις τους σε μια ξένη γλώσσα;

Μιχάλης Μιχαήλ

Felizol & The Boy, Ντeιβιντ,
Exposed by Observers
Bios, Παρασκευή 9 Απριλίου

Έχω βαρεθεί να γράφω «υποστηρικτικά» κείμενα γι' αυτήν τη νέα φάση. Για την ανεξάρτητη ελληνική σκηνή. Έχω βαρεθεί να διαβάζω, ν' ακούω και να λέω τα γνωστά κλισέ για όλα αυτά που κινούνται στην πόλη «και είναι πολύ μακριά από τη mainstream κουλτούρα». Όλη αυτή η «εναλλακτική» μαστούρα έχει ανέβει επίπεδο και αυτό φαίνεται σε κάτι live όπως αυτό που έγινε στο Bios την Παρασκευή. Το line up περιελάμβανε τους Exposed by Observers, τον Ντeιβιντ και το ντουέτο Felizol & The Boy. Τους πρώτους τους ζηλεύεις για τη φάση τους. Κοπανιούνται, κάνουν, ράνουν και χαίρονται. Και αυτοί και εμείς, αν και δεν καταλαβαίνουμε γρι από τον στίχο τους. Το σαραντάλεπτο σετάκι του Ντeιβιντ είναι λίγο. Καλό είναι να παίζει παραπάνω ο κύριος Μπακαλάκος. Καλομιξαρισμένος, καλοραμμένος και, όπως λέει και ο ίδιος, «μουσική για να κουνήσεις τον γοφό». Οι Felizol & The Boy το έχουν πιάσει το νόημα. Το live είναι υπερβολικά καλά δουλεμένο (αν και δεν φαίνεται), το «Ohio» είναι κομματάρα και αν είχε πάει λίγο καλύτερα η οργάνωση θα είχαν πολύ περισσότερο κόσμο. Τη Δευτέρα έσκασε και το «Είμαι Αυτός» από το «Κουστουμάκι» του Boy, παρανοήσαμε τελείως και έδεσε το γλυκό.

ΥΓ.: Κάποιος να πει στον Βασίλη τον Χαραλαμπίδη να μην αλλάζει συνέχεια τη θέση του μπαρ. Άνθρωποι είμαστε, όχι gps.

Σταύρος Διοσκουρίδης