Eγκαίνια της έκθεσης του Στίβεν Αντωνάκος

Όταν τέλειωσαν τα λογύδρια της δημοτικής Αρχής καταρχάς, του υπεύθυνου εικαστικού προγράμματος των Αισχυλείων στη συνέχεια και τέλος του καλλιτέχνη, τα φώτα έσβησαν και για μερικά δευτερόλεπτα βρεθήκαμε στο απόλυτο σκοτάδι. Αμέσως μετά, άναψαν όλα τα νέον ταυτόχρονα κι η νύχτα γέ- μισε χρώματα. Ήταν σαν να μεταφερθήκαμε ξαφνικά στην καρδιά ενός κατάφωτου πάρκου. Ξεχυθήκαμε στον περίβολο του ερειπωμένου Παλαιού Ελαιουργείου της Ελευσίνας των 1.700 τ.μ. και μοιάζαμε να ψάχνουμε τη νοητή άκρη ενός κουβαριού που ο Ελληνοαμερικανός εικαστικός είχε ξετυλίξει στον ημιυπαίθριο αυτόν «λαβύρινθο» για μας.

Ο Στίβεν Αντωνάκος, δημιουργός αυτής της μεγάλης κλίμακας νέον εγκατάστασης με τίτλο «The Search», ισχυρίζεται ότι στα χαλάσματα αυτά συνάντησε μια απ’ τις μεγαλύτερες προκλήσεις της καριέρας του. Ότι για πρώτη φορά κλήθηκε να εμπνευστεί και να επέμβει σ’ έναν τέτοιο χώρο. Και θα έλεγε κανείς ότι, σαν παιδί που θέλει να εντυπωσιάσει, εκμεταλλεύτηκε κάθε πιθανό κι απίθανο, απόκρυφο ή φανερό σημείο, «φωτίζοντάς» το με τις μινιμαλιστικές γεω- μετρικές φόρμες του. Η αρχή γίνεται απ’ τα πρώτα κτίρια, που είναι και τα πιο «νοικοκυρεμένα» -όχι λιγότερο ρημαγμένα και με πεσμένους τους τοίχους, όπως τα υπόλοιπα-, όπου κύκλοι, ένας μπλε κύβος, οριζόντιες και κάθετες φωτεινές βέργες κρέμονταν είτε από την οροφή είτε από ξύλινα δοκάρια. Λίγο παρακάτω, το περίβλημα τεσσάρων παραθύρων διαγραφόταν από κόκκινο νέον, ενώ, προχωρώντας στα ενδότερα του γιγάντιου κουφαριού από πέτρα και μπετόν αρμέ, ανακαλύπταμε έναν μαγικό κόσμο από αλλεπάλληλα χρώματα, σχήματα και ενεργειακή δύναμη.

Διαφόρων μεγεθών πάνελ (τετράγωνες μεταλλικές επιφάνειες με ιριδίζον φως να διαχέεται από πίσω τους) επάνω στους τσιμεντότοιχους, μια μεγάλη παραλληλόγραμμη κατακόκκινη σύνθεση με τετράγωνα, ημικύκλια, ευθείες ή κυματοειδείς γραμμές και νέον «ακτίνες» που άλλοτε ξεπετάγονταν και άλλοτε έμεναν χαντακωμένες στις γωνίες. Σ’ έναν απ’ τους πιο σκοτεινούς χώρους, το πάνελ με τίτλο «Angel the Ρrotector» επέβαλλε μια σχεδόν θρησκευτική κατάνυξη. Αλλού, μια είσοδος λουσμένη από κόκκινο νέον οδηγούσε σ’ έναν μακρύ διάδρομο με βέργες κρεμασμένες σε ίση απόσταση η μια από την άλλη. Στο τελευταίο κτιριακό συγκρότημα, το πλέον ξεχαρβαλωμένο κτίριο, μέσα στα χώματα και τα αποκαΐδια, στα σπάργανα της παλιάς βιομηχανίας, η εμφανής εγκατάλειψη συμπλήρωνε τη μυσταγωγία που δημιουργούσαν οι σωλήνενέον.

Μπήκαμε και βγήκαμε ξανά και ξανά στις «μυστικές διόδους», βρήκαμε ο καθένας την οπτική γωνία απ’ όπου η ακτινοβολία των έργων τον μαγνήτιζε περισσότερο, καθώς το διάχυτο νέον «χρωμάτιζε» χαραμάδες, διαδρόμους, γυμνές κολόνες. Κι όλ’ αυτά υπό τη συνοδεία ήχων της νύχτας - τα τριζόνια συνόδευαν την αναζήτησή μας. Είναι ένα γιγαντιαίο εγχείρημα που ξεχειλίζει απ’ τη νεανική ορμή ενός ογδονταπεντάχρονου καλλιτέχνη. Πίσω στην είσοδο, στη σεμνή δεξίωση που παρέθεταν ο δήμος και τα Αισχύλεια, μέρος του προγράμματος των οποίων είναι η εγκατάσταση, η βραδιά στεφανώθηκε με μια συγκλονιστική εικόνα. Οι δύο κόκκινες βέργενέον στην είσοδο συμπλήρωναν για μερικές στιγμές μια κόκκινη ημισέληνο στο βάθος του σκοτεινού ουρανού…