Είδα τις δύο εκθέσεις του AnnexM στο Μέγαρο Μουσικής

Δύο εκθέσεις σε καλλιτεχνική διεύθυνση της Άννας Καφέτση, μία ατομική και μία ομαδική, που στόχο είχαν να αναδείξουν νέους καλλιτέχνες.

Κυριακή απόγευμα και ανάμεσα στο πλήθος κόσμου που βρισκόταν στο Μέγαρο Μουσικής για την Όμορφη Πόλη του Μίκη Θεοδωράκη ήταν δύσκολο να βρεις τον δρόμο σου χωρίς να ρωτήσεις τις ταξιθέτριες για τις δύο εκθέσεις του AnnexM, που ολοκληρώνονταν την ίδια βραδιά. Η δυσκολία όμως έκρυβε και τη γοητεία της, επειδή σου έδινε την ευκαιρία να δεις το Μέγαρο αλλιώς, την εσωτερική βιομηχανική και υπόγεια ομορφιά ενός κτιρίου μέσα από τις λαβυρινθώδεις εγκαταστάσεις του.

Από τον Νοέμβριο του 2019, στο πλαίσιο του «Επί το έργον», παρουσιάστηκαν δύο εκθέσεις σε καλλιτεχνική διεύθυνση της Άννας Καφέτση, μία ατομική και μία ομαδική, που στόχο είχαν να αναδείξουν νέους καλλιτέχνες.

Στο πρώτο επίπεδο έβλεπες το «Τίποτα δεν είναι αληθινό παρά μόνο ο τρόπος που νιώθω» του Νίκου Καναρέλη, σε επιμέλεια του Χριστόφορου Μαρίνου. Ο τίτλος, δανεισμένος από τo «Self-Portrait», ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του heavy metal γκρουπ Rainbow, είναι ιδανικός για το θέμα της έκθεσης. Μια σειρά από πορτρέτα απεικονίζουν το ίδιο άτομο, μια νεαρή έφηβη –στην προκειμένη περίπτωση η 16χρονη ανιψιά του ζωγράφου–, και διάφορες εκφράσεις του θυμού της. Π.χ. σε κάποια γυρνάει την πλάτη στον θεατή, σαν να είναι τιμωρία. Συνολικά, δημιουργεί μια ευρύτερη μεταφορά για τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα.

Είδα τις δύο εκθέσεις του AnnexM στο Μέγαρο Μουσικής

Για να πας στην επόμενη έκθεση, με τίτλο «Gone today, here tomorrow», σε επιμέλεια της Εύας Βασλαματζή, περνάς μέσα από τα καμαρίνια των καλλιτεχνών και οι φωνές τους, καθώς έκαναν πρόβα εκείνη την ώρα, σε ακολουθούσαν μέχρι τον τεράστιο χώρο του πρώην πάρκινγκ και τωρινού περάσματος για τους εργαζόμενους. Η Βασλαματζή διάλεξε καλλιτέχνες των οποίων η πρακτική εξελίσσεται με τα χρόνια και αφορά μια κριτική ματιά στην ίδια την ιδιότητα του καλλιτέχνη και στη θέση του μέσα στο σύστημα, καθώς και στη σχέση της με το κοινό.

Η προσοχή στρέφεται κατευθείαν στα εντυπωσιακά κέρινα γλυπτά της Μαλβίνας Παναγιωτίδη, που απεικονίζουν διάφορα σημεία του σώματος σε αποσύνθεση και ακροβατούν μεταξύ ζωής και θανάτου. Μεγάλο ενδιαφέρον είχαν τα βίντεο από τις τολμηρές δράσεις που η Μαρία Θεοδωράκη πραγματοποιεί σε εκθεσιακούς χώρους, μπροστά σε διάσημα έργα, χωρίς άδεια. Ο Κοσμάς Νικολάου επισκέπτεται νοητικά μια έκθεση που δεν έχει βιώσει, τα Παναθήναια Παγκόσμιας Γλυπτικής του 1965. Ο Marcos Lutyens, με δύο βίντεο από διαδραστικές περφόρμανς του το 2016 στο Guggenheim της Νέας Υόρκης και το 2019 στο Μέγαρο, καλεί τον θεατή να αφεθεί σε μια υπνωτιστική εμπειρία.

Καθώς φεύγεις, δεν γίνεται να μη σου μείνουν τα λόγια του Basim Magdy από το έργο του «Clowns» του 2014. Τροφή για σκέψη!