Είδα τον «Θείο Βάνια» της Μαρίας Μαγκανάρη στο Bios

Την τελευταία φορά που μου συνέστησαν μια παράσταση, πλέκοντας μάλιστα το εγκώμιό της, κι εγώ άργησα να κλείσω θέση, πιστεύοντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μη βρω κάποια στιγμή σε ένα θέατρο τόσο μεγάλο όσο το Rex, έχασα την Γκόλφω του Καραθάνου, μια παράσταση που για τη συντριπτική πλειονότητα όσων την είδαν ήταν μία από τις δέκα καλύτερες της δεκαετίας.

Έκτοτε πήρα το μάθημά μου και, εκτός του ότι δεν ξαναέχασα δουλειά του συγκεκριμένου σκηνοθέτη, όποτε ακούω διθυραμβικές κριτικές για κάποιο έργο, σπεύδω. Έτσι, μετά τα ενθουσιώδη σχόλια από δύο εντελώς διαφορετικές, αλλά εξίσου έγκυρες πηγές για τον Θείο Βάνια του Τσέχοφ που παιζόταν στο Bios σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη, δεν το πολυσκέφτηκα — και δεν το μετάνιωσα.

Πλέον έχει εμπεδωθεί και στην Ελλάδα η άποψη του ίδιου του Ρώσου συγγραφέα, που θεωρούσε τα έργα του κωμωδίες και ζητούσε να ανεβαίνουν υπ' αυτό το πνεύμα, επομένως οι παραστάσεις των τσεχοφικών έργων δεν παραβλέπουν πια αυτήν τη σημαντική παράμετρο.

Πλέον έχει εμπεδωθεί και στην Ελλάδα η άποψη του ίδιου του Ρώσου συγγραφέα, που θεωρούσε τα έργα του κωμωδίες και ζητούσε να ανεβαίνουν υπ' αυτό το πνεύμα, επομένως οι παραστάσεις των τσεχοφικών έργων δεν παραβλέπουν πια αυτήν τη σημαντική παράμετρο. Η συγκεκριμένη παράσταση όμως πήγε πολύ πέρα από αυτό, καταφέρνοντας, μέσα από το δεμένο σύνολο των συντελεστών της, να μεταδώσει την αίσθηση της ζωντάνιας, της ψυχής και του ταμπεραμέντου που κρύβουν οι ματαιωμένοι της ήρωες.

Για μένα, πραγματικό της επίτευγμα ήταν ότι έκανε τον θεατή να νιώσει πολύ κοντά σε ό,τι γινόταν επί σκηνής, σαν να παρακολουθεί μια πρόβα στην οποία θα μπορούσε να συμμετάσχει κι εκείνος, ένα παιχνίδι, μια αίσθηση πως ό,τι συμβαίνει μπροστά σου είναι και μυθοπλασία αλλά και κάτι πολύ αληθινό, κάτι πολύ σημερινό. Από τη μια ένα σαμοβάρι που βράζει όλη μέρα δίπλα στα ρετρό σερβίτσια του τσαγιού και από την άλλη ένα κινητό που χτυπάει και ειδοποιεί τον γιατρό. Από το εξαιρετικό σύνολο ξεχώρισα τον Κώστα Κουτσολέλο ως Βάνια, που με αφοπλιστική φυσικότητα έχτισε τον ήρωά του με το χιούμορ, την πικρία, την ειρωνεία, την ένταση και την ψυχή που προϋποθέτει ο ρόλος.