Έλβις Κοστέλο

Εντάξει, το ξέρω, κάποιοι σκέφτηκαν «Σόλο; Άσε καλύτερα», αλλά τα καλύτερα συμβαίνουν και έτσι. Σόλο με φουλ «επίθεση» απ’ τον καλλιτέχνη. Σόλο, αλλά Έλβις. Γεμάτη (ή σχεδόν) η αίθουσα δεν περιμένει πολύ. Συνεπής στην ώρα του, βγαίνει στη σκηνή με βήμα ταχύ. Πριν απ’ την πρώτη νότα (ή στίχο, αν θες), «μιλάει» η εμφάνιση: ανθισμένο πουκάμισο μέσα από καλοραμμένο κουστούμι, καπελάκι μοβέ, ασορτί με το ανθάκι (στο πουκάμισο), λουστρίνι τo πατούμενο και κιθάρες. Πολλές. H μια απ’ αυτές με το όνομά του γραμμένο με ασημένια γράμματα.
Ακόμη κι εκείνοι (εκείνες ειδικά) που του έχουν αδυναμία, όταν λέει το «She» (του Σαρλ Αζναβούρ) και ίσως τον βλέπουν για πρώτη φορά (όταν έπαιζε στο Ηρώδειο ήταν διακοπές, όταν έπαιζε στο γήπεδο του Παναθηναϊκού ήταν αρχαία ιστορία) το καταλαβαίνουν στη στιγμή. Είναι μυστήριο, αλλά ωραίο τρένο. Αλλάζει ρόλους και κιθάρες. Νωρίς-νωρίς λέει το «Accidents will happen» και το «Veronica», μ’ ένα κλείσιμο ματιού που μεταφράζεται σε κάτι σαν «όλα θα τα πούμε απόψε». Χειροκρότημα ζωηρό και όλο και περισσότερο εκείνος φαίνεται πως νιώθει σαν να παίζει στην έδρα του. Η αμηχανία του σόλο (αν υπήρχε δηλαδή) γίνεται το ατού της βραδιάς. Και ο Έλβις οργιάζει. Συνδυάζει Γούντι Άλεν-Νευρικό Εραστή (είναι και το κοκάλινο γυαλί), Μπομπ Ντίλαν (είναι και η όλη αμφίεση) και Τομ Γουέιτς (είναι και η ντουκούκα που φέρνει, όταν παίρνει θέση στο πιάνο για να πει το «Νational Ransom»). Λίγο πριν,καθιστός και χαλαρός, λέει το «She» και η κοπέλα μπροστά μου πετάγεται όρθια σαν ελατήριο, στο «I want you» υποψιάζομαι πως θα κρατήσει και ομήρους - καρφίτσαδεν πέφτει απ’ τη συγκίνηση. Ήταν και η νύχτα της Τετάρτης, με την ατμόσφαιρα -των Βρυξελλών- βαριά. Εκείνος, πάλι, με τη συνείδηση του τραγουδοποιού-διασκεδαστή, έπαιξε για τον κόσμο. Τραγούδησε, βολτάροντας σαν κανταδόρος α καπέλα, διασκέδασε με τη φωνή και το μικρόφωνο, βγήκε και ξαναβγήκε, κεφάτος και διασκεδαστικός, για ανκόρ και, αν δεν ήσουν εκεί να τον ακούς να λέει το «All these strangers», μάλλον δεν πρέπει να πω κουβέντα. Είναι αυτό που λέμε ότι ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος.