Επέκεινα, Gravitysays_i

Επέκεινα
Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, Παρασκευή 06/05/2011

Δύσκολο να γίνεις κοινότοπος με τον θάνατο. Κάθε καλλιτεχνική απόπειρα ερμηνείας του παίρνει κι αυτή τη θέση της δίπλα στις υπόλοιπες, κι όπως ακριβώς ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις απέναντι στους ανθρώπους, αφού είναι αναπόδραστο τo τέλος τους, έτσι και οι καλλιτεχνικές του αναγνώσεις δύσκολα αξιολογούνται. Κάθε «ανάγνωση θανάτου» μπορείς να την υιοθετήσεις αλλά όχι να την απορρίψεις. Μια έκθεση που φέρει τον τίτλο «Επέκεινα», λοιπόν, είναι εξ ορισμού ενδιαφέρουσα. Ωστόσο, αυτό που βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον στην έκθεση που μ’ αυτό τον τίτλο φιλοξενείται τον τελευταίο καιρό στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων είναι η συνάντηση ενός ανθρώπου της γενιάς μου, με στέρεη κλασική παιδεία και ευρύτατη εποπτεία της γραπτής πνευματικής παραγωγής (του 43χρονου επιμελητή Θεόφιλου Τραμπούλη), με τη σύγχρονη τέχνη. Πώς αντιμετωπίζει το επέκεινα στις παραστατικές τέχνες κάποιος που το έχει μελετήσει στον γραπτό λόγο, σε ένα σημαντικό βάθος χρόνου; Ποια σύγχρονη εικαστική ανάγνωση θανάτου θα στήσει μπροστά μου κάποιος που έχει διαβάσει τη «Νέκυια» της Οδύσσειας στο πρωτότυπο; Το πέρασμα από τη θέση του «επιμελητή λόγου της τέχνης» που κατείχε ο Τραμπούλης με την ιδιότητα του επιμελητή καταλόγων πολύ μεγάλων και μικρών εικαστικών εκθέσεων και με αυτήν του διευθυντή του περιοδικού της Μπιενάλε της Αθήνας, της «Αθηναϊκής Επιθεώρησης Σύγχρονης Τέχνης», στη θέση του άμεσου διαμεσολαβητή της ήταν κάτι αναμενόμενο και θέμα χρόνου να συμβεί, όπως ήταν και αναμενόμενο πως θα γινόταν με προσεκτικό και ασφαλή τρόπο, χωρίς ιδιαίτερη, «παιγνιώδη» διάθεση, για να το πω κομψά. Πράγματι, ο Τραμπούλης επέλεξε πολύ καλά έργα σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών, και μάλιστα «τελευταίας εσοδείας», που επιβεβαιώνουν στο «γιώτα» τον τίτλο της έκθεσης, και κατάφερε να στήσει μια έκθεση δύο ταχυτήτων. Δηλαδή, η έκθεση λειτουργεί ως ιδανική ευκαιρία για τον όχι και τόσο μυημένο να γνωρίσει πολύ καλά έργα χωρίς να αισθάνεται ανόητος που δεν καταλαβαίνει, ενώ παράλληλα ικανοποιεί και τον μυημένο θεατή. Αν είχα μια ένσταση να διατυπώσω, αυτή θα ήταν ότι ο επιμελητής δεν κατάφερε να μετατρέψει σε πλεονέκτημα τον άχαρο χώρο, «παίζοντας» αφηγηματικά με τις δύο πτέρυγες «δεξιά και αριστερά» του κεντρικού διαδρόμου στον χώρο όπου απλώνεται η έκθεση και ότι κάποια, λίγα έργα είναι αδύναμα και ως εκτέλεση και εντός του context και απόρησα με την επιλογή τους. Η έκθεση «Επέκεινα» είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αφού είναι, εμφανώς, ένα θεωρητικό statement του επιμελητή που καταφέρνει ταυτόχρονα να λειτουργεί ως εκπαιδευτικό θέαμα για μας τους υπόλοιπους. Μην τη χάσετε!

Βίβιαν Ευθυμιοπούλου

Gravitysays_i
Αμφιθέατρο Αθήνα 9.84, Σάββατο 07/05/2011

Οι Gravitysays_i έχουν δώσει ελάχιστες συναυλίες και δεν μοιάζουν να θέλουν να κάνουν κάτι που να είναι πέρα από τις εικόνες που γεννάει η φαντασία τους. Έξω από τις προσωπικές μας απόψεις για την ποπ κουλτούρα και κυρίως για την εξέλιξή της, το γεγονός ότι αυτοί οι 5 καταπληκτικοί μουσικοί ονειρεύονται τον κόσμο καθιστό, ήσυχο, χωρίς ποτό ή τσιγάρο στο χέρι, κι έχουν φανταστεί στρωμένα χαλιά και κεριά στον χώρο όπου παίζουν μπορεί να μου γεννά ενστάσεις, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορώ να ισχυριστώ πως είναι εκτός της συνολικής αισθητικής τους. Άσε που λατρεύουν τους Pink Floyd και δεν το κρύβουν. Περίπου αυτές ήταν οι συνθήκες στο Αμφιθέατρο στο Γκάζι, στον ίδιο χώρο δηλαδή όπου τα τελευταία χρόνια βλέπαμε τα πιο πειραματικά acts του Synch, όπου μαζεύτηκε αρκετός κόσμος και θα ήταν περισσότερος αν ταυτόχρονα δεν υπήρχαν άλλα δύο, τουλάχιστον, must see events. Τη συναυλία άνοιξε ο Βοζίκης στη σόλο εκδοχή των 2L8, όπως ακριβώς ξεκίνησε στην Poeta Negra, και παρουσίασε την ιδιαίτερη περσόνα του εστιάζοντας κυρίως στη φωνή και στο βασικό του χαρακτηριστικό, την αφήγηση μιας ολοκληρωμένης ιστορίας. Την υπηρέτησε πιστά και ανά στιγμές με απόλυτη επιτυχία. Ακολούθησαν οι Gravity, που τελικά παρουσίασαν και τους δύο δίσκους τους. Αν δεν κάνω λάθος, από το ντεμπούτο τους έλειψαν μόλις δύο τραγούδια, τα «Egoist» και «Roughest Sea», κι έδειξαν πως τραγούδια όπως το «The Air» και το «Objects…» δεν γράφει καμία άλλη μπάντα. Αυτό που μάλλον δεν περιμέναμε ήταν πως θα μπορούσαν να αναπαραγάγουν μέχρι κεραίας τις πολύπλοκες συνθέσεις και ενορχηστρώσεις του «The Figures…». Μπορεί να εμφανίστηκαν μερικά μικροπροβλήματα στον ήχο, αλλά ελάχιστα ενόχλησαν, αφού ο ηχολήπτης τους την ίδρωσε τη φανέλα για να καταφέρουμε να ακούσουμε την αντρική χορωδία, την ανατριχιαστική χροιά του σαντουριού και τις βαριές κιθάρες τους. Έχουμε πλέον καταλήξει πως έχουν βγάλει έναν από τους δίσκους της χρονιάς.

Γιώργος Μιχαλόπουλος