Ερεβώδης, υπαρξιακός και απόμακρος: O Mark Lanegan στο Gagarin

Αν υπάρχει κάτι που οφείλουμε να αναγνωρίζουμε στον Mark Lanegan είναι ότι τολμάει να εμφανιστεί στη σκηνή με μόνο εφόδιο τα τραγούδια του. Σε μία εποχή που στις συναυλίες σχεδόν υποχρεωτικά «παίζει κάτι στο background» και η μουσική συνομιλεί με άλλες μορφές τέχνης, ο Lanegan επιμένει να απορρίπτει όλα τα δευτερεύοντα, αν όχι καλλωπιστικά, στοιχεία και να δίνει βάρος στα θεμελιώδη: εκτέλεση και ερμηνεία. Πάνω σε αυτούς τους άξονες ο Αμερικανός καλλιτέχνης φαίνεται να δομεί τη συναυλιακή σχέση που αναπτύσσει με το κοινό.

Ο ίδιος άλλωστε ουδέποτε έδειξε τη διάθεση να γοητεύσει το ακροατήριό του με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Απόμακρος και μάλλον εσωστρεφής, δεν φαίνεται να αντανακλά, τουλάχιστον άμεσα, την ανατροφοδότηση που αμέριστα παίρνει από το ακροατήριό του. Τι και αν ο κόσμος στο Gagarin χειροκρότησε πριν τελειώσει το Bleeding Muddy Water και ούρλιαξε από τα πρώτα ακόρντα του One Hundred Days; Τι και αν το κοινό αγκάλιασε κομμάτια από τον νέο του δίσκο, όπως το Night Flight in Kabul, το βίντεο κλιπ του οποίου μετράει κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες προβολές μέσα σε λίγους μήνες, το σκοτεινό Dark Disco Jag και το αγωνιώδες Name and Number; Ο Lanegan χαμήλωνε το κεφάλι ή απέστρεφε το βλέμμα όταν δεν χανόταν στα σκοτεινά σημεία της σκηνής.

Ο οριακός φωτισμός άλλωστε, που απείχε αρκετά από αυτόν μίας μέσης συναυλίας, προφανώς με εντολή του ίδιου του καλλιτέχνη, ευνοούσε την απόσυρσή του. Και ο Lanegan, όπως ήταν ίσως αναμενόμενο, ενώ γρύλισε μερικά «thank you» δεν αποκάλυψε καμία άλλη αλληλεπίδραση. Κάπως έτσι, σε συνδυασμό με ένα setlist που περιελάμβανε περισσότερο άγνωστα ή καινούρια κομμάτια του –και γιατί όχι, η δισκογραφία του είναι εκτεταμένη και δεν έχει κανέναν λόγο να περιορίζεται στα τραγούδια «πρώτης γραμμής»–, η συναυλία του Lanegan ήταν ίσως δύσκολη για τον αμύητο ακροατή.

Mark Lanegan Band - Night Flight to Kabul

Βέβαια, στην εποχή που λίγα τεκμήρια δεν ανεβαίνουν στο YouTube και ελάχιστες εμπειρίες δεν διαμοιράζονται στις ψηφιακές πλατφόρμες η έννοια του «αμύητου ακροατή» είναι υπό αμφισβήτηση. Και αν μη τι άλλο, το διαδίκτυο βρίθει από εμφανίσεις του Lanegan, τα setlists του είναι ανεβασμένα στις σχετικές σελίδες και ο ίδιος μάλλον δεν έχει κάνει τίποτα για να κρύψει κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό του στο βάθος της σκηνής, όταν δεν τραγουδάει.

Αυτό ωστόσο που αξίζει να καταλογιστεί είναι η μικρή, για τα ελληνικά δεδομένα τουλάχιστον, διάρκεια της συναυλίας. Το τέλος της έμοιαζε απότομο, αν όχι βίαιο. Ο Mark Lanegan ψέλλισε ένα «thank you» ακόμα, έριξε μια μάλλον επιδοκιμαστική ματιά στο κοινό πάνω από τα χοντρά γυαλιά του και έφυγε σκυφτός για τα καμαρίνια. Βγήκε για ένα βεβιασμένο encore και μετά εξαφανίστηκε οριστικά μέσα στο σκοτάδι. Γιατί, εδώ που τα λέμε, αν δεν χαθεί και ο Lanegan στο σκοτάδι, ποιος θα αντέξει να το κάνει;