The far side of the moon

Αν υπάρχει σήμερα κάτι που μπορεί να δώσει μια μικρή διέξοδο μέσα σε αυτόν το θεοσκότεινο θάλαμο στον οποίο όλοι κινούμαστε, έχω την αίσθηση πως είναι η τέχνη κι η θεραπευτική της λειτουργία, όταν αυτό που παρουσιάζεται επιτυγχάνει με κάποιο τρόπο να σε κινητοποιήσει. Θετικά ή αρνητικά, δεν έχει σημασία. Τέχνη αδιάφορη, άλλωστε, είναι τέχνη διακοσμητική. Αυτό σκεφτόμουν το Σάββατο που μας πέρασε, παρακολουθώντας στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών την παράσταση του Kαναδού σκηνοθέτη Ρομπέρ Λεπάζ, The far side of the moon.

Η παράσταση μιλάει για την αλληλοκατανόηση, τη συμφιλίωση και την αποδοχή, με αφορμή την ιστορία δυο αδερφών, του υλιστή Αντρέ και του αλαφροΐσκιωτου και δυσαρμονικού με ό,τι έχει σχέση με τη διαχείριση της πραγματικότητας Φιλίπ. Ο Λεπάζ μάς εισάγει στον κόσμο και στην εξιστόρηση της σχέσης των δυο αυτών προσώπων με χειρουργική ακρίβεια και την πρέπουσα δόση αποστασιοποίησης, συγχρόνως, όμως, και μ’ εξαιρετικά συναισθηματικό τρόπο.

Υπάρχει ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται αρκετές φορές στην παράσταση: το πλυντήριο-μήτρα-διαστημόπλοιο, ο άνθρωπος ως ορφανός κοσμοναύτης (του Διαστήματος αλλά και της ζωής) και η αιώρηση στο κενό. Το συμπαντικό φόντο κι η διαστημική εποχή είναι η αφορμή που βρίσκει ο Λεπάζ για να μιλήσει για το εσωτερικό ανθρώπινο σύμπαν και τα υπαρξιακά ερωτήματα που το απαρτίζουν και που, όπως μας δείχνει πολύ εύστοχα στην παράσταση, αποτέλεσαν και το κίνητρο όσων επιστημόνων προετοίμασαν τη διαστημική εποχή.

Έχω την αίσθηση πως ο άνθρωπος, όπου και να ταξιδέψει, όποια μαγική τοποθεσία και να εντοπίσει, όπου και να χτίσει τη φωλιά του, από το ίδιο βασικό ερώτημα θα βασανίζεται, που κινητοποιεί καλλιτέχνες, εξερευνητές, επιστήμονες, εφευρέτες. Ποιος είμαι εγώ και πού πηγαίνω απ’ τη στιγμή που θα βγω απ’ τη μήτρα που με γέννησε; Θα αιωρούμαι για μια ζωή ψάχνοντας, ή κάποτε θα συναντήσω αυτό που θα βάλει τέλος στην περιπλάνηση; Η ζωή ως «μέγα ντοκουμέντο» του Διαστήματος.