Galas, Peyroux, Χειμερινοί Κολυμβητές

Madeleine Peyroux
Μέγαρο Μουσικής, Σάββατο 28/11

Η Madeleine Peyroux βγαίνει στη σκηνή μόνη της και για μερικά δευτερόλεπτα το κοινό δεν αντιδρά. Δεν μοιάζει μ' αυτό που περιμένεις, φοράει ένα μαύρο κοστούμι κι ένα καπέλο που της κρύβει το μισό πρόσωπο. Όταν υποκλίνεται, ο κόσμος τη χειροκροτεί θερμά. Μπαίνει το κουαρτέτο των μουσικών που τη συνοδεύει και με το πρώτο της τραγούδι, το «Don't wait too long», η κατάμεστη αίθουσα του Μεγάρου αρχίζει να ζεσταίνεται. Η φωνή της ακουμπάει κάθε γωνιά του χώρου και όλοι μισοχορεύουν στα καθίσματά τους. Ακολουθούν δικά της κομμάτια αλλά και παλιά, παραδοσιακά μπλουζ, όπως και η διασκευή -γιατί είναι πραγματικά αρκετά αλλαγμένη η μελωδία του ώστε να το αποκαλέσεις έτσι- του κλασικού «Dance me to the end of love» του Λέναρντ Κοέν, που ξεσηκώνει το κοινό. Αν και το Μέγαρο είναι υπερβολικά επίσημος χώρος για να σου επιτρέψει να τραγουδήσεις μαζί της, είναι φανερό πως όσοι ήρθαν απόψε εδώ τραγουδάνε από μέσα τους· το αποδεικνύουν τα χέρια που φαίνονται μες στο σκοτάδι να κρατάνε το ρυθμό της μουσικής. Όταν έρχεται η ώρα να παρουσιάσει τους μουσικούς της, εκείνοι δίνουν ο καθένας από ένα μικρό ρεσιτάλ, με αποκορύφωμα τον ντράμερ, που κάνει κανονική παράσταση: παίζει επί ένα τέταρτο σε όλες τις πιθανές και απίθανες επιφάνειες, κάνοντας τον κόσμο να γελάει και φυσικά να τον αποθεώσει στο τέλος. H Madeleine Peyroux φαίνεται να πέρασε καλά, και μετά από ένα ανκόρ μας αποχαιρετά, αλλά μας έχει κάνει να μη θέλουμε να γυρίσουμε σπίτι. Μόνο (μικρό) παράπονο της βραδιάς ο φωτισμός, που έμεινε σταθερός σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, ενώ θα ήταν ωραία αν κατάφερνε να συνοδεύσει αυτή τη νέα γυναίκα με την παλιά φωνή και την μπάντα της που απολαμβάνει πραγματικά αυτό που κάνει.

Μυρτώ Αθανασοπούλου

Χειμερινοί Κολυμβητές,
Αυλαία Παρασκευή 27/11

Οι συναυλίες των Χειμερινών Κολυμβητών είναι θέμα διάθεσης - πώς θα τους πετύχεις. Δεν υπάρχει πρόγραμμα - ο Αργύρης Μπακιρτζής μπορεί να ξεχάσει τα λόγια, να μιλάει για μισή ώρα, γι' αλλού να ξεκινήσει, αλλού να βρεθεί, να σταματήσει το τραγούδι στη μέση και να ξαναρχίσει. Αυτό είναι που κάνει και τις συναυλίες τους τόσο γοητευτικές, καθώς και το ότι, ενώ η μουσική τους είναι βαθιά ελληνική, δεν έχει ούτε ίχνος «εντεχνίλας» ή προσποιητής κλάψας. Ας μην ξεχνάμε βέβαια και τη φωνή του Αργύρη Μπακιρτζή, που είναι πραγματικά μοναδική: βραχνή και ψιλή. Ως συνήθως ο Μπακιρτζής ξεκινάει να πει ένα κομμάτι, ξεχνιέται, αρχίζει μια ιστορία που μπορεί να έχει θέμα τον κουμπάρο του τον Τρούμαν που πουλάει ελιές στα παζάρια της δυτικής Μακεδονίας, τραγουδάει δυο τραγούδια, μετά πιάνει τις παρλάτες για τον πόλεμο της Κορέας και τις ανταύγειες του λαϊκού αοιδού Νίκου Οικονομόπουλου και αρχίζει τις ιστορίες για τον περίφημο μπαρμπα-Σταύρο που είναι πλέον 90 και χρόνων και μένουν με τη γυναίκα του σε άλλα χωριά (πάσα για να τραγουδήσει τη δημιουργία του μπαρμπα-Σταύρου «Ωραίος ο μπουφές, ωραίος ο καφές, ωραία και η κυρία»). Και όταν παίρνει πια μπρος, αποφασίζει να τραγουδήσει - από τον «Ύμνο των εντομοκτόνων» («Το Ντι-ντι-τί, το Ντι-ντι-τί, είναι ένα φάρμακο πολύ εξαιρετικό, το βάζουμε στην τρόμπα και κάνει φσσς-φσσς, το φάρμακο που λέμε Ντι-ντι-τί») μέχρι παραδοσιακά, χωρίς να λείπει και η «Προσευχή του μάγκα» και φυσικά τα μεγάλα τους σουξέ «Το μικρό καφέ» και το «Από το πάρκο στη Μυροβόλο» (με τον σοφό στίχο «Ένα φιλάκι δεν είναι δράμα, μην το παιδεύεις με τόσες ιδέες») για να καταλήξει στο οργιαστικό «Είσαι γυναίκα τύπου κάποιος να με προσέχει», το οποίο και τραγουδάει ξανά και ξανά με μεγάλο ενθουσιασμό. «Είσαι γυναίκα τύπου κάποιος να με προσέχει, κι έτσι τη βγάζεις ζούλα στη ζωή. Όποιος είναι κοντά σου ξεχνάει τι θέλει, είσαι γυναίκα τύπου κάποιος να με προσέχει».

Δέσποινα Τριβόλη

Diamanda Galas
Παλλάς, 24/11

Έξω απ' το Παλλάς, μισή ώρα πριν αρχίσει το event. Κοσμοπλημμύρα. Το πλήθος ανομοιογενές και κάθε ηλικίας, από νύφες-βαμπίρ (κάτασπρο πρόσωπο, μαύρα ρούχα, κορακί μαλλιά με κόκκινες ανταύγειες) μέχρι «indie» νεαρούς με μούσια, μαυροφορεμένους 30something, συν μπόλικους μεσήλικες και καλοντυμένες κυρίες - δεν είναι ν' απορεί κανείς, οι στριγκλιές της Diamanda φαίνεται ότι δεν τρομάζουν πια κανέναν. Στο τρίτο κουδούνι όλοι έχουν καθίσει στις θέσεις τους κόσμια, ανάβουν οι γαλάζιοι προβολείς, στη σκηνή υπάρχει μόνο ένα τεράστιο πιάνο με ουρά. Η Diamanda είναι πάντα ίδια, όσες φορές κι αν τη δεις η εμφάνισή της είναι απαράλλαχτη. Λίγο τρομακτική στην αρχή, μετά που προσπαθεί να μιλήσει στα ελληνικά ο τρόμος εξαφανίζεται και τη βλέπεις με συμπάθεια. Η Diamanda, επίσης, είναι συγκλονιστική. Ό,τι κι αν τραγουδήσει, σε κάνει ν' ανατριχιάσεις, ακόμα και το «Άνοιξε Πέτρα» που το έχεις συνδυάσει με Γοργόνες και Μάγκες το κάνει να ακούγεται ακόμα πιο δραματικό: ένας θρήνος. Για πρώτη φορά πρόσεξα τους στίχους «κόπηκα σαν το στάχυ, τρέμω σαν φτερό», έστω και με τις τελευταίες συλλαβές να καταπίνονται και τα σίγμα «κουφά». Η Diamanda όταν τραγουδάει φαίνεται ότι νιώθει κάθε λέξη που τεντώνει στα άκρα και στο τέλος κάνει λυγμό, γιατί πλαντάζει στο κλάμα. Στο πρώτο (αγνώριστο) ελληνικό τραγούδι που είπε, «Τα φιλιά σου είναι φωτιά» του Μανώλη Αγγελόπουλου, έγινε χαμός. Ο κόσμος χειροκροτούσε κι αυτή σκούπιζε τα μάτια της, οι στίχοι σου χάραζαν τα σωθικά: «Έχω συνηθίσει πια τη ζεστή σου αγκαλιά / τώρα μοναχός θα 'μαι σαν τυφλός / τα φιλιά σου είναι φωτιά, το κορμί σου πυρκαγιά / και στα μάτια σαν με κοιτάς / ανάβει ο σεβντάς, στα αστέρια με πας / αν μου φύγεις απ' τον πόνο θα πεθάνωωωωωω...». Είναι σπουδαία η Diamanda. Κι η κορυφαία στιγμή της βραδιάς ήταν πάλι ελληνική, το τραγούδι του Σαββόπουλου «Με αεροπλάνα και βαπόρια» που έκανε ακόμα και τα γύψινα να αναστενάξουν. Το μόνο αρνητικό ήταν η μικρή διάρκεια της συναυλίας, που ήταν γύρω στη μια ώρα. Έκανε ένα encore, είπε κάτι στα ελληνικά που τα κατάλαβε μόνο αυτή, μας χαιρέτησε και χάθηκε πίσω απ' την κουρτίνα...

M. Hulot