Γιάννης Αγγελάκας 3

Total black φιγούρα, όπως πάντα. Έναρξη με αθόρυβη είσοδο και «Πέρα από τ’ άστρα είν’ η δικιά μας γειτονιά». Στην αρχή μούδιασμα. Κάτι οι μεγάλες παύσεις ανάμεσα στα κομμάτια, κάτι κουρδίσματα-ξεκουρδίσματα και συνεννοήσεις επί σκηνής, η ροή κοβόταν και ξανά από την αρχή. Σαν να μπαινοβγαίνεις στις νότες και τους στίχους. Και μετά, «Χάρτινο Τσίρκο». Με αφιέρωση στη lifestyle σχολή της Ελλάδας και στα χαμένα χρόνια, όπως είπε ο ίδιος. Από εκείνη τη στιγμή, άλλη συναυλία. Αεικίνητος, με τον Σαδίκη να επιδίδεται σ’ ένα ξέφρενο headbanging, τον Αραμπατζή να ρολάρει στην κιθάρα και το new entry της παρέας, Χρήστο Χαρμπίλα, να δίνει ρυθμό. Ο κόσμος ανάμεσα στα κομμάτια ουρλιάζει το riff του «Ακούω την αγάπη», τον «Παράδεισο» και ζητά επίμονα την «Αμνησία», τραγουδώντας το ρεφρέν. Ο Αγγελάκας δεν μας κάνει τη χάρη και υπόσχεται πως θα το ετοιμάσει για την επόμενη. Σηκώνεται, κάνει βόλτες, χορεύει, κάθεται πίσω από το mac και πειράζει τους electro ήχους. Και το χαίρεται. Κι εμείς. Με teenage διάθεση και ανοιχτοί στα νέα του τραγούδια. Στο «Δεν χωράς πουθενά» βγαίνει έξω από τα monitors, στην άκρη της σκηνής. «Νιώθω πως είστε έτοιμοι να καταρρεύσετε, πρέπει να αντέξουμε» κι αμέσως «Είμαι τυχερός». Μεγάλη έκπληξη το «Μέσα στη νύχτα των άλλων». Δυνατές στιγμές τα «Σιγά μην κλάψω», «Θα ανατέλλω» και «Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι». Τελειώνει με ένα εμβατήριο. Τρεις κιθάρες που θύμιζαν στο παίξιμο λαούτο σε κρητική έκσταση. Ο Ντίνος Σαδίκης, αν και άρρωστος, τραγούδησε. «Αντιλαλούν οι φυλακές», «Χωρίς Κανόνα», «Μια όμορφη μελαχρινή». Ακόμα και τώρα, ακόμα κι έτσι, χωρίς full μπάντα, ο Αγγελάκας ξεσηκώνει. Ασκεί επιρροή. Η προσθήκη ήχων και ηλεκτρονικών ντραμς έδωσε νέα ώθηση στα κομμάτια και σε μερικά αποδείχτηκε ευεργετική για την ένταση που έβγαλαν. Στο τέλος μια τέτοιας συναυλίας δεν μπορείς να είσαι αντικειμενικός. Μεγάλωσες μαζί με τα τραγούδια. Ακόμη μεγαλώνεις.

Δημήτρης Γλυφός