Γιάννης Αγγελάκας / Artists for Athens Pride ΙΙΙ

Γιάννης Αγγελάκας
Fuzz Club, Σάββατο, 29/01/2011

Δεν υπάρχουν και πολλοί μουσικοί που μπορούν να γεμίσουν το Fuzz τρεις μέρες σερί, χωρίς μάλιστα να υπάρχει και κάποια συγκεκριμένη αφορμή γι' αυτές τις εμφανίσεις. Ο Αγγελάκας είναι ο τελευταίος -και πιθανότατα ο μεγαλύτερος ever- ροκ σταρ της χώρας. Αυτό μπορεί να ενοχλεί ως ιδέα τον ίδιο, αλλά δεν γίνεται να μη νιώσεις -όσες φορές κι αν τον έχεις δει- την ατελείωτη αγάπη από πιτσιρικάδες, συνομηλίκους και μεγαλύτερούς σου στις παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια. Αυτήν τη φορά μια γλυκύτατη κυρία βράχνιασε ζητώντας το «Για την πατρίδα», ενώ λίγο πιο πέρα ακουγόταν η παραγγελία-φετίχ από την εποχή με τις Τρύπες (την «Ασφάλεια», Γιάννη!). Ο ίδιος, με το κλασικό του λουκ και περίπου την ίδια και απαράλλαχτη αμηχανία, χαμογελούσε και προσπαθούσε να καθίσει για λίγο ακόμα ήσυχος στην καρέκλα του. Αυτό που ισχύει σε κάθε του συναυλία υπήρχε και αυτήν τη φορά. Δύο ντουζίνες τραγούδια γεμάτα με τη -στα μούτρα σου- στιχουργική του Αγγελάκα, με συνοδεία τον μπαγλαμά του Σαδίκη και την ακουστική κιθάρα του Αραμπατζή. Δεν γίνεται, βέβαια, να μη σημειωθεί πως το συγκεκριμένο τρίο δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μεταβατική φάση ή, καλύτερα, σημείο των καιρών. Θα ήταν, άλλωστε, μη ρεαλιστικό πλέον να περιοδεύει η μπάντα-στρατός των Επισκεπτών. Το παρόν στήσιμο, λοιπόν, δεν αφήνει πολλά περιθώρια εκπλήξεων. Τα τραγούδια αναγκαστικά θα ενορχηστρωθούν με παρόμοιο τρόπο και σίγουρα θα υπάρχουν στιγμές που καταλαβαίνεις πως κάτι λείπει. Εκεί ακριβώς εμπλέκεται ο κόσμος, αντικαθιστώντας μπάσο-ντραμς, όπου αυτό είναι απαραίτητο. Έτσι, από κάπου στο βάθος ακουγόταν νότα προς το νότα το μυθικό μπάσο του Καρρά στο «Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι». Ή έβλεπες φοιτητές αγκαλιά να παίζουν τον ρόλο του Τόλιου στο «Δεν χωράς πουθενά». Η γηπεδική ιαχή στο «Ακουώ την αγάπη» επαναλαμβανόταν για μια ώρα. Μπορεί να μην το είχε φανταστεί όταν το έγραφε, αλλά αυτό μάλλον είναι το «ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει».

Γιώργος Μιχαλόπουλος

Artists for Athens Pride ΙΙΙ
The Breeder Gallery, Σάββατο 29/01/10

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ξαναβρεθεί σε άλλη δημοπρασία πέρα από την Artists for Athens Pride. Πέρσι ήταν η πρώτη φορά, φέτος η δεύτερη. Εάν, ωστόσο, ισχύει το στερεότυπο που βλέπεις σε ταινίες, με σιωπηλούς κύριους να σηκώνουν διακριτικά το χέρι με απόλυτη ψυχραιμία σε bids μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, τότε είσαι σίγουρα στο λάθος μέρος. Ξεκινώντας από τα βασικά, η συγκεκριμένη δημοπρασία έχει χαρακτήρα φιλανθρωπικό. Από τους καλλιτέχνες και την επιμελήτρια της έκθεσης μέχρι την auctioneer αλλά και την γκαλερί The Breeder που τη φιλοξενεί κάθε χρόνο, όλοι συμμετέχουν αφιλοκερδώς, δίνοντας τα έσοδα για τη στήριξη του Athens Pride. Δεν είναι, όμως, αυτά που κάνουν τη συγκεκριμένη δημοπρασία ιδιαίτερη. Εδώ, η auctioneer (για φέτος η Θέμις Μπαζάκα με εντατικά μαθήματα από την Ελισάβετ Λύρα), μαζί με τα κορίτσια που κάνουν drag show στις «Κούκλες», μπορεί και να σου αντιμιλήσει, εάν διστάσεις να προχωρήσεις στο επόμενο bid, και οι αγορές είναι «loud», έντονες και σίγουρα καθόλου διακριτικές. Η Andrea Gilbert που επιμελείται την έκθεση ακολούθησε και φέτος τη χρυσή τομή, συνδυάζοντας γνωστά ονόματα με νέους κι ανερχόμενους καλλιτέχνες. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι πρώτοι ήταν αυτοί που έφτασαν σε αρκετά υψηλές τιμές (βλ. Lina Bertucci, Γιάννης Βαρελάς, Ραλλού Παναγιώτου). Εάν, μάλιστα, καθόσουν μέχρι το τέλος, θα έβλεπες τα έργα του Βαρελά να ξεπερνούν τα τετραψήφια ποσά σε λιγότερο από τριάντα δευτερόλεπτα. Αν, βέβαια, αξίζει να σταθείς κάπου, είναι στους ανερχόμενους και ενδεχομένως λιγότερο γνωστούς καλλιτέχνες (Ηλίας Καφούρος, Μιχάλης Ζαχαριάς). Αφήνοντας στην άκρη τον φιλανθρωπικό σκοπό και την «τιμή ευκαιρίας» με αφορμή την οποία θα κάνεις μία αγορά, αυτό που αξίζει να κρατήσεις κάθε χρόνο από τη συγκεκριμένη δημοπρασία είναι η εικόνα μη συλλεκτών που αγοράζουν το πρώτο τους έργο, ξεπερνώντας σε περηφάνια τον μεγαλύτερο αγοραστή που μόλις έχει βγει από το Sotheby's. Πέρσι ήμουν κι εγώ, φέτος ένας φίλος που αγόρασε το «Hitchcock Blondes» της Piper Mavis, το καλύτερο έργο της έκθεσης, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου.

Αλεξάνδρα Τσεσμελή