Η μουσική των The Dream Syndicate ήχησε στην Αθήνα για ένα βράδυ

Εχθές το βράδυ στο Fuzz απολύτως κανείς δεν αναρωτιόταν «μα πώς βρέθηκα εδώ;». Οι λάτρεις των Dream Syndicate προσήλθαν απόλυτα συνειδητοποιημένοι στη συναυλία που έκλεινε την ευρωπαϊκή περιοδεία της καλιφορνέζικης μπάντας, γεμάτοι προσδοκίες. Και δικαίως, αφού το νέο τους άλμπουμ How did I find myself here? δεν έχει καμία σχέση με τις συνήθεις ξαναζεσταμένες μουσικές μιας παλιάς καλής εποχής που σερβίρουν οι περισσότεροι μεσήλικες ροκάδες όταν αποφασίζουν να επανενωθούν μετά από δεκαετίες. Οι έντιμοι Dream Syndicate ξαναβρέθηκαν για να δημιουργήσουν έναν νέο δίσκο με ουσία και είχαν κάθε λόγο να τον παρουσιάσουν ζωντανά στο κοινό τους. 

Αντί να περιφέρονται άσκοπα, να πίνουν μπίρες και να συζητούν με παλιόφιλους όσο περιμένουν να εμφανιστούν ο Steve Wynn με την παρέα του, εκείνοι που ήρθαν στην ώρα τους ανταμείφθηκαν για τη συνέπειά τους από τους Dustbowl που άνοιξαν τη βραδιά. Αν κάποιος προσγειωνόταν τυχαία στο εσωτερικό του Fuzz στις 21:10, κρίνοντας από την προσήλωση και το λίκνισμα του κοινού, θα πίστευε πως βλέπει το main όνομα, και δικαίως. Λίγα είναι τα συγκροτήματα που αγαπούν μια «ξένη» μουσική και καταφέρνουν να την κάνουν δική τους χωρίς να πιθηκίζουν και ακόμα λιγότερα εκείνα που επηρεασμένα από ένα άλλο τοπίο και γλώσσα γεννάνε μελωδίες και στίχους με τέτοια φυσικότητα. Οι Dustbowl τραγούδησαν κομμάτια από τον δίσκο τους The Great Fandango με ακρίβεια, καθαρότητα και τόσο ειλικρινές συναίσθημα ώστε να θέλεις να τους ακούσεις κι άλλο κι αν δεν τους γνωρίζεις να τους μάθεις. Αισθητικά η σκηνική τους παρουσία σε έκανε να νιώθεις πως βρίσκεσαι στο Roadhouse (ή Bang Bang Bar) στο Twin Peaks, και οι Dustbowl είναι η μπάντα που διάλεξε ο David Lynch για να κλείσει αυτό το επεισόδιο.

Όμως -όπως είπε λίγο αργότερα κι ο ίδιος ο Wynn- αυτή δεν ήταν παρά μόνο η αρχή. Άμεσα, χωρίς πόζες και νάζια, τα τέσσερα μέλη των Dream Syndicate ανέβηκαν στην σκηνή κι άρχισαν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: να παίζουν σπουδαία μουσική, συνοδευόμενοι στα πλήκτρα από τον ελληνικής καταγωγής Chris Cacavas. Το εναρκτήριο άρπισμα δόθηκε με το «Halloween». Όχι επειδή τον έχουμε πρόσφατο τον εορτασμό του, αλλά γιατί το αγαπημένο κομμάτι του πρώτου δίσκου του συγκροτήματος -το οποίο έχουν τιμήσει σε δικά τους live τόσο οι Flaming Lips όσο κι οι Yo La Tengo, που επίσης μας επισκέφθηκαν το καλοκαίρι- δίνει την ευκαιρία στον Steve να σολάρει με το καλησπέρα σας και να αποδείξει πως δεν ήρθε για αρπαχτή. Το ήδη καλά ζεσταμένο κοινό πιάστηκε από την πολύ γνωστή μελωδία που του πέταξαν οι κιθαρίστες και δεν άφησε το νήμα της μουσικής τους ποτέ ξανά σε όλη τη βραδιά. Μπορεί το How did I find myself here? να κυκλοφόρησε μόλις πριν δύο μήνες, αλλά με τις πρώτες νότες του «The Circle» η ανταπόκριση ήταν τόσο θερμή ώστε ο Wynn να σχολιάσει απευθυνόμενος σε κάποιον θαυμαστή τους: «Σε έβλεπα στον εξώστη να χτυπιέσαι και σκέφτηκα ότι είτε έχεις ακούσει πολλές φορές τον δίσκο ή έχεις κάποιο σοβαρό εσωτερικό πρόβλημα, χαίρομαι που ισχύει το πρώτο».

Σταθερά, καθώς κυλούσε η βραδιά, ο ήχος των Dream Syndicate γέμιζε τον χώρο και την καρδιά μας. Με σχεδόν στουντιακή πιστότητα στα κομμάτια και ενθουσιασμό που θα ζήλευαν πολλοί νεότεροι τους, οι Steve Wynn, Denis Duck, Mark Walton και Jason Victor παρέμειναν στην σκηνή κοντά τρεις ώρες, μεγάλο κομμάτι των οποίων αφιέρωσαν και στο παλιό αγαπημένο Days of Wine and Roses. Το πόσο δεμένη παραμένει η μαγιά των παλαίμαχων μουσικών παρά την πολυετή απόσταση αποδείχθηκε από τους υπέροχους διαλόγους των δύο κιθάρων και τα πολύλεπτα τζαμαρίσματα που δεν κούρασαν καθόλου, γιατί πολύ απλά δεν ήταν κενές ασκήσεις ματαιοδοξίας αλλά μεστή ροκιά εφηβικής ορμής. Τα δύο ανκόρ βγήκαν απολύτως αβίαστα, εξάλλου ο Steve μας δήλωσε ευθαρσώς πως η πτήση τους ήταν στις έξι το πρωί και δεν σκόπευαν να κοιμηθούν καθόλου. 

Η συνέπεια και η δύναμη με την οποία προσέφεραν απλόχερα σε όσους τους αγαπούν τη μουσική τους, έκαναν τους σύγχρονους indie rockers με τα σαρανταπεντάλεπτα setlist να μοιάζουν ωρομίσθιοι υπάλληλοι που παίζουν για το δώρο Χριστουγέννων. Αντίστοιχα και το κοινό στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων: έχοντας προ πολλού χαιρετίσει την εφηβεία στην πλειοψηφία του μας επέτρεψε να απολαύσουμε μια συναυλία αληθινά ζωντανά, χωρίς να χρειάζεται το βλέμμα να διαπεράσει μια ατέλειωτη θάλασσα από οθόνες για να δει τους μουσικούς στην σκηνή.