INK - The Tattoo Project, Αίμα Κακό

INK - The Tattoo Project
Taf, Πέμπτη 20/01/2011

Ο Παντελής Ζερβός είναι ένας βούδας. Είναι από τους πιο ήρεμους ανθρώπους που έχω γνωρίσει κι αυτό πρέπει να βοηθά πολύ στο γεγονός ότι μπροστά στον φακό του έχουν «αποκαλυφθεί» εκατοντάδες άνθρωποι. Φυσικά, είναι εν μέρει και «δικό μας παιδί», μια και φωτογραφίες του δημοσιεύονται τακτικά στη LifΟ, και προφανώς δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε από τα εγκαίνια της έκθεσης «Ink - The Tattoo Project» που έγιναν τη περασμένη Πέμπτη στην γκαλερί Τaf, σε συνεργασία με το Lightroom Projects. Για έναν ολόκληρο χρόνο ο Παντελής και ο δημοσιογράφος Ηλίας Αναστασιάδης εργάστηκαν πάνω στο θέμα των τατουάζ και από το στούντιό του πέρασαν πάνω από 200 «χτυπημένα» άτομα, που είχαν περισσότερα από 400 μοναδικά τατουάζ και 1.000 τόσες ιστορίες πίσω απ' αυτά. Φτάνοντας με τα παιδιά από την εφημερίδα το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στο στενάκι της Νορμανού, μπροστά στην είσοδο της Τaf αρχικά σαστίσαμε, γιατί η ουρά με τον κόσμο που περίμενε να μπει ήταν μεγάλη. Τελικά, βέβαια, δεν μας πολυένοιαξε, μια και δεξιά κι αριστερά είχαμε να χαζέψουμε ένα σωρό ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες, άλλες γνωστές κι άλλες όχι. Μπαίνοντας μέσα στον χώρο παρατηρήσαμε σύσσωμη την tattoo κοινότητα - οι περισσότεροι από αυτούς έχουν φωτογραφηθεί από τον Παντελή και προφανώς τα εγκαίνια της έκθεσης ήταν μια καλή ευκαιρία για να ξαναβρεθούν. Λίγο αργότερα κοιτάξαμε με γουρλωμένα μάτια τις δεκάδες δίπτυχες φωτό που ήταν τοποθετημένες η μια κολλητά στην άλλη, προσπαθώντας να ξεχωρίσουμε τα σχέδια του μελανιού πάνω στο δέρμα. Σε αυτό το σημείο θυμήθηκα πως έχω κι εγώ ένα τατουάζ, μάλλον μεγαλούτσικο και μονίμως ατελείωτο (δεν επέστρεψα ποτέ στον «καλλιτέχνη» για να μου το ολο- κληρώσει). Λέω «θυμήθηκα», διότι τείνω να το ξεχνώ, αφενός επειδή το έχω στην πλάτη και δεν το βλέπω, αφετέρου διότι έχουν περάσει άπειρα χρόνια από τότε που το έκανα. Πριν φύγουμε ακούω τον Παντελή να λέει ότι από τον Φεβρουάριο θα συνεχίσει το πρότζεκτ, ξεκινώντας μια καινούργια σειρά φωτογραφίσεων ανθρώπων που κουβαλούν πάνω τους τατουάζ. Λες να πάω κι εγώ; (σκέφτομαι από μέσα μου)

Μερόπη Κοκκίνη

Αίμα Κακό
Θέατρο Σφενδόνη, Τετάρτη 19/01/2011

Η τελευταία δουλειά του Άρη Ρέτσου είναι ένα πείραμα πάνω στο ποίημα του Ρεμπώ «Μια εποχή στην κόλαση». Μην έχοντας διαβάσει ποτέ το ποίημα ή δει τον Ρέτσο να παίζει στη σκηνή, ίσως και να ήμουν ο ιδανικός θεατής για τη συγκεκριμένη παράσταση. Διότι το αποτέλεσμα αυτής της παράστασης δεν είναι ούτε μια εικονογράφηση του ποιήματος αλλά ούτε καν μια διείσδυση στον ψυχικό κόσμο του ποιητή, κατά την άποψή μου. Ο Άρης Ρέτσος χρησιμοποίησε το αριστούργημα του Ρεμπώ για να μιλήσει για τη σημερινή κατάσταση του ανθρώπου. Χρησιμοποίησε ένα κλασικό κείμενο για να φτιάξει κάτι καινούργιο, που να στέκει σαν ολοκληρωμένο έργο τέχνης στο παρόν. Και το κατάφερε με τρόπο συγκινητικό και εφιαλτικό μαζί. Ολόκληρος ο χώρος του θεάτρου είναι υποφωτισμένος, μοιάζει με παρηκμασμένο μπαρ. Το ποίημα έχει ηχογραφηθεί και ακούγεται από τα μεγάφωνα με την παρέμβαση εξαιρετικών ήχων που ταιριάζουν απόλυτα. Ο ρυθμός παράξενος, καθόλου συναίσθημα στα λόγια, καμία έξαρση στη φωνή όταν ακούγονται αυτές οι τρομαχτικες λέξεις, είναι σαν το ποίημα να το απαγγέλλει ένας νεκρός, ένα ζόμπι, που απόψε ήρθε να μας πει κάτι. Το μεγαλείο αυτής της παράστασης είναι, βεβαίως, αυτό που έκανε ο Άρης Ρέτσος με τον εαυτό του, αφού απαλλάχτηκε από το «βάρος» του λόγου. Ντυμένος με φούτερ και αθλητικά και μακιγιαρισμένο σαν κλόουν, ο μεγάλος ηθοποιός μίλησε μέσω της κίνησης για την απελπισία, την αλητεία, τον βούρκο, τον φόβο και το σκοτάδι, τις παραισθήσεις, τις ψευδαισθήσεις. Με μια σχεδόν σατανική χορογραφία, κινήσεις σπαστικές-ζωώδεις, αλλά και άλλες, γεμάτες καλοσύνη και αρμονία, ο Ρέτσος έδειξε το εύρος της τέχνης του, το πόσο βαθιά κατανοεί τα μεγάλα κείμενα και την ικανότητά του να μιλάει με σύγχρονο (αλλά καθόλου αφελή) τρόπο γι' αυτά τα πράγματα. Ίσως η «προστασία» που έδωσε στον ηθοποιό το μακιγιαρισμένο πρόσωπο να ήταν αυτό που τον βοήθησε να ξεπεράσει τα όρια μιας «ανθρώπινης» ερμηνείας και να μεταφέρει στο κοινό την ηλεκτρισμένη ενέργεια που έχει ο ίδιος κρυμμένη μέσα του. Πάντως, το τελικό αποτέλεσμα ήταν ό,τι πιο σύγχρονο έχω δει. Οι τελευταίες παραστάσεις είναι αυτή την εβδομάδα 26- 27/1 στις 21:30.

Μιχάλης Μιχαήλ