James Pants, Αμπιγιέρ, «Δεκέμβρης»

James Pants
ΤΩΡΑΚ44+ΦABRIKA Sonic Arts Studio
Σάββατο 13 Μαρτίου

Γύρω στις 5, στην ανοιχτή συζήτηση με τον James Pants στο Κ44, όλοι φαίνονται βαριεστημένοι και ξενυχτισμένοι, με ένα καπουτσίνο στο χέρι, πόσο μάλλον ο ίδιος ο Pants, που απαντάει ευγενικά σε ένα σωρό ερωτήσεις του workshop με ύφος που δηλώνει πως θα ήθελε να βρίσκεται στο κρεβάτι του ξενοδοχείου του εκείνη τη στιγμή ή σε κάποιο δισκάδικο να ψαχουλεύει για σπάνια βινύλια της Νάνας Μούσχουρη (no kidding!). Η μόνη περίπτωση που φαίνεται να διασκεδάζει είναι όταν τον ρωτάνε από το κοινό ποιοι είναι οι αγαπημένοι του δίσκοι - κάπου αναφέρει και τον πιο βέρο Έλληνα της new age σκηνής Iaso και μου 'ρχεται να βάλω τα γέλια. Μετά τις 7 στο κλειστό πρακτικό workshop στο Φ A B R I K A Sonic Arts Studio το σκηνικό αποκτά καθαρά σουρεαλιστικό χαρακτήρα, με τον Pants πιο χαλαρό, να δίνει ρεσιτάλ και να το καταευχαριστιέται, προδίδοντας τα μυστικά της δουλειάς του, που δεν είναι άλλα από το ότι όλα τα μηχανήματα που χρησιμοποιεί κάνουν 20 δολάρια και είναι χαλασμένα ή για πέταμα ή το ότι επισκέπτεται γιατρό που διέγνωσε ότι έχει διπολική διαταραχή, κοινώς είναι ολίγον τι τρελός. Κατά τ' άλλα, θα ήθελε να είναι η διάλεξή του σαν της May Roosevelt στο Red Bull Music Academy Workshop στο Λονδίνο, τίγκα στην πληροφορία και στο power point. Μας μιλάει για την πιο πρόσφατη εμμονή του που αφορά τη Ρωσία και οτιδήποτε προέρχεται από κει και μας παίζει ένα νέο χαοτικό κομμάτι του με τον τίτλο «Gulag», που κυριολεκτικά δεν ακούγεται και ανήκει σε έναν δίσκο που, όπως μας πληροφορεί, προφανώς δεν θα κυκλοφορήσει ποτέ!  Όλοι αναρωτιούνται γιατί δεν τον έχει χωρίσει η γυναίκα του ακόμη. Θεοπάλαβος σίγουρα, αλλά συνάμα και από τους πιο αξιαγάπητους ανθρώπους που έχεις γνωρίσει ποτέ.

Μαρία Παππά

Αμπιγιέρ
Θέατρο Κάππα
Πέμπτη 4 Μαρτίου

Στο φουαγιέ με τους καθρέφτες και την καντίνα (πάντα αναρωτιόμουν ποιος τρώει τοστ στο θέατρο) κυρίες με γούνες και νεαρές με μπεζ λουστρινένια παπούτσια περίμεναν υπομονετικά να ανοίξουν οι πόρτες. Παρά την επιτυχία που έχει η παράσταση, εκείνο το βράδυ η προοπτική της επερχόμενης απεργίας είχε διώξει πολύ κόσμο. Στην ομολογουμένως μεγάλη αίθουσα του Θεάτρου Κάππα ήταν γεμάτες μόνο οι εφτά πρώτες σειρές. Όταν άνοιξε η αυλαία, αντικρίσαμε τον Χρήστο Στέργιογλου ως Νόρμαν, αφοσιωμένο αμπιγιέρ ενός τριτοκλασάτου ηθοποιού (Γιώργος Κωνσταντίνου) σε ξεχασμένο θίασο της αγγλικής επαρχίας στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου να φτιάχνει τσάι στα παρασκήνια του «θεάτρου». Ο σκηνοθέτης Νίκος Μαστοράκης χειρίστηκε έξυπνα την ιδέα του «θεάτρου εν θεάτρω» - η σκηνή του «θεάτρου» είχε στηθεί έτσι ώστε να βλέπουμε μόνο τις πλάτες των ηθοποιών. Το σκηνικό ήταν μάλλον «παραδοσιακό»: μια ξύλινη τουαλέτα, ένα ξεφτισμένο ανάκλιντρο μπροστά από τις κουρτίνες που τον χώριζαν από τη σκηνή - αυτό ήταν το καμαρίνι του  ξεπεσμένου Σερ (υπέροχος ο Γιώργος Κωνσταντίνου) που αλώνιζε τη σκηνή πότε με τη ρόμπα πότε με την αμφίεση του Βασιλιά Ληρ, παρέα με την Υβόννη Μαλτέζου ως κουρασμένη Λαίδη που τρώει στη ζούλα μπισκότα και παίζει την Οφήλια, παρά το προχωρημένο της ηλικίας της. Μπροστά μας ξετυλίχθηκε όλη η μίζερη καθημερινότητα ενός επαρχιακού θιάσου: ο θαυμασμός προς τον μεγάλο πρωταγωνιστή που έχει αρχίσει να ξεμωραίνεται, η σχέση εξάρτησης, λατρείας αλλά και απέχθειας μεταξύ του αμπιγιέρ και του μεγάλου πρωταγωνιστή, οι μικροζήλιες αλλά και η πεποίθηση ότι η παράσταση πρέπει να ανέβει πάση θυσία. Το κοινό χειροκρότησε κατενθουσιασμένο - τέσσερις φορές υποκλίθηκαν οι ηθοποιοί στο τέλος της παράστασης. Δικαίως. Πρόκειται για ένα έργο με δυο καταπληκτικές ερμηνείες - του Χρήστου Στέργιογλου και του Γιώργου Κωνσταντίνου.

Δέσποινα Τριβόλη

«Δεκέμβρης»
Κυριακή 14 Μαρτίου
Στέκι Μεταναστών

«Τρία μέρη έχει ο Δεκέμβρης. Αγόρι Δεκέμβρης. Κορίτσι Δεκέμβρης. Δεκέμβρης Δεκέμβρης!» Άγγελος Κυρίου (στο περίπου, από ό,τι καταφέραμε να βγάλουμε από αυτά που τραγουδούσε, φίλοι και γνωστοί). Αυστηρά στις 8 προειδοποιούσαν, αλλά δεν ωφέλησε και πολύ, μιας και έφτασα στο ασφυκτικά γεμάτο Στέκι Μεταναστών καθυστερημένη, μετά τις 10 το βράδυ, στην ώρα μου ακριβώς για τη σύντομη εμφάνιση του Άγγελου Κυρίου (ο οποίος έκλεισε απότομα και μοιραία, καταστρέφοντας ένα μικρόφωνο). Έτσι κι αλλιώς, κάθε εμφάνιση διαρκούσε μόνο 10 λεπτά, οπότε, αν χτυπούσε το τηλέφωνο κατά τη διάρκειά της, ήταν ικανό να σε κάνει να χάσεις τουλάχιστον δύο καλλιτέχνες, ειδικά αν σ' έπιανε και πολυλογία νυχτιάτικα. Δέκα νέα συγκροτήματα και μουσικοί συγκεντρώθηκαν από την ομάδα Σβούρα την Κυριακή που μας πέρασε για να θέσουν τον δικό τους προβληματισμό για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα ζεστή, με νεαρά παιδιά κυρίως, που παρακολουθούσαν προσεκτικά το κάθε σχήμα. Η δεύτερη εμφάνιση που είδα ολοκληρωμένη ήταν του Sally Zero: αν και ξεκίνησε κάπως μπερδεμένα και αμήχανα, το σετ του εξελίχθηκε σε καθαρά noise κατάσταση. Η τρομερή διαπίστωση της βραδιάς είναι ότι αυτό το ντροπαλό και λιγομίλητο παιδί που έπαιξε με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά ταλέντα που έχουμε δει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Η συνέχεια είναι γνωστή, χτύπησε το τηλέφωνο...

Μαρία Παππά