Kόκκινος Βράχος

Το πρώτο πράγμα που αντικρίζει κανείς όταν μπαίνει στη Νέα Σκηνή είναι το σκηνικό της Εύας Νάθενα, ένα μεγαλοαστικό επτανησιακό σαλόνι με ωραία  προοπτική, φτιαγμένο όμως ανάλαφρα και μινιμαλιστικά, χωρίς να «πνίγει» τη σκηνή ή να μυρίζει ναφθαλίνη. Αυτή ήταν, εξάλλου, και η παγίδα της συγκεκριμένης παράστασης, να γίνει μια παλιομοδίτικη άσκηση νοσταλγίας, χωρίς καμιά επικαιρότητα ή «ζουμί».

Ο Κόκκινος Βράχος του Γρηγορίου Ξενόπουλου, όπως παρουσιάζεται από τη σκηνοθέτιδα Ρούλα Πατεράκη, είναι στην ουσία ένας συνδυασμός του μυθιστορήματος που γράφτηκε το 1905, του θεατρικού έργου Φωτεινή Σάντρη (μια διασκευή του Κόκκινου Βράχου) και της αυτοβιογραφίας του συγγραφέα. Το έργο εντάσσεται φυσικά στη θεματική του Εθνικού που φέρει ως τίτλο τη ρήση του Ιωάννη Πολέμη «Τι είναι η πατρίδα μας». Η ιστορία της καταστροφικά αθώας Φωτεινής (Η Γιούλικα Σκαφιδά ως αθώο, αγνό ζωντόβολο ήταν μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη) και του έρωτά της με τον πρωτοξάδερφό της Άγγελο Μαρίνη (Θανάσης Ευθυμιάδης) είναι σπαρακτική. Πολύ καλή ήταν και η Θέμις Μπαζάκα, ως η λίγο επιπόλαια μητέρα της Φωτεινής, και ο Κοσμάς Φοντούκης ως Κοσμάς Αλιμπράντε. Ο χρόνος είναι απροσδιόριστος, ενώ η ιστορία προχωράει με 2-3 ευρηματικά τρικ: με την μπαγκέτα του σκηνοθέτη, που χειρίζεται η Αμαλία Τσεκούρα (πολύ καλή ως υπηρέτρια Μαριέτα), αλλά και μ’ ένα κομμάτι ύφασμα το οποίο λειτουργεί σαν ενοποιητικό στοιχείο της παράστασης - το κεντάνε, το στρώνουν, το ξεστρώνουν. Η παράσταση, παρά τα έντονα παλιομοδίτικα στοιχεία της, ευτυχώς δεν πέφτει στην παγίδα της νοσταλγίας για τη νοσταλγία. Ωραία έκπληξη είναι ότι όλος ο θίασος τραγουδά, συχνά σε παράταξη, παλιά τραγούδια, όπως το «Είναι η αγάπη χίμαιρα» του Αττίκ, ενώ στ’ αριστερά της σκηνής παίζει ζωντανά πιάνο ο Νίκος Πλάτανος.