Λιωμένο Βούτυρο

Από όσα έχω διαβάσει για το έργο του Σάκη Σερέφα και τη σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα τίποτα δεν με προετοίμασε γι’ αυτό που είδα. Ένα έγκλημα πάθους (δηλαδή θα είναι μάλλον dark και μυστηριώδες), μια ιστορία μυστηρίου (δηλαδή θα προβληματιστούμε), κάπου διάβασα επίσης πως είναι σάτιρα (δηλαδή το έργο θα διακωμωδήσει κάποιες καταστάσεις). Τίποτα απολύτως δεν είναι σωστό. Το Λιωμένο Βούτυρο είναι όλα τα πιο πάνω αλλά και κανένα από αυτά. Ο ιδιοφυής σκηνοθέτης χρησιμοποιεί απίστευτα τεχνάσματα για να πει την ιστορία αυτή με το δικό του τρόπο. Έτσι, ένα δράμα δεν γίνεται μελόδραμα, κάτι δηλαδή που αρέσει πολύ στους μεσογειακούς λαούς και που η τηλεόραση το έχει ξεσκίσει με το χειρότερο τρόπο. Όλη η παράσταση μου θύμιζε καραγκιόζη, κόμικς, θέατρο του δρόμου. Οι τρεις ηθοποιοί είναι υψηλών ικανοτήτων. Μπαινοβγαίνουν μέσα σε διαφορετικούς ρόλους, κάνουν αυτοσχέδιες αμφιέσεις με τη χρήση μασκών εκπληκτικής μαστοριάς. Δύο από τις καλύτερες στιγμές είναι όταν η Ελ. Μαυρίδου μετατρέπεται με τρεις κινήσεις σε χοντρή γριά που αφηγείται τις δικές της αναμνήσεις από τη μέρα του φονικού (ως συγκάτοικος). Άλλη φωνή, άλλο ύφος, συγκλονιστικές χειρονομίες. Μένει κανείς εμβρόντητος με το πόσο πειθαρχημένοι και μαζί χαλαροί είναι αυτοί οι ηθοποιοί μέσα στο έργο. Άλλο ένα ελληνικό σύγχρονο έργο που καταφέρνει να ενώσει το κοινό με τη σκηνή. Να κάνει τους θεατές να αισθανθούν πως το να παρακολουθείς μια θεατρική παράσταση θα πρέπει να είναι και αυτό άλλο ένα μέρος της καθημερινότητας. Τα τελευταία δέκα λεπτά της παράστασης, μαγευτικά, κατάμαυρα, δραματικά, η εκκωφαντική μουσική διαπερνά τον εγκέφαλο και το φως ενός φακού είναι το μόνο που φωτίζει το καμένο μυαλό του πρωταγωνιστή. Βγαίνουμε στους δρόμους της Κυψέλης με την κοινή παραδοχή πως αυτό είναι μια σπουδαία παράσταση και πως το ταλέντο δεν θα τελειώσει ποτέ σε αυτή την πόλη. Αρκεί να ψάχνει κανείς.