Μαγεμένοι στη σπηλιά του Κέιβ

Κάτι έγινε χτες εκεί κάτω σε αυτή την απομονωμένη σπηλιά του Κέιβ, στο γήπεδο του Tae Kwo Do, όπου όλοι βρεθήκαμε να είμαστε συνωμότες μιας πραγματικής αποκάλυψης, όχι συναυλίας, γιατί εδώ δεν είχαν σημασία τα τραγούδια που ακούστηκαν αλλά η ατμόσφαιρα που δημιούργησε αυτός ο πανούργος δαίμονας από την πρώτη στιγμή που βγήκε στη σκηνή έως την τελευταία.

Κατάνυξη, μαγεία, παροξυσμός, μελαγχολία και χαρά, τρόμος και δέος και ένας ερωτισμός που έβγαινε από κάθε πόρο του δέρματος, από κάθε κίνηση του δαίμονα. Αλλά μάλλον το ήξερε ότι κατ'ουσίαν είναι ο θεός: βγήκε στη σκηνή, λίγο μετά τις 9.30 απλώνοντας τα χέρια και ευλογώντας το κοινό του τραγουδώντας το «Jesus Alone». Και ενώ όλοι περιμέναμε ότι το πένθος θα τον έστρεφε σε μια παράξενη εσωστρέφεια, όλη του την ενέργεια τη διοχέτευσε στο κοινό - αυτό ήταν το αντικείμενο της παγανιστικής τελετής που ξεκίνησε από εκείνη ακριβώς την ώρα.

Το «θανάτω θάνατον πατήσας» έλαβε χώρα ακριβώς μπροστά στα μάτια μας όταν σηκώνοντας σε κάποια στιγμή ψηλά τα χέρια έδωσε την εντολή: δοξάστε με. Και το πλήθος ανταποκρίθηκε.

Ακροβατώντας στην άκρη της σκηνής, ξαπλώνοντας πάνω στα πλήθη, αγγίζοντας διαρκώς -γιατί όλα εδώ ήταν αισθαντικά- τους φαν που βρισκόταν στην πρώτη σειρά, ο Κέιβ αποφάσισε να στρέψει τη μελαγχολία ενός δίσκου που γράφτηκε για την απώλεια του παιδιού του σε έξαρση. Το «θανάτω θάνατον πατήσας» έλαβε χώρα ακριβώς μπροστά στα μάτια μας όταν σηκώνοντας σε κάποια στιγμή ψηλά τα χέρια έδωσε την εντολή: δοξάστε με. Και το πλήθος ανταποκρίθηκε.

Στην κραυγή, απελπισμένη και στεντόρεια, που δεν σταμάτησε να ακούγεται σε όλο το στάδιο, ο κόσμος απαντούσε με το ελληνικό του όνομα: Νικόλα. Και ήταν όντως ο δικός μας Νικόλας της Αθήνας ο οποίος δεν έπαψε να λέει ευχαριστώ, να λικνίζεται με ηδυπάθεια και να καλεί τον κόσμο να γίνει μέρος μιας κατανυκτικής τελετής που δεν θύμιζε σε τίποτα συναυλία.

«ARE YOU READY?» φώναξε σε κάποια στιγμή και όλοι, σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι, άρχισαν να τραγουδάνε α καπέλα το «Into My arms» - από τις πιο συγκινητικές στιγμές ποτέ σε συναυλία.

Ήταν όλα καθορισμένα για να λειτουργήσουν στην εντέλεια: όχι μόνο ο κόσμος που παραληρούσε, αλλά ακόμα και ο ήχος, η τέλεια εικόνα στις τεράστιες ασπρόμαυρες οθόνες, το τρελό κέφι του Έλις που τον συνόδεψε τέλεια, οι σιωπές, η ατμόσφαιρα. Και ο Κέιβ ήταν ο πιο ερωτικός και εξωστρεφής που έχουμε δει ποτέ, με τον αισθησιασμό του να μην αναφέρεται ούτε στιγμή σε κάποια γυναίκα αλλά αποκλειστικά στο κοινό.

Γιατί κακά τα ψέματα ο Κέιβ έκανε έρωτα με τον κόσμο χτες το βράδυ - και το ξέρουμε όλοι αυτό καλά.

«Όλοι οι άνδρες πρέπει να εξαφανιστούν αυτή τη στιγμή από τον πλανήτη και να μείνει μονάχα αυτός. Είναι ντροπή που υπάρχουν».

Μια φλόγα μύχια έκαιγε την ώρα που ο δαίμονας πηγαινοερχόταν, και όπως λέει και μια φίλη «είμαστε οι σεληνιασμένοι σε ένα μέρος όπου έπαιζαν βιολιά από άλλο κόσμο». Και η άλλη φίλη: «Όλοι οι άνδρες πρέπει να εξαφανιστούν αυτή τη στιγμή από τον πλανήτη και να μείνει μονάχα αυτός. Είναι ντροπή που υπάρχουν». Ίσως να είναι η μοναδική φορά που οι άνδρες σίγουρα θα έδιναν τις ευλογίες στα θηλυκά και οι κραυγές που ακούγονταν στο στάδιο από 10.000 κόσμο δεν ήταν σίγουρα μόνο από γυναίκες.

Με το στενό του κλασικό πουκάμισο και το μαύρο σακάκι, τα χαρακτηριστικά σκαρπίνια, τις αλυσίδες, το αγόρι λικνιζόταν με τη χάρη του αιλουροειδούς και όταν κάποια στιγμή αγρίεψε, η σκηνή ήταν πολύ μικρή για να τον χωρέσει. Πέταξε μακριά το μικρόφωνο και κατέβηκε, στη μέση ακριβώς του «The Weeping Song» στο πλήθος. Στους 5.000 της αρένας, περπατούσε ανάμεσα τους, τραγούδαγε, αγκάλιαζε, χάιδευε - μας τρέλανε.

Και επιστρέφοντας στην αρχική του θέση αποφάσισε να τους ανεβάσει όλους μαζί πάνω στη σκηνή, στο «Stagger Lee». Εκεί είναι που παρατήρησα ανθρώπους όλων των ηλικιών να τραγουδάνε τους ίδιους στίχους, από εμάς τους σαραντάρηδες που τον παρακολουθούμε από μικροί, μέχρι πιτσιρίκια με κατάμαυρα μαλλιά, ακόμα και μια πενηντάρα με ένα μαύρο και ένα κόκκινο γάντι που χτυπιόταν μόνη της στην άκρη των καθισμάτων.

«Αν μας έλεγε να αυτοκτονήσουμε ομαδικά θα το κάναμε» λέει με νόημα μια φίλη - «ό,τι και να έλεγε θα το κάναμε», και αυτό αποδεικνύει και το θρησκευτικό του πράγματος. Δαιμονισμένοι και άναυδοι ήμασταν με αυτό τον σαμάνο: όπως έλεγαν και οι στίχοι από το «Red Right Hand» που το τραγούδησε αυξομειώνοντας την ένταση, σαν βουδιστικό μάντρα: he's a god, he's a man, he's a ghost, he's a guru.

Όλα αυτά ήταν χτες ο Νικ Κέιβ χωρίς την παραμικρή δόση νοσταλγίας, μόνο θρησκευτικής αποθέωσης και ερωτικής διάρκειας. Οργασμική και εκστασιακή κατάσταση πραγματικά. Αυτή δεν ήταν συναυλία αλλά μια νύχτα που θα θυμόμαστε για πάντα, όπως το πρώτο παθιασμένο φιλί και τη μοναδική φορά που ερωτευτήκαμε πραγματικά, μοναδικά και ανεπανάληπτα.

Φωτογραφία του αναγνώστη της Lifoland abinop