Μια βραδιά στον Σαμπάνη, την Demy και την Μαλού

Παρασκευή βράδυ και η κίνηση στην Ιερά Οδό έχει πυκνώσει αρκετά. Είχα καιρό να βρεθώ σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης αλλά μια κοινωνική υποχρέωση με έφερε στο «Acro Club» στο Γκάζι, όπου τραγουδά ο Γιώργος Σαμπάνης, η Demy και η Μαλού. Το μαγαζί διαθέτει παρκινγκ, είναι μεγάλο και διώροφο, χρησιμοποιείς το ασανσέρ για να ανέβεις  ενώ παρακολουθείς άνετα το πρόγραμμα όπου και αν καθίσεις. Την έναρξη του προγράμματος έκανε ο DJ, Αντώνης Δημητριάδης ενώ αναμφισβήτητα, το πρόγραμμα της βραδιάς ήταν κομμένο και ραμμένο πάνω στον Γιώργο Σαμπάνη. Ένας καλλιτέχνης που τα δίνει όλα πάνω στην πίστα, τραγουδώντας -εκτός από τα δικά  του κομμάτια- Ξύλινα Σπαθιά, Βασίλη Καρρά, Δημήτρη Μητροπάνο, μέχρι μεγάλες ξένες επιτυχίες και οφείλω να πω με ιδιαίτερα επιτυχημένο τρόπο. Μαζί του στάθηκαν επαρκώς η Demy -με άλλον αέρα λόγω της φετινής υποψηφιότητας στην Eurovision- ενώ και η Μαλού προσπαθούσε να ξεχωρίσει. Στα θετικά της βραδιάς συμπεριλαμβάνεται  η ροή του προγράμματος που δεν σε κούραζε και έμοιαζε πιο πολύ σαν ένα μεγάλο Live party,  ο κιθαρίστας που έκλεψε  την παράσταση,  ενώ το τεράστιο video wall συνόδευε τα τραγούδια  των καλλιτεχνών  με ωραίες εικόνες. Από κει και πέρα, οι εμφανίσεις  του μπαλέτου ήταν αρκετά ατυχείς, ενώ  ως ένα νεανικό σχήμα, θα περίμενε κανείς  περισσότερη φαντασία ώστε να μην αρκούνταν στο συμβατικό πρόγραμμα των μπουζουκιών. Απορώ πως έχει επικρατήσει αυτή η ‘λογική του γάμου’ στα νυχτερινά μαγαζιά. Πρώτα να τραγουδά ο καλλιτέχνης τα δικά του τραγούδια, ύστερα των άλλων, μετά ακολουθούν τα λαϊκοχορευτικά, στην συνέχεια τα βαριά λαϊκά και καταλήγουμε να ξημερώνουμε  με τα καψουροτράγουδα. Επίσης, το να πετάς γαρύφαλλα την στιγμή που ακούς  το “Take Me To Church”, είναι κάτι που το συναντάς μόνο σε μια ελληνική σκηνή. Ακόμη, αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει φωτογράφος στα κέντρα διασκέδασης; Αφού όχι μόνο δεν τις αγοράζει κανείς αλλά και οι οθόνες των κινητών, από ανθρώπους όλων των ηλικιών,  παίρνουν φωτιά σε κάθε τραγούδι ενώ οι «live μεταδόσεις» δίνουν και παίρνουν. Απολαμβάνει κανείς το πρόγραμμα, ασχολούμενος όλη την ώρα με το κινητό τηλέφωνο; Και στην εποχή του YouTube, έχει νόημα  να τραβάς video;  

Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση, είναι η νέα συνήθεια στα μπροστινά τραπέζια-καναπέδες να γυρίζουν την πλάτη, κρατώντας το ποτό τους, στον τραγουδιστή την ώρα που ο καλλιτέχνης –υποθέτω- ότι βρίσκεται εκεί για να τους  διασκεδάσει. «Ίσως, να συμπεριλαμβάνεται στο δηθενιλίκι της εποχής», όπως ακούστηκε να λέει κάποιος από το  διπλανό τραπέζι. 

Στο  μεγαλύτερο μέρος του το θέαμα είναι δυναμικό και κεφάτο, ο χώρος πολύ όμορφος αλλά, το πιο δυνατό ατού στο Acro, ειδικά τις πρώτες πρωινές ώρες,  είναι η μαγική θέα που ξεπροβάλλει πίσω από την ορχήστρα, προς την Ακρόπολη, και φαίνεται από όλο το μαγαζί.