Μια συνάντηση με την Sasha Waltz

Ακολουθώ υπνωτισμένη τον υπεύθυνο Τύπου του Μεγάρου Μουσικής. Βρισκόμαστε στα παρασκήνια μετά την εκπληκτική παράσταση χορού Kreatur. Ξαφνικά μπροστά μου έχω ολοζώντανη την μικροκαμωμένη διάσημη Βερολινέζα χορογράφο Sasha Waltz. Είμαι ακόμα στοιχειωμένη από τα εντυπωσιακά κοστούμια της Iris van Herpen. Μεταλλικές ακίδες από ομπρέλες, βιομηχανικά νήματα, 3-D printing, δερμάτινες λωρίδες. Σκέφτομαι την εντυπωσιακή εισαγωγή των χορευτών ντυμένων με διάφανα κουκούλια. Τον μαύρο άνθρωπο σκαντζόχοιρο που γινόταν ασημένιος. Τις βελόνες του που τρυπούσαν όποιον ερχόταν σε επαφή μαζί του. Πιο πολύ σύμπτωμα παρά άνθρωπος.

“Ήθελα οι βελόνες να είναι πολύ πιο μεγάλες, αλλά δεν γινόταν”, μου λέει η Sasha και γελάει.

“Τα ρούχα ενέπνευσαν τη χορογραφία ή το ανάποδο;” τη ρωτάω.

“Δουλεύουμε μαζί με την Iris πάνω σ' αυτό το έργο εδώ κι ενάμισι χρόνο. Ήταν μια διαρκής διαδικασία ανταλλαγής ιδεών. Το συζητούσαμε, ανταλλάσσαμε, mail, ιδέες, φωτογραφίες. Είναι συλλογική δουλειά. Ύστερα δουλεύτηκε και με τους χορευτές πολύ. Με αυτοσχεδιασμούς. Οι συγκεκριμένοι χορευτές είναι όλοι τους εξαιρετικοί”.

“Πως σας ήρθε η ιδέα;”

“Ήθελα να μιλήσω για την εποχή μας. Γι' αυτό που συμβαίνει σήμερα. Ήθελα να απομακρυνθώ από το μουσικό θέατρο. Ξέρετε οι χορογραφίες για όπερες είναι πολύ συγκεκριμένες. Εγώ ήθελα να επιστρέψω στην αρχή. Τότε που ξεκίνησα. Να νιώσω ελεύθερη. Κι αυτό έκανα. Ένιωσα ελεύθερη μ' αυτό το έργο να πω εκείνο που θέλω”.

“ Είναι σκληρό έργο όμως”.

“Είναι σκληρή η εποχή μας”.

“Δεν υπάρχει ελπίδα λοιπόν;”

“Το σκέφτηκα. Γι' αυτό έβαλα την εικόνα με την κοπέλα που μοιάζει με κερί που ανάβει στο τέλος. Αυτή είναι η ελπίδα”.

Sasha Waltz

Η Waltz στο έργο της καταφέρνει όντως να μιλήσει για τη εποχή μας. Φτιάχνει εικόνες. Καταφέρνει να αναπαραστήσει ακόμα και το καράβι που ξεχειλίζει από μετανάστες. Μετανάστες που σώζονται. Μετανάστες που πνίγονται. Κυρίως όμως μιλάει για το πως καταντήσαμε την αγάπη.

Επειδή στο όνομα της αγάπης κάνουμε τραμπάλα ο ένας πάνω στο άλλον ασκώντας όση περισσότερη πίεση μπορούμε.

Je t' aime¹.

Επειδή στο όνομα της αγάπης πάντα κάποιος κυριαρχεί. Κάποιος επιβάλλει. Κάποιος πειθαρχεί.

Από τη σκάλα που ανεβαίνεις στον ουρανό από την ίδια σκάλα θα κατέβεις.

Βία ξανά. Σαδομαζοχιστική αγάπη.

Je t'aime, je t'aime.

Comme un fou, comme un soldat².

Επειδή η αγάπη μετατράπηκε σ' ένα ακόμα παιχνίδι που εφηύρε ο άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο να υποφέρει.

Ένας αγώνας, μια πάλη, ένα δυαδικό ασφυκτικό.

Je t'aime, je t'aime.

Comme un homme que je ne suis pas³.

Επειδή η αγάπη είναι ένας σταυρός για δυο που καταλήγει σ' έναν καθρέφτη που ακολουθεί τη μοναχική μορφή μας.

Η Sasha Waltz καταφέρνει και τα χορογραφεί όλα αυτά προκαλώντας εντυπωσιακά ερεθίσματα και αξέχαστες εικόνες τροφή για σκέψη. Μια εγκεφαλική παράσταση  όπου το ύφασμα ως άψυχο υλικό, συνομιλεί με το σώμα, πρωταγωνιστεί μαζί του και στο τέλος μοιάζει περισσότερο ζωντανό από τον χλωμό γυμνό συνομιλητή του. Όλα αυτά και με την συμβολή του αριστοτεχνικού φωτισμού του σχεδιαστή φωτισμών Urs Schönebaum.

Αποχαιρετώ τη Βερολινέζα χορογράφο και φεύγοντας πέφτω πάνω σε μια ομάδα νεαρών αρχιτεκτόνων που κάθονται οκλαδόν στο πάτωμα και συζητάνε με κάποιον από την ομάδα της για την παράσταση που μόλις είδαμε. Απομακρύνομαι αθόρυβα για να μην ενοχλήσω ενώ σκέφτομαι πως και αυτό που συμβαίνει τώρα στα παρασκήνια είναι μια ελπίδα.

Τελευταία παράσταση σήμερα. Προλαβαίνετε. 

Sasha Waltz & Guests: Kreatur, στο Μέγαρο Μουσικής

¹ Στην παράσταση ακούστηκε το τραγούδι Je t' aime της Λάρα Φαμπιάν ως εξαίσια ειρωνεία.

² Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, όπως ένας τρελός, όπως ένας στρατιώτης

³ Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ όπως ένας άνθρωπος που δεν είμαι πια

 *Η Λίνα Στεφάνου είναι διευθύντρια στο περιοδικό NOMAS