Μιχάλης Ρακιντζής/ Kode 9 & Joker/ Hertz Festival

ΜΙΧΑΛΗΣ ΡΑΚΙΝΤΖΗΣ
Back to the Future Live
Gagarin 205
Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου

Όταν έμαθα ότι ο Μιχάλης Ρακιντζής θα δώσει συναυλία στο Gagarin, το θεώρησα πολύ καλή ιδέα, γιατί ως έφηβος τον συμπαθούσα. Προς στιγμήν πίστεψα ότι έγινε και καλτ ως μάλλον ύστατη αναγνώριση της καλλιτεχνική πορείας '90s ινδαλμάτων και ότι ίσως ο Τριανταφυλλίδης του κάνει crash test πριν τον εντάξει σε κανένα φεστιβάλ. Χρειάστηκαν 37 τραγούδια απελπιστικά παράφωνου καραόκε για να αλλάξω εντελώς γνώμη.

Μετά από μιάμιση ώρα αναμονής, κατά τη διάρκεια της οποίας προσπαθούσαμε να αποσυνδέσουμε στο μυαλό μας το μέταλ που ακούγαμε από τα ηχεία με αυτό που ελπίζαμε να δούμε (μπαλάντες ρομαντικά θολού ροκ και το μαλλί του Ρακιντζή να ανεμίζει μες στης Ύδρας τα στενά), εμφανίστηκε στη σκηνή ντυμένος με τη μαύρη στολή-αλεξίσφαιρο γιλέκο που είχε φορέσει στη Γιουροβίζιον το 2002, που μάλλον είναι η επίσημη στολή του σε live έκτοτε, γιατί τα σκισμένα τζιν έλιωσαν στα γόνατα.

Ξεκίνησε με το «Viva Sahara», ενώ στην οθόνη πίσω του έπαιζαν σκηνές από το Halo σε λούπα, που διακόπτονταν από την αφίσα με το όνομα του Gagarin σε ποικιλία γραμματοσειρών, άτακτα τοποθετημένων και αισθητικά (πολύ) αμφίβολων. Τουλάχιστον, έπιασε τη δισκογραφία από την αρχή, άρα το live θα ακολουθούσε σταθερή χρονολογική γραμμή, οπότε μπορούσες να υπολογίσεις χρόνους αν ήθελες να κατουρήσεις. Δεν προβλέψαμε σωστά.

Σε μια αψυχολόγητη στροφή του tracklist άρχισε να φωνάζει ένα ασυνάρτητο κακόγουστο χιπ χοπ χωρίς ρεφρέν με μονότονα beat που θύμιζαν Ρακιντζή μόνο στη στιχουργική θεματολογία (μοναξιές, καλοκαίρια, τρένα, αεροπλάνα, πλοία, κάποιος άλλος) και τη δημιουργία ρίμας με αυτόματη σχολική γραφή (όλα είναι οk - η καρδιά μου καίει). Στα κιθαριστικά σόλο έκανε air guitar.

Αυτό που μας έκανε να παρακολουθούμε αποσβολωμένοι ήταν οι συγχρονισμένοι στίχοι που εμφανίζονταν στο videowall πίσω του, ευφυές εύρημα για να μάθουμε τα καινούργια τραγούδια του και να τα σιγοτραγουδούμε καθώς εναλλάσσονταν σαν σελίδες powerpoint με διαφορετικό μέγεθος γραμματοσειράς και διάστιχο. Φυσικά, πολλοί ήταν εκείνοι που τα ούρλιαζαν και έτσι ευτυχώς καλυπτόταν η ένρινη παραφωνία του καλλιτέχνη, που μετά το πέμπτο ίδιο τραγούδι σου έφερνε πονοκέφαλο, ειδικά στις καταλήξεις, όταν έπιανε την λέξη και την τραβούσε προκαλώντας αμηχανία στο κοινό που τραγουδούσε και δεν ήξερε πού να τελειώσει τον στίχο και πού να πιάσει τον επόμενο. Ούτε ο ίδιος ήξερε.

Το εύρημα του καραόκε συνεχίστηκε με ελάχιστες εξαιρέσεις, κυρίως όταν έπαιζε τραγούδι από τα '90s και διέθετε βίντεο κλιπ, οπότε έπαιζε αυτό και διαβάζαμε τα credits πάνω από θολούρες της ξεθωριασμένης βιντεοκασέτας (σκηνοθεσία: Γιώργος Σοφούλης). Στο «S.A.G.A.P.O.» η οθόνη έγραψε: HEY! say the magic word, στον «Πουφ» κάποιος του πέταξε ένα λούτρινο βατράχι στη σκηνή, στο «Μωρό μου φάλτσο» κατάλαβα τις αυτοαναφορικότητες, στο «Δικός σου για πάντα» το κοινό παραλήρησε.

Η συναυλία ολοκληρώθηκε μετά από σφυροκόπημα δυόμιση ανυπόφορων ωρών και τριάντα επτά τραγούδια, τα οποία εμφανίστηκαν στο τέλος στην οθόνη καθώς έκανε scroll down μέχρι να αποφασίσει ποιο θα τραγουδήσει στο ανκόρ. Όλα τελείωσαν με το σύνθημα «Κουνέλι-Κουνέλι», που ήταν το μόνο που άφησε απ' έξω. Φεύγοντας, κάποιος μου είπε: «Αυτό που ζήσαμε ήταν ιστορικό». Χμμ. Όχι.

Gsus

KODE 9 & JOKER
19/2 @ Bios

JOKE 9; Το παλιό ταμπλό του χρηματιστηρίου μπλόκαρε τα ονόματα των καλεσμένων της περασμένης Παρασκευής (Kode9 και Joker) σε ένα αγχωτικά γεμάτο Bios με κατεβασμένα ρολά και ατμόσφαιρα συναγερμού. Το ζόρικο tribal του Kode9 δεν κατάφερε να τραβήξει την προσοχή του κόσμου, δεν υπήρχε και χώρος για να νιώσεις το σώμα σου, να κουνήσεις τα άκρα σου, μόνο το κεφάλι και λίγο ποτό. Παρ’ όλα αυτά, ο Joker μπήκε στο παιχνίδι αποφασισμένος να χτίσει ένα groove, με την απλή γλώσσα του δρόμου που μετατρέπει τα πάντα σε ρυθμό και σωματική ένταση… όπως αρμόζει σε έναν καλλιτέχνη από το Bristol. Ο ενθουσιασμός όσων κατάφεραν να χορέψουν έστω και ποδοπατώντας όλους τους υπόλοιπους κράτησε ως το τέλος της σχετικά σύντομης νύχτας, εκτονώνοντας κάποιες από τις προσδοκίες που δημιούργησε η bass μουσική μέσα στο 2009, αφήνοντας στον αέρα άλλες τόσες!

Gutted

Hertz Festival
19 & 20/2 @ Παρνασσός

Στο Ιnvisible Jukebox του τελευταίου WIRE η 78χρονη Eliane Radigue είπε πως το ARP synthesizer 2500 το έχει στο υπόγειο του σπιτιού της και η φυσική της κατάσταση δεν της επιτρέπει να δουλεύει σ’ αυτό τις ώρες που απαιτούνται. Μάλιστα, την τελευταία φορά που δοκίμασε, δεν μπόρεσε να σηκωθεί και κατέληξε στο νοσοκομείο για να κάνει επέμβαση στην πλάτη της. Το Σάββατο θα έπαιζε στην Αθήνα για πρώτη -και ίσως μοναδική- φορά. Η αφίσα του Hz festival με χάλασε που είχε μόνο τη φωτογραφία του Fennesz κι ήμουν επιφυλακτικός γιατί τα τελευταία άλμπουμ του τα βρήκα πολύ βαρετά. Όμως ζωντανά με καθήλωσε. Έπαιζε ηλεκτρονική κιθάρα ανεμίζοντας τη φράντζα του αλά Bryan Ferry μπροστά στο laptop του, δημιουργώντας τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα των ταινιών του David Lynch. Ο novi_sad την πρώτη μέρα και ο thepersonwhodiddthis τη δεύτερη, οι Έλληνες μουσικοί του φεστιβάλ, έπαιξαν σε υψηλές εντάσεις, συντονίζοντας με τα hertz τους το απόλυτο σκοτάδι του χώρου. Πολλοί βγήκαν από την αίθουσα, άλλοι το χαρακτήρισαν αγχωτικό και οι πιο μυημένοι στο είδος το έκριναν χοντροκομμένο. Ίσως αυτοί να ήταν και οι λόγοι που με έκαναν να ενθουσιαστώ μαζί τους, θυμίζοντάς μου τις τέκνο μέρες των ψηλών bpm. Για την εμφάνιση της βουδίστριας Γαλλίδας ιέρειας της πειραματικής σκηνής η αίθουσα του φιλολογικού συλλόγου με την πολύ καλή ακουστική αλλά τις άβολες καρέκλες γέμισε με αβάν γκαρντ κοινό. Τα πενήντα λεπτά drones ήταν σε χαμηλή ένταση, μινιμαλιστικά, ξεδιπλώνοντας μαεστρικά αόρατα ηχοχρώματα. Αισθάνθηκα πολύ τυχερός που έζησα την εμπειρία της Eliane Radigue και το άρωμα της πειραματικής σκηνής που ξεκίνησε στη Νέα Υόρκη του 1950. Βγαίνοντας από τον Παρνασσό, προσγειώθηκα απότομα στην Αθήνα του 2010 από το σκυλάδικο διπλανού μπαρ.

Helmet