Μίρεν, Μπέζος, Μέντες και Λιγνάδης

«Είναι απίστευτο, όλη η Αθήνα σήμερα μυρίζει νεραντζιές» ακούω συνεχώς. Ίσως αυτό το άρωμα που αποσπά την προσοχή ευθύνεται για τις σημαντικές αργοπορίες. Προφανώς, μόνο την προσοχή του υπουργού Πολιτισμού δεν απέσπασε, ο οποίος 12 ακριβώς βρίσκεται στην αίθουσα, έτοιμος να μιλήσει. Και αυτό κάνει, μέσα σε μια αίθουσα σχεδόν άδεια, και με τον Γιώργο Λούκο να ψάχνει με το βλέμμα διάφορους καλλιτέχνες για να τους καλέσει να καθίσουν μπροστά. Στην πρώτη σειρά μια ετερόκλητη (μάλλον) συνύπαρξη: η Ειρήνη Παππά πλάι στον Θάνο Μικρούτσικο (με μαύρο τζόκερ) και τον Μανώλη Μητσιά.

Ο υπουργός, με χαμηλή φωνή σχεδόν και με χαμηλό βλέμμα (δεν μπορεί να μη χαμογελάσει κανείς, ανακαλώντας άλλες υπουργικές παρουσίες, με σεντόρεια φωνή και σβέρκο κόκορα), μίλησε για τη σπουδαιότητα του φεστιβάλ αλλά και του πολιτισμού γενικότερα (οk), που είναι σαν το ουράνιο τόξο σε ένα συννεφιασμένο ουρανό (κάπως έτσι), παραδέχθηκε ότι το φεστιβάλ ήταν ένα δύσκολο στοίχημα του Γιώργου Λούκου και τα κατάφερε, και αποχώρησε λόγω βεβαρυμένου προγράμματος. Ο Γιώργος Λούκος, πάλι μόνος εξηγεί πως πέρυσι έγινε ρεκόρ με 244.000 εισιτήρια, πως το μεγαλύτερο μέρος του κοινού είναι μεταξύ 20-30 ετών, και από αυτό, το 32% δεν είχε πάει ποτέ στο Ηρώδειο ή δεν γνώριζαν το Φεστιβάλ Αθηνών.

Και καθώς η αίθουσα μοιάζει να γεμίζει από τους αργοπορημένους, αρχίζει η παρουσίαση του προγράμματος που φέτος θα διαρκέσει (ως προς την Αθήνα) μέχρι τις 15 Ιουλίου (μείον δύο εβδομάδες δηλαδή). Είναι εξαρχής προφανές ότι φέτος το φεστιβάλ επιθυμεί να διερευνήσει, ακόμη και χαρτογραφήσει τη σχέση της μουσικής με την ποίηση, δίνοντας τον πρώτο λόγο στον Γιάννη Ρίτσο - η αυλαία του φεστιβάλ ανοίγει με τους δραματικούς του μονολόγους που ερμηνεύουν οι Ρούλα Πατεράκη και Καριοφυλλιά Καραμπέτη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη και ο Ακύλας Καραζήσης σε σκηνοθεσία Βίκτωρα Αρδίτη. Το θέατρο είναι ξανά ο βασιλιάς του φεστιβάλ, καθώς έρχεται ο πρωτοπόρος Γκι Κασσιέρς (πρώτη φορά στην Ελλάδα) για να παρουσιάσει μια παράσταση βασισμένη στο Μεφίστοτου Κλάους Μαν, το περίφημο Deutsches Theater με τους Αρουραίους(μια ακόμη σπουδαία γερμανική σκηνή μετά τη Σαουμπίνε και τη Φολκσμπίνε, που γνωρίσαμε καλά τις προηγούμενες χρονιές), και η Βικτόρια Τσάπλιν, κόρη του Τσάρλι, με το διάσημο κλόουν σύζυγό της Ζαν Μπατίστ Τιερρέ (ο Τσάπλιν την αποκλήρωσε όταν τον παντρεύτηκε) φέρνουν το αόρατο τσίρκο. Λιγότερο πειραματισμό μυρίζουν οι ελληνικές επιλογές, με την Ασπασία Παπαθανασίου να επιστρέφει με μια σκηνική ανάγνωση, η Λήδα Πρωτοψάλτη πάει για πρώτη φορά στην Επίδαυρο (επιτέλους) με τις Τρωάδες του ΚΘΒΕ, ο Νίκος Μαστοράκης σκηνοθετεί Νεφέλες για τον ΘΟΚ (χμ!), ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί για λογαριασμό του Εθνικού την Άλκηστη (η πρώτη του φορά στην Επίδαυρο), ενώ ο Χουβαρδάς κάλεσε για τη δεύτερη παράσταση του Εθνικού στην Επίδαυρο τον Ντίμιτερ Γκότσεφ για τουςΠέρσες.

Όσο περνάει η ώρα είναι προφανές ότι η Επίδαυρος θα είναι το μεγαλύτερο sold out όλων των εποχών για το φεστιβάλ, αφού η παράθεση των ονομάτων συνεχίζεται με εντυπωσιακές ξένες ελεύσεις: το Εθνικό Θέατρο της Μεγάλης Βρετανίας στέλνει τη Φαίδρα του Ρακίνα με πρωταγωνίστρια την Έλεν Μίρεν, ο Ισραηλινός Άμος Γκιτάι παρουσιάζει το Ο πόλεμος των υιών του φωτός κατά των υιών του σκότους με τη συμμετοχή της Ζαν Μορό, ενώ ο Σάμ Μέντες σκηνοθετεί το Χειμωνιάτικο παραμύθιμε τους Ρεμπέκα Χολ, Ίθαν Χωκ, Σάιμον Ράσσελ Μπηλ κ.ά. Ταυτόχρονα, το φεστιβάλ κάνει από φέτος άνοιγμα στην καλλιτεχνική φωτογραφία με τις εκθέσεις δύο Ελλήνων φωτογράφων, του αγαπημένου μας Γιάννη Μπουρνιά που θα εστιάσει στην αστική αρχιτεκτονική και συναισθηματική τοπιογραφία, και του Κώστα Ορδόλη που εστιάζει στη φωτογράφιση θεατρικών παραστάσεων. Αδύνατο να συγκρατήσει κανείς όλες τις παραστάσεις και τα ονόματα - το αναλυτικό πρόγραμμα με τις όμορφες εικόνες που σχεδίασαν φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών πρέπει να μελετηθεί αναλυτικά.

Η συνέντευξη τελειώνει, η αίθουσα έχει σχεδόν γεμίσει και η αίσθηση κοινή: Loukos (still) rules .