Mogwai

Σάββατο βράδυ, ώρα 20:30. Κόσμος περιμένει ανυπόμονα στο στενάκι του Fuzz μια από τις πιο σημαντικές post rock μπάντες. Τα παιδιά από τη Σκωτία, οι Μogwai, ήρθαν μετά από μερικούς μήνες αναβολής. Δεν είχα δει το λάιβ τους την προηγούμενη φορά, στο Gagarin, το 2009, που μπορεί πολλοί να το κατέκριναν ως επίπεδο και άνευρο αλλά όλοι το θυμούνται.

Την βραδιά προλόγισαν -ξαφνικά και εκκωφαντικά- οι Γάλλοι Κwoon, που μπλέχτηκαν σ’ ένα επικό post rock χάος από κιθάρες και κουδουνάκια, χωρίς όμως να προκαλέσουν κάτι παραπάνω από το ευγενικά αδιάφορο χειροκρότημα του κοινού. Με το τέλος του support μια ματιά γύρω σου ήταν αρκετή για να επιβεβαιώσει το θριαμβευτικό sold out: ο κόσμος είχε γεμίσει ασφυκτικά τον χώρο του Fuzz. Φανατικοί της μπάντας, ηλικίας από 25 έως και 45, περίμεναν με ανυπομονησία καθόλη τη διάρκεια του διαλείμματος που μεσολάβησε μεταξύ των δύο συγκροτημάτων.

Οι Mogwai επί δύο ώρες σχεδόν ξετύλιξαν με επαγγελματική μαεστρία την εμπειρία, τον επαγγελματισμό και το αναμφισβήτητο ταλέντο τους. Στα δέκα συν τρία (του encore) tracks κυριάρχησε το πρόσφατο και ίσως ωριμότερο δισκογραφικό προφίλ τους, με κομμάτια όπως τα «Rano Ρano», «White Νoise», «Hunted by a freak». Σίγουρα θα χαιρόμουν παραπάνω αν άκουγα κάτι από το «Come on, die young», αλλά συμβιβάστηκα και ταρακούνησα όπως έπρεπε το κεφάλι μου με το «New paths to Helicon Pt. 1» και το «Glasgow mega-snake». Αυτό με το οποίο δεν μπόρεσα με τίποτα να συμβιβαστώ ήταν η εμφάνιση του γκρουπ: μεταξύ βαριεστημάρας κι εκνευρισμού, κάλλιστα θα μπορούσα να κοιτάω το ταβάνι αντί την απολύτως στατική μπάντα που βρισκόταν πάνω στη σκηνή.

Συνολικά στo λάιβ υπερτέρησε η ωριμότητα και όχι η φλεγόμενη ενεργητικότητα που με είχε κάνει χρόνια πριν να δηλώνω οπαδός. Κάτι έμεινε κενό και ανεκπλήρωτο ύστερα από αυτή την αναιμική εμφάνιση της άλλοτε εκρηκτικής μπάντας.  

Μαρκέλλα Ανδρικάκη