Νέο τσίρκο του Βιετνάμ - Το χωριό μου

Μπαίνοντας στην Κεντρική Σκηνή, ήδη πολλά παιδάκια με τους γονείς τους είχαν καταλάβει τον χώρο. Κελαϊδίσματα και τιτιβίσματα πουλιών διαχέονταν στην αίθουσα, μεταφέροντάς μας σ’ ένα παραδεισένιο περιβάλλον άγριας φύσης και οργιώδους βλάστησης. Ο τίτλος, άλλωστε, της παράστασης ήταν Lang toi - Το χωριό μου, μια φανταστική μεταφορά σ’ ένα αγροτικό περιβάλλον του Βιετνάμ. Με την έναρξη της παράστασης ξεχύθηκαν στη σκηνή είκοσι νέοι και νέες ντυμένοι στα γκρι και στα μπεζ, με χιτώνες και φαρδιά παντελόνια - πρόκειται για την παραδοσιακή ένδυση με την οποία οι χωρικοί ζουν, δουλεύουν και γλεντούν στους μικρούς οικισμούς αυτής της πανέμορφης χώρας. Η ώχρα του δαπέδου συμπλήρωνε τη «σκηνογραφία», ενώ τα ζεστά χρώματα των φωτισμών, που επί μία ώρα και δέκα λεπτά άλλαζαν συνεχώς, δημιουργούσαν εξαιρετική ατμόσφαιρα. Στο κέντρο της σκηνής και πάνω σε πανύψηλα μπαμπού οι καλλιτέχνες εκτελούσαν τέλεια χορογραφημένα ακροβατικά υψηλής ακρίβειας, που χάρη στα εύπλαστα και πειθαρχημένα κορμιά τους έμοιαζαν μην υπολογίζουν τους νόμους της βαρύτητας και θύμιζαν λίγο τα Ιπτάμενα Στιλέτα. Με το που τέλειωνε το ένα νούμερο πηδούσαν στο επόμενο, με απόλυτο συγχρονισμό. Μια αριστοτεχνική ροή ακατάπαυστης εναλλαγής ερμηνευτών και δρωμένων. Κάποια στιγμή, υποδυόμενοι τους ζογκλέρ, άρχισαν να πετούν ο ένας στον άλλον τα καλαθάκια και τα καπέλα τους, δημιουργώντας υπέροχους σχεδιασμούς στον αέρα. Οι μουσικοί, διακριτικά καθισμένοι στην άκρη, συνόδευαν τη δράση άλλοτε με μελωδίες από παραδοσιακά όργανα κι άλλοτε με ήχους που έβγαζαν από ξυλαράκια και κρουστά. Ένα ατμοσφαιρικό αλλά κι εκλεπτυσμένο θέαμα που έσφυζε από την ενέργεια των νεαρών ακροβατών, με αισθητική που παρέπεμπε στη σοφία και το απέριττο μιας παμπάλαιας κουλτούρας. Η βραδιά έκλεισε με δυο ανκόρ υπό τις επευφημίες του ενθουσιώδους κοινού. Έτσι, σαν να μην είχαμε «χορτάσει» θέαμα, εκτέλεσαν ακόμα ένα ριψοκίνδυνο ακροβατικό και, τέλος, απολαύσαμε ένα μουσικό κρεσέντο από κρουστά και ήχους από μικρούς ράβδους μπαμπού.

Χρήστος Παρίδης