Ο Sting κεντρίζει ακόμα, κι ας είναι πια λίγο fragile η φωνή του

Παρασκευή βράδυ στο Ηρώδειο, με τον Sting να παίζει το μπάσο του και μερικά μεγάλα τραγούδια στη σκηνή

Όχι, δεν τρελαίνομαι για τον Sting. Τον έβρισκα πάντα αξιοπρεπώς γλυκανάλατο, στα όρια του εύκολου μελό. Ναι μεν βιρτουόζος στην τέχνη του, αλλά ουδέποτε αγάπησα κανένα τραγούδι του ειδικά από τη σόλο περίοδό του.

Άκουγα όμως τους Police. Τους άκουγα και τους χόρευα, τους χόρεψα πολύ, αν και πάλι εδώ υπάρχει ένα «ναι μεν, αλλά» γιατί δεν μου άρεσαν όλες οι στιγμές τους. Βαριόμουν το «Roxanne» αλλά λάτρευα το «Spirits in a material world».

Γιατί πήγα στη συναυλία του; Μάλλον από περιέργεια. Μάλλον για να τιμήσω ένα από κείνα τα βράδια που χόρευα στα κλαμπ (όχι της συμφοράς) τα τραγούδια των Police. Μάλλον για να δω τι έχει να πει σήμερα ένας διεθνώς αγαπημένος καλλιτέχνης που κοντεύει τα 70 και ακόμα τραγουδάει και αγγίζει ένα κοινό που απ' ό,τι έδειξε η χτεσινή συναυλία του στο Ηρώδειο τον θυμάται, τον τραγουδάει και συγκινείται με τη μουσική του.

Χειροκρότησα ανόρεκτα και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι το χειροκρότημά μου γίνεται πιο δυνατό γιατί μόλις είχε αρχίσει το «Message in a bottle». Και ναι, παράτησα την δυσπιστία μου -για λίγο-, την έβαλα να καθίσει στα μαλακά μαξιλαράκια του Ηρωδείου και όρθια πια εγώ και οι χιλιάδες άλλοι, φανς ή απλώς περίεργοι, όλοι μαζί χορέψαμε στον περιορισμένο χώρο που διέθετε ο καθένας.

Ομολογουμένως οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Μια δροσερή καλοκαιρινή βραδιά σε ένα υπέροχο αρχαίο θέατρο κάτω από την φωτισμένη Ακρόπολη.

Το Ηρώδειο ασφυκτικά γεμάτο. Το κοινό ετερόκλητο, ηλικιακά απροσδιόριστο – έβλεπες παιδιά που συνόδευαν τους γονείς τους, παρέες από καλοβαλμένες κυρίες μέσης ηλικίας που δεν ήξεραν τι να την κάνουν την τόση συγκίνηση όταν ο Sting έπαιξε το «Fragile», ζευγάρια νεαρά αλλά και μεγαλύτερα. Ο Sting φτιάχνει μουσική για όλους.

Εμφανίστηκε στις 21:05. Σχεδόν αθόρυβα δίπλα στον υπερπληθωρικό Staggy, έναν πραγματικά χαρισματικό επικοινωνιακά τύπο που με τρομακτική ευκολία σκηνοθετούσε τη βραδιά, υποδεικνύοντας σε μας, το κοινό, κινήσεις, αντιδράσεις, χειροκροτήματα, το πότε και το πώς.

Ο Sting φαινόταν να έχει αποδεχτεί τον περίεργο ρόλο του δεύτερου -αν και αναμφισβήτητα ο πρωταγωνιστής της βραδιάς -και άφηνε τον Shaggy να παίζει μπάλα στο γήπεδό του.

Ο Sting κεντρίζει ακόμα, κι ας είναι πια λίγο fragile η φωνή του

Το Ηρώδειο ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Φωτο: Αφροδίτη Ζαγγανά

Οι κυρίες μπροστά μου παραληρούσαν στα πρώτα κομμάτια του -ρέγκε, καλοκαιρινά και δροσάτα- κι εγώ απορούσα. Χειροκρότησα ανόρεκτα και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι το χειροκρότημά μου γίνεται πιο δυνατό γιατί μόλις είχε αρχίσει το «Message in a bottle».

Και ναι, παράτησα την δυσπιστία μου -για λίγο-, την έβαλα να καθίσει στα μαλακά μαξιλαράκια του Ηρωδείου και όρθια πια εγώ και οι χιλιάδες άλλοι, φανς ή απλώς περίεργοι, όλοι μαζί χορέψαμε στον περιορισμένο χώρο που διέθετε ο καθένας.

Αναρωτιόμουν ταυτόχρονα τι είναι αυτό που κινεί πρωτίστως εμένα -δεν ήταν από τα αγαπημένα μου των Police- και όλους τους άλλους σ' αυτήν τη μαγική στιγμή. Είναι πραγματικά η δύναμη της μουσικής; Είναι η ενδόμυχη επιθυμία να γίνω για λίγο αυτό που ήμουν πριν από αρκετά, δυστυχώς, χρόνια; Μια αναπόφευκτη νοσταλγία; Τι είναι αυτό που μας ενώνει όπως λέει και ένα ελληνικό άσμα;

Ο Sting και ο Staggy. Φωτο: Αφροδίτη Ζαγγανά

Τι ξεκάθαρα δεν μου άρεσε; Θα ήθελα να ακούσω το «Roxanne» -και όχι μόνο- χωρίς τις εμβόλιμες τζαμαϊκανικές παρεμβάσεις του Shaggy με τα «Sexy Lady» και «Mr Boombastic» στις κορυφώσεις του τραγουδιού του, θα ήθελα για λίγο να τον αφήσει να φανεί, να βγει μπροστά μόνος του απέναντι σε ένα κοινό που ολοφάνερα τον λάτρευε και τον τιμούσε χωρίς να παρεμβαίνει με χαζοχαρούμενα χιτάκια που ακούγονται πλέον τρομερά μπανάλ.

Πώς μου φάνηκε τελικά ο Sting; Όμορφος και αγαπησιάρικα σεμνός για έναν σταρ του βεληνεκούς του, και ναι, γιατί όχι fragile, όπως λέει και το τραγούδι του που άναψε όλους τους φακούς των κινητών του θεάτρου. Fragile και αυτός και ίσως τώρα πια λίγο και η φωνή του.