Οι Depeche Mode έφεραν την άνοιξη στη Μαλακάσα
Όταν δεν θέλεις να τελειώσει το live ενώ βρέχεσαι και είσαι μέχρι τον αστράγαλο στη λάσπη ξέρεις πως ερωτεύθηκες, ξανά
Από νωρίς την Τετάρτη το Terra Vibe γέμισε με hardcore fans των Depeche Mode που έσερναν μαζί και τους λιγότερο ενθουσιασμένους συνοδούς τους. Περίπου 15.000 άνθρωποι επέλεξαν να αψηφήσουν τις χαμηλές θερμοκρασίες και το ψιλόβροχο. Μάη μήνα οι αιθέριες υπάρξεις προσποιήθηκαν πως βρίσκονται στο Glastonbury κι όχι στη Μαλακάσα και επέλεξαν γαλότσες και δερμάτινα μπουφάν αντί για τα συνήθη συναυλιακά αέρινα φορεματάκια, ενώ οι άνδρες είχαν τυλιχθεί σε διαφόρων ειδών πλαστικά πανωφόρια και το διασκέδαζαν. Στην διαδρομή από το πάρκινγκ προς τον συναυλιακό χώρο ξεχώριζαν με ευκολία οι ταλαιπωρημένοι του 2009, κι ας έχει μεσολαβήσει το live του 2013, από το δολοφονικό βλέμμα που έριχναν σε όποιον τολμούσε να αστειευτεί με τον καιρό και το ενδεχόμενο ακύρωσης της συναυλίας.
Ευτυχώς οι ανησυχίες διαψεύσθηκαν και οι προσδοκίες ξεπεράστηκαν. Ο Dave Gahan αιχμαλώτισε την προσοχή μας και δεν επέτρεψε σε κανέναν να στρέψει αλλού το βλέμμα του από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην σκηνή, μέχρι την τελευταία. Δεν ήταν μόνο η libido που σκόρπιζε απλόχερα με κάθε λίκνισμα των γοφών και κλείσιμο του ματιού αλλά και η σοφή επιλογή να ανακατέψει στην τράπουλα του playlist τα νέα τραγούδια με τα megahits, χωρίς να επιτρέπει να πάει στράφι έστω κι ένας παλμός της καρδιάς μας. Ο υπέροχος περφόρμερ εκμεταλλεύθηκε κάθε εκφραστικό του μέσο με εντυπωσιακή επιδεξιότητα για να πείσει κάθε φίλο των Depeche ότι του απευθυνόταν προσωπικά, κορυφώνοντας από πολύ νωρίς την επικοινωνία μαζί μας.
Με τις πρώτες νότες του Home το κοινό αποθέωσε τρυφερά τον Martin Gore, σαν να αναγνώριζε κάπως ότι εκείνος είναι το μυαλό και το συναίσθημα των Depeche, και του οφείλει ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις μελωδίες και την καθοδήγηση που παρέχει στην σεξοβόμβα Gahan. O λυρικός, τρυφερός και ευαίσθητος Gore τραγούδησε το αγαπημένο A Question of Lust και στο encore το Somebody, με μια γλυκύτητα που κατεύναζε τα πάθη τόσο όσο χρειαζόταν για να επιστρέψει σαρωτικά ο Gahan και να προκαλέσει εκρήξεις αδρεναλίνης στους βρεγμένους και σε παραλήρημα πια θαυμαστές τους.
Εξαιρετικής αισθητικής βίντεο συνόδευσαν όλα τα εμβληματικά τους τραγούδια, ωστόσο ξεχώριζε εκείνο του Walking in my Shoes. Μια τραβεστί ξυπνά, βάφεται, χτενίζεται, ντύνεται, φοράει τα ψηλοτάκουνα της, κι ο σκηνοθέτης απεικονίζει κυριολεκτικά τον συμβολισμό των στίχων, γεννώντας αφαίρεση από την κανονικότητα που κάποιοι θεωρούν υπερβολή.
Κι επειδή οι Depeche Mode δεν είναι μόνο καύλα και υπονοούμενα, ο άνευ μελοδραματισμού δημόσιος αποχαιρετισμός στον David Bowie με το Heroes ήταν υπέροχος, καλοζυγισμένος και απέσπασε έναν συντεταγμένο βαθύ αναστεναγμό. Ακόμα και όταν δυνάμωσε η ένταση της βροχής κανείς δεν έδειξε να το αντιλαμβάνεται, μάλιστα οι κουκούλες κατέβηκαν για να μην χάσουμε καμία νότα. Αν λάβουμε υπόψη την συνήθη γκρίνια των Ελλήνων όταν ανατρέπεται το επιχείρημα ότι μένουμε ακόμα σε αυτή την χώρα μόνο για τον καιρό, γίνεται ακόμα πιο σαφές πως οι Depeche Mode εχθές το βράδυ κατάφεραν κάτι πολύ σπουδαίο και τους ευχαριστούμε.
ΥΓ. Την επόμενη φορά που θα βρέχει και θα κολλήσετε στην κίνηση βάλτε Depeche Mode και δυναμώστε το, εγγυώμαι πως θα χαλαρώσετε.
- Facebook
- Twitter
- E-mail
0