Ομάδα Αμάλγαμα - Το Στρώμα

Σίγουρα εξάπτει η ιδέα πως αυτό που θα δούμε είναι μια εξιστόρηση της νεοελληνικής ιστορίας από τη «χρυσή» περίοδο του Ιωάννη Καποδίστρια μέχρι σήμερα, μέσα από ένα σώμα που ερμηνεύει κι ένα στρώμα ύπνου. Χάρη στις τροποποιήσεις που του επιφυλάσσει ο «ιδιοκτήτης» του, το στρώμα γίνεται το σύμβολο των ιστορικών αλλαγών, διανύοντας όλη την κλίμακα της αλληγορίας και του παραλόγου. Πότε επιφάνεια προβολής, πότε κτήμα, πότε απλό στρώμα, συγκεντρώνει τη νοηματική ενέργεια του έργου, καθώς αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας αποτυπώνει πολύ εύγλωττα την κατάσταση του παθητικού, αυτού που υφίσταται, που φορτίζεται, που γίνεται ο φορέας. Πάνω και γύρω από αυτό, ο ικανότατος Σταύρος Αποστολάτος, με μια ακαταμάχητη οικονομία στα μέσα που χρησιμοποιεί, σπρώχνει την πλοκή μ’ έναν τρόπο που μας κλειδώνει στα χέρια του και στη φόρα που παίρνει. Σαρδόνιος από τη μία, αποκρουστικά υποτελής και «ανθρωπάκος» από την άλλη, σίγουρα είναι ο κεντρικός λόγος που δίνει στο έργο τη βαρύτητά του. Αν υπάρχει κάτι στη ροή του έργου που να προκαλεί μια μικρή ματαίωση, ίσως να είναι το ότι γίνεται κάπως πιο «εργαλειακό» καθώς φτάνουμε στο σήμερα. Είναι δύσκολο ακόμα να γίνει μια καλλιτεχνική «αποτίμηση» των καιρών που ζούμε. Εμείς φτιάχνουμε και καταστρέφουμε την πραγματικότητα, όμως είναι ακόμα πολύ «ζεστές» αυτές οι μέρες ως βίωμα και, πάνω απ’ όλα, δεν είναι καν παρελθόν. Ακόμα απορροφάμε. Δεν είναι τυχαίο πως όσο η ιστορία πλησιάζει προς το σήμερα, το χιούμορ γίνεται πραγματικά αστείο, ενώ πριν ήταν στυφό, με τη γεύση της ένοχης γνώσης. Κάποια γέλια τελικά θ’ ακουστούν σε στιγμές που φαίνονται σαν καρικατούρες της ύστερης πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου, χωρίς ν’ αποκαλύπτεται το βουβό αίμα που κρύβεται από πίσω. Υπάρχει ένας καταστατικός τρόμος στη σκηνή όπου το στρώμα γίνεται γραφείο και το αμόκ του υπαλλήλου μετατρέπεται στην προεκλογική τεχνητή έκσταση του πολιτικού υποψηφίου. Υποθέτω, και θα ήθελα, η αιχμηρή τέχνη να διαβάζει ανάποδα την πραγματικότητα. Σαν τη ρήση του e.e.cummings για την ποίηση: «Ο ποιητής είναι πιγκουίνος - τα φτερά του τα έχει για να κολυμπάει».

Απόστολος Βασιλόπουλος