Όσα ζήσαμε με τους Iggy Pop & Damian Marley στη σκηνή του φετινού Release Athens Festival

Το φετινό Release Athens άνοιξε με ένα πάρτι, όπως πολύ σωστά το χαρακτήριζαν οι μουσικοί παραγωγοί της χώρας από τη στιγμή που ανακοινώθηκε! Πώς αλλιώς να ονομάσει κανείς μια βραδιά με τους "δικούς μας" Gobey & P-Gial, τους απολαυστικούς Third World, την γεμάτη ζωντάνια Hollie Cook αλλά και τον βασιλιά της σύγχρονης reggae Damian Marley;

Η Πλατεία Νερού ήταν από νωρίς κατάμεστη, παρά τη ζέστη. Αυτή η μουσική άλλωστε απολαμβάνεται καλύτερα σε θερμοκρασίες άνω των 30C! Δεν είναι τυχαίο που η reggae σε κάθε της έκφανση είναι απόλυτα συνυφασμένη με το ελληνικό καλοκαίρι.

Μετά από μια δυναμική αρχή από τους Έλληνες Gobey & P-Gial στη σκηνή ανέβηκε η νεοεμφανιζόμενη Hollie Cook της οποίας το όνομα είμαι σίγουρη πως θα μας απασχολήσει ξανά στο μέλλον και μάς ταξίδεψε στις διακοπές του Αυγούστου με την 'Tropical pop' της. Καθώς ο ουρανός σουρούπωνε η πλατεία υποδεχόταν όλο και περισσότερο κόσμο και στη σκηνή ανέβηκαν οι Third World, ένα από τα πιο σπουδαία συγκροτήματα της reggae σκηνής που μάς έκαναν να χορέψουμε, να συγκινηθούμε, να τραγουδήσουμε δυνατά.

Και ύστερα ανέβηκε στη σκηνή εκείνος! Ο Damian, το μικρότερο από τα (αναγνωρισμένα έστω) παιδιά του Bob Marley, κουβαλάει ένα όνομα «βαρύ σαν Ιστορία» μετά όμως από την εμφάνισή του στην Πλατεία Νερού απέδειξε πως έχει ξεφύγει από τη σκιά του μπαμπά του αφού έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα απόλυτα δικό του στυλ μουσικής που παντρεύει την reggae με την dub και το hip hop με τον καλύτερο τρόπο. 

Η μορφή του και μόνο, με το τζιν πουκάμισο, τα εντυπωσιακά μακριά ράστα και τα εκφραστικά μάτια αποπνέει την ίδια ζεστασιά και οικειότητα που οι παλιότεροι είδαν κάποτε και στο πρόσωπο του Bob. Πέρα από συμπαθέστατος ωστόσο ο Damian είναι και εκπληκτικός performer που επικοινωνεί ασταμάτητα και ουσιαστικά με το κοινό του. Η δυναμική αρχή έγινε με το "Make it Bun Dem" που έκανε ακόμα και τους πιο δύσπιστους να ακούσουν dubstep πριν κάποια χρόνια και η βραδιά συνεχίστηκε με τις μεγαλύτερές του επιτυχίες έντεχνα "πλεγμένες" μεταξύ τους. 

Από τη βραδιά δεν έλειψαν και οι συγκινήσεις ωστόσο. Όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "Road to Zion" όλοι σταματήσαμε να χοροπηδάμε και ακούγαμε σαν υπνωτισμένοι αυτό το πονεμένο αργό κομμάτι με τον επαναστατικό, κοινωνικοπολιτικό στίχο. "Youths we need some love and prosperity instead of broken dreams and tragedy by any plan and any means and any strategy". Ο Damian άγγιξε έτσι και μια άλλη πλευρά μας που σπάνια βρίσκει διέξοδο σε τέτοιου είδους φεστιβάλ. Μέχρι το τελευταίο, πανηγυρικό ''Welcome to Jamrock'', ακούσαμε και μερικά τραγούδια του Bob Marley μέσα από τη φωνή του γιου του και, κατά γενική ομολογία, ήταν σαν να ακούμε τον ίδιο στην πιο νεανική, σύγχρονη εκδοχή του. "Είναι η πρώτη μου εμφάνιση στην Ελλάδα. Είστε εκπληκτικό κοινό! Να προσέχετε τους εαυτούς σας αλλά και ο ένας τον άλλον", είπε λίγο πριν το κλείσιμο ο Τζαμαϊκανός θρύλος και μας αποχαιρέτησε.

Οι πρώτες ζέστες του καλοκαιριού ήρθαν μαζί με τον Iggy Pop στην Aθήνα. Και μπορεί στα μυαλό πολλών να έμοιαζε δυσοίωνο το να βρεθούν στριμωγμένοι ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους σε μια συναυλία, αλλά στις 11 ακριβώς, όλοι όσοι ήταν στην πλατεία Νερού στο Release Athens, τα είχαν ξεχάσει όλα.

Ήταν αναμφίβολα μια από τις μεγαλύτερες και πιο πολυαναμενόμενες συναυλίες όχι μόνο του Release, που ξεκίνησε θεαματικά, αλλά και ολόκληρης της χρονιάς. Και ο Iggy όχι απλά μας αποζημίωσε, αλλά εδραιώθηκε ακόμη περισσότερο ως ένας από τους τελευταίους εν ζωή ροκ θρύλους που ακόμη και αν δεν τον λατρεύεις, θες να τον έχεις στη λίστα με τους σταρ που λες «τον έχει δει live».

Από νωρίς είχε φανεί πως η δεύτερη ημέρα του Release (8/06) με headliner τον Iggy Pop, θα ήταν μια αυθεντική μουσική εμπειρία. Η βραδιά άνοιξε νωρίς με τους The Dark Rags και τους The Noise Figures. Ακολούθησαν οι Shame και λίγο πριν την έλευση του Ιggy, oι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού James.

Και μετά εμφανίζεται ο 72 ετών Iggy και απλά όλοι παραληρούν. Εννοείται δεν φορά μπλούζα και πως η σκηνή αλλάζει με τη μία ενέργεια. Ακολουθεί ένα κρεσέντο, σχεδόν επιδεικτικό. Σαν να μας λέει κατάμουτρα με το μεσαίο δάχτυλο υψωμένο «έχω τα διπλά σας χρόνια και την διπλάσια ενέργεια από όλους σας».

Το στάδιο εκστασιασμένο τραγουδά μαζί του «I Wanna Be Your Dog» και όταν ξεκινά η μουσική του «The Passenger» όλοι χορεύουν και τραγουδάνε «I am a passenger. And I ride and I ride I ride through the city's backside/ Singin' la-la-la-la-la-la-la-la/ La-la-la-la-la-la-la-la».

Δεν ξέρω αν αυτή η μιάμιση ώρα του Iggy στην Αθήνα ήταν σαν αυτές τις θρυλικές βραδιές στο Ρόδον, που περιγράφουν οι παλιοί, αλλά είχε μια πρωτόγονη ενέργεια και έδωσε μαθήματα σκηνικής παρουσίας - η μάλλον κατάκτησης. Αν ξανάρθει, θα ξαναπάμε και μέχρι τότε θα λέμε στους άλλους τι έχασαν. Το Release συνεχίζεται με super ονοματάρες και μέχρι το τέλος Ιουνίου κλείσαμε τα Σαββατοκύριακά μας.