Παναθηναϊκός-Σιένα

Κανείς δεν διαφωνεί πως το γήπεδο ποδοσφαίρου είναι η απόλυτη οπαδική μέθεξη. Αλλά η συγκίνηση που μπορεί να νιώσεις παρακολουθώντας έναν αγώνα του ελληνικού πρωταθλήματος είναι παρόμοια με το να τρως ριζότο θαλασσινών σε φαστφουντάδικο. Στην καλαθοσφαίριση, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι δύο «αιώνιοι» έχουν ρόστερ που είναι μέσα στα πέντε καλύτερα της Ευρώπης και έτσι βλέπεις ποιότητα παικτών και προπονητών εφάμιλλη με των ποδοσφαιρικών ομάδων της Manchester United και της Barcelona. Με αυτά τα στάνταρ ένα παιχνίδι του μπασκετικού Παναθηναϊκού με τη Σιένα για την πρόκριση στο Final Four είναι υψηλής ποιότητας ψυχαγωγία. Τρίτη και Πέμπτη της προηγούμενης εβδομάδας στο ΟΑΚΑ. Η κοινωνιολογία του φίλαθλου κόσμου μπορεί να χρειαστεί χιλιάδες λέξεις. Αυτοί που πάνε για την κερκίδα και δεν ξέρουν ούτε το σκορ, αυτοί που πάνε για το μπάσκετ, αυτοί που πάνε για το «φαίνεσθαι» και κάθονται σε κάτι γιγάντιες πολυθρόνες γύρω από το παρκέ (αλά Σπάικ Λι στους New York Knicks και Τζακ Νίκολσον στους Lakers), αυτοί που πάνε γιατί τους τράβηξαν κάποιοι άλλοι -αρκετές γυναίκες, τρίχρονα παιδιά και όσοι πιστεύουν πως ακόμα αθλείται ο Νίκος Γκάλης- και, τέλος, αυτοί που πάνε για να δούνε τις fan patrol (cheerleaders) και να κερδίσουν μπλουζάκια.

Τα αγωνιστικά είναι γνωστά. Χαρά την Τρίτη με τη νίκη, μανούρα την Πέμπτη με την ήττα. Τέτοια νεύρα, όμως, που στο δρόμο, αν σκούνταγες κανέναν κατά λάθος, θα γινόταν Βιετνάμ. Μέσα στο γήπεδο, εκτός από το ματς, ο χρόνος γεμίζει και με διάφορα made in NBA show. Fan patrol (αριστουργηματικές), διαγωνισμοί, δώρα, εκπλήξεις, δυνατή μουσική και ένα χαρωπό πανηγύρι που πολλές φορές δεν εναρμονίζεται με τα συναισθήματα του φιλάθλου. Μεγάλες στιγμές: η εμφάνιση του Παύλου Γιαννακόπουλου, που σε μια στιγμή έντασης κατευθύνθηκε προς τους οργανωμένους οπαδούς και τους κατσάδιασε σαν να ήταν παιδιά του («Καθίστε φρόνιμα», κατέληξε), η αποθέωση του αρχηγού Δημήτρη Διαμαντίδη σε κάθε εμφάνισή του και οι ανυπέρβλητες φελινικές κινηματογραφικές συζητήσεις Ομπράντοβιτς-Ιτούδη για το σύστημα της ομάδας. «Το γήπεδο είναι αγχολυτικό» μου είπε κάποτε ένας ταρίφας και δεν είχε καθόλου άδικο. Η συμμετοχή σε οχλοκρατικά happening είναι κατά κανόνα ηρεμιστικά.