Πλατόνοφ, Baby Guru

Πλατόνοφ
Νέα Σκηνή Εθνικού Θεάτρου, Σάββατο 12/02/2011

Το κοινό, μεσήλικες κυρίες και κύριοι, οι πιο πιστοί θεατές του Εθνικού Θεάτρου, μάλλον σοφιστικέ, που έσπευσαν να τιμήσουν την παράσταση του κινηματογραφιστή και υποψήφιου για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας Γιώργου Λάνθιμου σε ένα άγνωστο σχετικά έργο του Τσέχωφ. Ένα έργο που όχι μόνο δεν παίχτηκε όσο ζούσε αλλά δεν ήταν παρά το 1923, δηλαδή 19 χρόνια μετά τον θάνατό του, που βρέθηκε ανάμεσα σε άλλα του γραπτά, άτιτλο και ίσως ημιτελές, πελώριο και πρώιμο. Επιμελητές του έδωσαν τον τίτλο Πλατόνοφ από τον κεντρικό χαρακτήρα. Είναι ο πρώτος μιας σειράς χαρακτήρων, όπως ο Ιβάνοφ, που τους διακρίνει η απαξίωση της ζωής, ο σαρκασμός των ανθρώπινων μεγάλων και μικρών προσδοκιών, η διάψευση και η ματαιοπονία της δημιουργικότητας. Έχοντας κατασπαταλήσει μια οικογενειακή περιουσία, δημοδιδάσκαλος, πια, ανάμεσα σε ξεπεσμένους αριστοκράτες, συμβιβασμένες κυρίες και αβυσσαλέους άρπαγες της προεπαναστατικής ρωσικής επαρχίας, γίνεται αντικείμενο πόθου από τρεις γυναίκες, πέρα από τη σύζυγό του, προξενεί πόνο και αγανάκτηση. Η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου στη σκηνή που φέρει το όνομα «Νίκος Κούρκουλος», σκηνοθετημένη από τον Λάνθιμο, ο οποίος υπογράφει και τη δραματουργική επεξεργασία, βασίζεται στην εκδοχή του Ντέιβιντ Χέαρ. Η παράσταση ξεκινάει πριν καν χτυπήσει το τρίτο κουδούνι κι ενώ ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί η προσέλευση του κοινού, με τους ηθοποιούς να παίζουν για περίπου δέκα λεπτά μπάλα στα μουγκά (τους ξεφεύγουν κάποια άναρθρα γελάκια) - η μπάλα χάνεται οριστικά το υπό- λοιπο της βραδιάς. Ο σκηνοθέτης την έχει τοποθετήσει σε μια σάλα-σκηνικό που θυμίζει ballroom επαρχιακού ξενοδοχείου, όπως εκείνο της πρώτης του ταινίας (Κινέττα), με καρέκλες συνεδρίου παραταγμένες γύρω από μια πλατφόρμα εκμάθησης χορού ή κάτι τέτοιο, δύο αυτόματους πωλητές αναψυκτικών και junk food στο φόντο, διάφορα ηχητικά συστήματα και δεκαπέντε παλιομοδίτικες Καζαμπλάνκες στο ταβάνι, με ένα αρρωστημένο κίτρινο φως να σε ταξιδεύει οπουδήποτε αλλού πέρα από τη ρωσική εξοχή του τέλους του 19ου αιώνα. Όχι ότι ήταν ποτέ το ζητούμενο αυτό, αλίμονο. Ως εκ τούτου, οι τσεχωφικοί ήρωες, σαν σύγχρονοι μικροαστοί, πλήττουν και διαπληκτίζονται, φλερτάρουν και απωθούνται, από μια διανομή ηθοποιών που όλοι τους έχουν αποδείξει ότι μπορούν να είναι εξαιρετικοί ερμηνευτές, μόνο που εδώ δεν μοιάζει να εννοούν ή να αισθάνονται τη σημασία των λόγων και των πράξεών τους ούτε στο ελάχιστο. Διάφορα μπαλόνια που κυοφορούνται κάτω από τις μπλούζες του Πλατόνοφ και της Σάσας κάτι υπονοούν, κάτι με δούναι και λαβείν συναισθημάτων ίσως, οι ηθοποιοί διανύουν χιλιόμετρα πέρα δώθε και ανα- παράγουν τα λόγια τους, εκτελώντας χαριτωμένες χορευτικές φιγούρες. Oh, how frivolous life is! Υπηρετώντας, πάνω απ' όλα, τους στόχους μιας σκηνοθετικής γραμμής του μεγάλου εντυπωσιασμού και του θριαμβευτικά εξεζητημένου. Όταν, επιτέλους, οι Καζαμπλάνκες άρχισαν να παίρνουν στροφές και τα φώτα χαμήλωσαν, τo εγχείρημα στέφθηκε με χλιαρά χειροκροτήματα. Ο κύριος που καθόταν δίπλα μου με καλοσυνάτο χαμόγελο γύρισε και μου είπε: «Ε, ήταν κι αυτό μια άποψη». Και μετά όλοι έτρεξαν στο βιβλιοπωλείο του θεάτρου για να αναζητήσουν το κείμενο. Αλλά δεν τους έκαναν ούτε αυτήν τη χάρη. Το έργο δεν ήταν διαθέσιμο ούτε σε βιβλίο. Προσωπικά, έφυγα καταβεβλημένος. Από καρδιάς, πάντως, να το πάρει το Όσκαρ!

Χρήστος Παρίδης

Baby Guru
TΩΡΑ Κ44, Πέμπτη 10/02/2011

Λίγο πριν από την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ (στις 7 Μαρτίου από την Inner Ear) οι Baby Guru έδωσαν ένα ακόμα live, από αυτά που έχουν χτίσει το street credibility τους στην Αθήνα. Το απαιτητικό, με τα φαγωμένα σε χιλιάδες συναυλίες Converse, εναλλακτικό κοινό της πόλης έδωσε δυναμικό «παρών», γεμίζοντας το Κ44 και κουνώντας το κεφάλι ρυθμικά. Όταν μιλάς για τους Baby Guru, ταξιδεύεις εύκολα σε μουσικά είδη με φαινομενικά ελάχιστα κοινά μεταξύ τους. Μπορείς να ανιχνεύσεις επιρροές από krautrock, afrobeat, post-punk και electronica, οι ίδιοι όμως αποφεύγουν τον αυτοχαρακτηρισμό και την περιχαράκωση. Όσοι δεν έχει τύχει να ακούσουν το συγκρότημα των Obi Serotone, King Elephant και Kosmiche μπορούν να φανταστούν έναν συνδυασμό από δυνατά τύμπανα, δαιμονισμένα πλήκτρα, αισθησιακό μπάσο, soulful αφρικανικά κρουστά και έμπειρα british φωνητικά σε ένα παιχνίδι εξουσίας μεταξύ τους, που καταλήγει εξαιρετικά αρμονικό και παρακινητικό. Πρόσθεσε σε αυτά σπινθηροβόλο ενέργεια και γνήσιο αυθορμητισμό και έχεις μια πολύ καλή εικόνα. Η επιτυχία αυτής της πρωτοποριακής -τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα- μπάντας μετά από πολλή δουλειά, μεράκι και αρνητική διάθεση απέναντι σε συμβιβασμούς φαίνεται να φωνάζει κάτι ελπιδοφόρο σε όλους τους νέους αυτής της δοκιμασμένης χώρας: σπάστε νόρμες, πειραματιστείτε, αφήστε στην άκρη τη σιγουριά παλαιότερων ετών και αδράξτε το μέλλον σας!

Δημήτρης Κυριαζής