Ποίηση γραμμένη με σταγόνες αίμα

Η τέταρτη εμφάνιση των Λονδρέζων Torture Garden στο Second Skin το περασμένο Σάββατο στάθηκε αφορμή για να ξαναδώ τον Γιώργο Φακίνο. Την πρώτη φορά που κανόνισα να συναντηθώ μαζί του, τον ρώτησα απ' το τηλέφωνο: «Πώς θα σε γνωρίσω;». «Θα δεις ένα φρικιό, οπότε μην ανησυχείς» αποκρίθηκε γελώντας. Ένα μεσημέρι λοιπόν, κάπου στα Εξάρχεια, νόμιζα ότι έβλεπα μιαν απόκοσμη cyber-goth φιγούρα, κάτι ανάμεσα σε Marilyn Manson και Ψαλιδοχέρη. Η αλήθεια όμως είναι ότι όταν σου μιλάει έχει κάτι γήινο. Ο Γιώργος Φακίνος είναι ευγενής, το γέλιο του είναι γενναιόδωρο, με ωραία αίσθηση του χιούμορ. Πίνει πολύ τσάι, δεν του αρέσουν τα κινητά και συμφωνήσαμε ότι οι Ασιάτισσες μπορούν να είναι τα πιο σέξι κορίτσια. Επίσης, είναι επαγγελματίας. Τότε, το 2006, ο Γιώργος θα παρουσίαζε για δεύτερη φορά τους Torture Garden (ΤG), μετά το sold-out της προηγούμενης χρονιάς.

Οι TG σχηματίστηκαν το 1990 και θεωρούνται κορυφαίοι στο είδος τους: φετιχισμός, S/M, νεο-μπουρλέσκ καμπαρέ, freakshows, spookshows. Οι εμφανίσεις τους συγκεντρώνουν και 1.200 άτομα, ενώ έχουν περάσει απ' το φημισμένο συναυλιακό χώρο Brixton Academy, χωρητικότητας 4.200 ατόμων. Από πού πήραν την ονομασία τους; Από τον Κήπο των μαρτυρίων του Οκτάβ Μιρμπό, το «πιο σοκαριστικό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα», για κάποιους. Γραμμένο το 1899, διαδραματίζεται σε έναν κινεζικό κήπο, όπου τα βασανιστήρια ανάγονται σε μορφή τέχνης. Ο Μιρμπό καυτηρίαζε την υποκρισία της δυτικής κουλτούρας, προετοιμάζοντάς την για τον εικοστό αιώνα «των άκρων».

Φέτος, οι TG εμφανίστηκαν Παρασκευή και Σάββατο, για πρώτη φορά στο νέο κλαμπ που έχει ανοίξει ο Φακίνος και οι συνεργάτες του, το Second Skin, γωνία Κωνσταντινουπόλεως και Ιεράς Οδού, λίγα μέτρα από τα μπουζουκο-σκυλάδικα. Στο δελτίο Τύπου έγραφε ότι «σε καμία στιγμή δεν θα υπάρξουν πάνω από 450 άτομα μέσα στο κλαμπ» και αναρωτήθηκα αν θα ίσχυε αυτό στην πράξη. Λίγο μετά τις δώδεκα, στημένος στην ουρά, είδα τον υπεύθυνο στην πόρτα να μας μετράει και να λέει: «Άλλοι δεκατέσσερις και μετά τέλος». Όντως, μετά ίσχυε το «για κάθε έναν που βγαίνει, ένας θα μπαίνει». Κι ευτυχώς: γινόταν το αδιαχώρητο. Υποβλητικές dark electro, industrial, power noise μουσικές, αλυσίδες και κρίκοι να κρέμονται από το ταβάνι, δύο μεγάλα πόστερ που θύμιζαν Hellraiser και Φράνσις Μπέικον, gothic φιγούρες, gay leather men, κολάρα με σύριγγες, μάσκες από μαύρο δέρμα και λάτεξ, ερμαφρόδιτοι νεαροί με γάντια-μανίκια από διχτυωτό καλσόν (fishnet stockings), αισθησιακά σκοτεινά κορίτσια με μαύρο κραγιόν και ωραία μακριά μαλλιά, ροκαμπιλάδικα κοστούμια - όλα αυτά στην κυρίως αίθουσα. Διότι υπήρχε και η «κατακόμβη»: υπόγειο δωμάτιο όπου δεν γινόσουν δεκτός, αν δεν είχες το ενδεδειγμένο dresscode, οπότε με πήγε ο Γιώργος. Κάθε μία ώρα είχε ένα event από εγχώρια μέλη της S/M σκηνής, με φόντο βιντεοπροβολή της Αυτοκρατορίας των αισθήσεων. Τι είδα; Ψηλόλιγνα, ημίγυμνα κορίτσια δεμένα και στρουμπουλούς τύπους με στολή παραλλαγής να τα (ψιλο)μαστιγώνουν, υπό τους ήχους πιο old school dark wave/goth μουσικής. Τα μάτια έτσουζαν από τον καπνό, αλλά το κλαμπ έχει καθαρά ποτά - και το νερό είναι δωρεάν.

Ξανά πάνω πάλι, με το εκπληκτικό compilation βιντεοπροβολών, σκηνές από ταινίες, ντοκιμαντέρ, performance, hardcore porn, όπου η έννοια του χειρουργού αναγόταν σε φετίχ. Πολλές φορές, αυτό που έβλεπα εκεί το προτιμούσα από τα λυγερόκορμα κορίτσια που έκαναν pole dancing, μπογιατισμένα με κόκκινο κραγιόν στο πρόσωπο και στα στήθη τους: οι αριστουργηματικοί Διχασμένοι, το Crash, το Videodrome (όλα του Κρόνενμπεργκ), το Μάτια χωρίς πρόσωπο, κλασική ταινία τρόμου του 1959 από τον μετρ Ζορζ Φρανζού, σκηνές από κλασικές performance της Ορλάν, του Στέλαρκ - ώσπου, στην άλλη πλευρά, μία πανύψηλη ξανθιά που θύμιζε Άνι Λένοξ (και στο παρουσιαστικό και στην ηλικία). αντί για pole dancing, άρχισε να σβήνει τσιγάρα της στα μουνόχειλά της. Αναπόφευκτα, το βλέμμα μου στράφηκε εκεί...

Κάποια στιγμή, η Lady Ann Angel, που θύμιζε την Σέριλιν Φεν στο Twin Peaks, άρχισε να καταπίνει φωτιές, ενώ η Syban παρουσίασε το δικό της freakshow: ξέσκισε την ψεύτικη κοιλιά της, βγάζοντας από μέσα λιγδιασμένα εντόσθια και μια ματωμένη κούκλα, την οποία ακρωτηρίασε. Από τα κομμένα μέλη της άνθισαν ψεύτικα λουλούδια.

Κατά τις τέσσερις το πρωί, ο επιβλητικός Lukas Zpira κρεμάστηκε από το ταβάνι με τέσσερις γάντζους περασμένους κάτω απ' το δέρμα του. Αίμα έτρεξε στην πλάτη και η πέτσα παρατεντώθηκε όταν αιωρήθηκε αγκαλιά με έναν εύσωμο φωτογράφο και μετά με δυο κορίτσια του TG.

Ήταν η στιγμή που το όλο θέαμα θύμιζε κάτι από το πρωτόγονο στοιχείο φυλών που παραμορφώνουν τα σώματά τους τελετουργικά. Αυτό είναι το στοιχείο που λείπει κάθε φορά που βλέπω τέτοια θεάματα. Η τελετουργία που υποδηλώνει ότι το σώμα δεν είναι κάτι αυτονόητο, δεδομένο, αλλά κάτι ρευστό, ευμετάβλητο, φευγάτο. Ματώνει, αλλά έως πού φτάνουν τα όριά του; Τι γίνεται όταν ο πόνος παύει να είναι μόνον πόνος; Αλλιώς, όλ' αυτά συχνά θυμίζουν λίγο παιδάκια που τρυπιούνται με βελόνες για να αποδείξουν το ένα στο άλλο ότι δεν πονάνε...

Με έναν παράδοξο τρόπο, στο Second Skin ένιωσα αυτό που νιώθω σε συναυλίες συμφωνικής μουσικής και σε jazz κλαμπ: ότι τώρα δημιουργείται παράδοση αυτών των πραγμάτων στη χώρα μας - πάλι καλά! Ο νους μου ταξίδεψε και σε πιο πραγματικούς πόνους, εφιαλτικούς σαδισμούς: στο Γκουαντάναμο και το Αμπού Γκράιμπ. Ήταν άραγε ένα είδος προσβολής όλο αυτό το freakshow; Με μια γερή δόση παλαιάς αριστερής ηθικολογίας, ίσως. Όμως για τον κόσμο ολόγυρά μου, όλ' αυτά είναι ιδιωτικές απολαύσεις, όχι πολιτική στάση. Ο κόσμος διασκέδαζε - για την ακρίβεια, η όλη ατμόσφαιρα ήταν σέξι, κανένα πλάκωμα, κανένας ζόφος. Αναρωτήθηκα επίσης πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει ένας άνθρωπος που χαρακώνεται. Την απάντηση μού την είχε δώσει η κορεατικής καταγωγής Kumi Monster, την οποία είχε προσκαλέσει πριν από 2 χρόνια ο Φακίνος για ένα σπέσιαλ Rope Bondage Show. Λοιπόν, σε ένα e-mail της η Kumi μού έγραψε ότι είχε σπουδάσει Στρατιωτική Ιστορία, με ειδίκευση στις γενοκτονίες του 20ού αιώνα. Pas mal.

Κατά τις πέντε το πρωί, βγήκα σε μια Κωνσταντινουπόλεως υπέροχα υγρή. Βρεχόμουν και σκεπτόμουν τα ρυάκια αίματος στην πλάτη του Zpira και τα ωραία κορίτσια με τα μαύρα, προφέροντας τη φράση του Μίσιμα, όπως την άκουσα στην έξοχη ομώνυμη ταινία του Πολ Σρέιντερ: Poetry written with a splash of blood...