Πορεία προς το δημαρχείο Αθηνών για τους ελεύθερους χώρους

Όταν χτύπησε για άλλη μια φορά το τηλέφωνο το απόγευμα της Δευτέρας, ήταν κάποιοι φίλοι, κάτοικοι των Εξαρχείων, που μας ενημέρωναν για τη συνάντηση που γινόταν στο πάρκο ή, μάλλον, στο πάρκιγκ που έγινε πάρκο, όπως το αποκαλούν και οι κάτοικοι της περιοχής, στη συμβολή των οδών Ναυαρίνου και Χαρ. Τρικούπη, από όπου θα ξεκινούσε πορεία προς το δημαρχείο για τους ελεύθερους χώρους. Την πορεία την προλάβαμε στην οδό Πατησίων, να κατεβαίνει προς την Ομόνοια. Πλησιάζοντας ξεχώριζε το σύνθημα «Το πάθος για τη λεμονιά είναι δυνατότερο απ' όλα τα μπετά». Πετυχημένο ομολογουμένως, αφού το άκουσμα της λέξης «λεμονιά» σε ένα σύνθημα δεν μπορεί παρά να σε κάνει να χαμογελάσεις. Μπήκαμε κι εμείς μέσα στη μεγάλη ουρά που πρέπει να σχημάτιζαν πάνω από 1.500 άτομα. Ο κόσμος πολύς και διάφορος, όλων των ηλικιών. Λίγο πιο κάτω ακούμε κάποιους να φτιάχνουν αυτοσχέδιες ρίμες. «Ό,τι πιάνει ο Μίδας γίνεται χρυσός, ό,τι πιάνει ο δήμαρχος γίνεται μπετόν» και διορθώνουν επιτόπου τις ατέλειες: «Ό,τι πιάνει ο Μίδας γίνεται χρυσό, ό,τι πιάνει ο δήμαρχος γίνεται μπετό».

Επικρατεί ένα ευχάριστο κλίμα στην πορεία, αν και στις κουβέντες του κόσμου κυριαρχεί η πρόταση του ΤΕΕ και του δήμου για το πρώην πάρκινγκ-πάρκο και τα προσφυγικά. Για την ιστορία, προτάθηκε από το ΤΕΕ, αντί για την απαλλοτρίωση του πάρκιγκ-πάρκου, η οποία κρίνεται πολυέξοδη, να παραχωρηθεί από το δήμο το μεγαλύτερο τμήμα από τα προσφυγικά. Όταν ο πρόεδρος του ΤΕΕ δήλωσε ότι δεν θα πρέπει να υπάρξει καθυστέρηση, για να μην παγιωθεί η κατάσταση στη Χαρ. Τρικούπη και Ναυαρίνου, ο κ. Κακλαμάνης απάντησε ότι δεν έχει αντιληφθεί ότι υπάρχει πάρκο κι αυτή η τελευταία δήλωση του δημάρχου φαίνεται ότι όξυνε τα πνεύματα που σε λίγο κατευθύνονταν στην οδό Αθηνάς, όπου πλέον τα ΜΑΤ και οι ένστολοι αστυνομικοί έκαναν κι αυτοί αισθητ'η την παρουσία τους καθώς ήταν πολλοί, έτσι όπως στέκονταν παρατεταγμένοι κατά μήκος του δρόμου. Με νέο σύνθημα πια, που και πάλι συμπεριλάμβανε φυτά (τι ωραία!), προχωράμε μπροστά στο δημαρχείο. «Θυμάρι, ρίγανη και μέντα, και όχι σκουπίδια, μπάτσους και τσιμέντα».

Στεκόμαστε μπροστά από το δημαρχείο. Στους πρώτους ορόφους του κτιρίου τα στόρια είναι κατεβασμένα. Μόνο στον τελευταίο διακρίνονται κάποια αμπαζούρ ανοιχτά, να φωτίζουν ένα σομόν, θα έλεγε κανείς, χρώμα στους τοίχους. Κάποιοι φωνάζουν χαριτολογώντας: «Βγες, ρε δήμαρχε, και πες μας ότι θα το κάνεις πάρκο!». Άλλοι διαφωνούν. Δεν θέλουν λέει να κάνει τίποτα ο δήμαρχος παρά να τους αφήσει ελεύθερο το χώρο να συνεχίζουν να τον διαμορφώνουν και να τον περιποιούνται, όπως έχουν κάνει μέχρι στιγμής. Άλλωστε, οι περισσότεροι συμφωνούν ότι όλη η διαδικασία της διαμόρφωσης ενός χώρου που ήταν πάρκιγκ σε πάρκο με πρωτοβουλία των ίδιων ήταν αυτό που τους έκανε να ξυπνήσουν και να γίνουν πιο ενεργοί πολίτες και να συνυπάρξουν δημιουργικά ως γείτονες.

Λίγο πιο κάτω, συγκεντρωμένοι είναι και κάτοικοι άλλων περιοχών της Αθήνας, αφού το κάλεσμα για την πορεία απευθυνόταν σε πολλές οργανώσεις και συλλόγους. Το μάτι μας πιάνει μια «εγκατάσταση» που έχει στηθεί ακριβώς απέναντι από την είσοδο του δημαρχείου. Αποτελείται από ξεραμένα δέντρα από του Φιλοπάππου (άλλη πικρή ιστορία κι αυτή), πλακάτ που σημειώνουν «Είναι να μην εκνευρίζεσαι όταν ο δήμος σβήνει τα φώτα για το περιβάλλον, ενώ αφήνει τη βλάστηση στου Φιλοπάππου να πεθαίνει» και έναν κύριο που στέκεται με ένα χαρτονένιο πριόνι και φοράει μια αυτοσχέδια μάσκα με το πρόσωπο του δημάρχου.

Η ώρα έχει πάει 7.30 και η πορεία παίρνει σιγά σιγά το δρόμο της επιστροφής προς τα Εξάρχεια. Κανένα «ευτράπελο» ευτυχώς, εκτός από δυο τρία σακουλάκια με μπογιά που εκτοξεύτηκαν στους τοίχους τους δημαρχείου. Στο δρόμο για την επιστροφή, σ' ένα ανοικτό άδειο πάρκιγκ, κάποιος γράφει με σπρέι Προσεχώς πάρκο, ερχόμαστε!