Πρεμιέρα του Φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας Conn-X»

Εάν οι Νύχτες Πρεμιέρας είναι έτσι κι αλλιώς το αγαπημένο φεστιβάλ της Αθήνας, φέτος, λόγω κρίσης, μάλλον θα τις εκτιμήσουμε πιο πολύ από κάθε άλλη χρονιά. Η έναρξη, που γίνεται όπως πάντα στο Αττικόν (ή στον Απόλλωνα, για τους αργοπορημένους που δεν προλαβαίνουν να εξασφαλίσουν θέση στο Αττικόν), είχε όλα όσα χαρακτηρίζουν την έναρξη του φεστιβάλ όλα αυτά τα χρόνια: κόσμο να ψάχνει απεγνωσμένα για καλή θέση (αδύνατον να βρεθεί μετά τις οκτώμισι κι ας άρχιζε η προβολή στις εννιά) και κλεφτές ματιές (όλοι θέλουν να δουν ποιος βγαίνει και ποιος μπαίνει). Μέσα στο γενικότερο βαρύ κλίμα που επικρατεί, ο Ορέστης Ανδρεαδάκης, καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ, υποσχέθηκε ότι δεν θ’ αναφέρει τη λέξη που λέμε όλοι (εννοούσε, φυσικά, την «κρίση») και τόνισε την ανάγκη για ένα φεστιβάλ που δεν θα είναι απλώς μια απόδραση αλλά θα συνεισφέρει και σε μια γενικότερη απάντηση στην κρίση μέσω του πολιτισμού και του κινηματογράφου: «Οι νύχτες πρεμιέρας θα γίνουν μια άμυνα ζώνης για όλα όσα μας στοιχειώνουν αυτούς τους μήνες» δήλωσε. Απευθυνόμενος στον Γιώργο Καμίνη, είπε «Δήμαρχε, μαζί θα κάνουμε την Αθήνα καλύτερη».

Ο ίδιος ο Καμίνης ήταν μάλλον φειδωλός στα λόγια του. Τόνισε την (ηθική και όχι υλική, όπως διευκρίνισε) συμπαράσταση του δήμου προς το φεστιβάλ και τη σχέση συνεργασίας που έχουμε, εξάλλου, δει ήδη με το Athens Open Air Film Festival το οποίο πραγματοποιήθηκε αυτό το καλοκαίρι στην πόλη. Και μετά ήρθε η ώρα της προβολής. Το The Artist του Μισέλ Χαζαναβίσιους ήταν η έκπληξη του Φεστιβάλ των Καννών - πρόκειται, άλλωστε, για μια βωβή ασπρόμαυρη ταινία, homage στις ταινίες του ’20. Ένας απ’ τους διασημότερους λαϊκούς ηθοποιούς της Γαλλίας, ο Ζαν Ντιζαρντέν, εξέπληξε τα πλήθη παίζοντας τον σταρ του βωβού κινηματογράφου που βλέπει τη ζωή του να καταστρέφεται με την άνοδο του ομιλούντος κινηματογράφου. Η ταινία ήταν αισιόδοξη και συγκινητική και, απ’ ό,τι φάνηκε απ’ τις αντιδράσεις του κοινού, άρεσε ιδιαίτερα. Μετά το τέλος της προβολής το πλήθος μεταφέρθηκε στο Pasaji όπου, όπως κάθε χρόνο -φέτος, μάλιστα, με τη συνοδεία live τζαζ μουσικής-, έγινε πανζουρλισμός. Ήταν σαν κάθε άλλη χρονιά, μόνο που όλοι μας (σαν τον Ορέστη Ανδρεαδάκη στην ομιλία του) προσπαθούσαμε απεγνωσμένα να μην πούμε τη λέξη «κρίση».