The Pride, Tango with lions / Empty Frame

The Pride
Θέατρο "Ζωή Λάσκαρη"
Σάββατο 20/11/10

Το είδα στο θέατρο «Ζωή Λάσκαρη», στου οποίου τους ωραίους δερμάτινους καναπέδες βούλιαξα στο διάλειμμα μετά από μια κρίση βήχα. Δίπλα, στυλάτα γκέι ζευγαράκια φιλιόντουσαν. Δύο, σε μια αφελή εκδήλωση συνάφειας, φορούσαν ασορτί ροζ μπλουζάκια. «Ρε, μωράκι», αποκαλούνταν στο διάλειμμα κάτι κoυκλιά με χιπ χοπ παντελόνια και γλώσσα που ενίοτε έχωναν ο ένας στο στόμα το άλλου, χέρια που έχωναν ο ένας στην κωλοτσέπη του άλλου. Τα ευρωπαϊκά νερά της γκέι περιοχής διακρίνονταν πεντακάθαρα, αλλά φοβάμαι ότι τα χαριεντίσματα δεν θα συνεχίζονταν εκτός θεάτρου. Οι ακροδεξιοί καραδοκούν ακόμα και στο Λονδίνο, όπου κανείς μπορεί να βρεθεί δαρμένος και σήμερα, αν έχει τις λάθος σεξουαλικές προτιμήσεις.

Το έργο είχε υψηλή συγκέντρωση γκέι πληθυσμού. Και, επιτέλους, διαλόγους που ακούγονται φυσιολογικοί και δεν με κάνουν να νιώθω ότι ζω σε άλλο σύμπαν. Είχε και έναν ολόκληρο διάλογο που έχω κάνει ακριβώς στο παρελθόν με έναν γκέι φίλο μου:

Εγώ: «Μπορώ να σε λέω αδερφή ή είναι προσβλητικό, σαν τους μαύρους που μεταξύ τους αποκαλούνται "αράπηδες", αλλά άμα τους πει έτσι άλλος είναι πολιτικώς ανορθόδοξο;», αυτός: «Αδερφή είναι μια χαρά, αδερφή είμαι», είχε πει, όπως ο ήρωας στο έργο. «Ναι, αλλά μπορεί να σε λέει έτσι και ο κάθε ξένος ή μόνο εγώ;». «Παίζει ρόλο ο τόνος, η χροιά της φωνής. Ακούστε κόσμε, είμαι αδερφή, πώς να το κάνουμε», είπε ο Ν., που είναι επίσης υπεύθυνος για την ατάκα στο Χάπι Λου, «Εγώ αγάπη μου δεν ονειρεύομαι πούτσες, εγώ τις βιώνω».

Αυτό ακριβώς κάνει ο πρωταγωνιστής του Pride, που είναι εθισμένος στο να τσιμπουκώνει άγνωστα πουλιά στα πάρκα, γεγονός για το οποίο τον παρατάει ο γκόμενός του.

«Τελικά, τα μόνα που έχουν σημασία είναι η δουλειά κι οι σχέσεις», λέει στη φίλη του που έχει εγκαταλείψει έναν αχνιστό Λατίνο γκόμενο στο κρεβάτι για να τον υποστηρίξει στην ερωτική του απογοήτευση - άρα και η φιλία έχει σημασία. «Οι σχέσεις: τι έμαθες, τι σου έμαθε, τι κατάλαβες, πώς προχώρησες, πόσο το πάλεψες, αν το προσπάθησες τελικά». Κουβέντες που για κάποιο λόγο με διαπέρασαν, αυτό έχει όντως σημασία στη ζωή: το πώς προχώρησες και λειάνθηκες τελικά μέσα από την καθημερινή τριβή με την αντίκρυ προσωπικότητα ενός ατόμου που απειλεί να σε αλλάξει μέχρι εκεί που δεν θες, πώς το αντέχεις όλο αυτό τελικά, αντί να την κοπανήσεις, πόσο πολύ μπορείς να τεντωθείς χωρίς να σπάσεις.

Οι σχέσεις τελειώνουν όταν τελειώνουν τα πράγματα που έχουν να παλέψουν και να λύσουν μεταξύ τους δυο άνθρωποι - διαφορετικά τελειώνουν βίαια, με υπολειπόμενο κάρμα και πόνο που σέρνεται και τον κουβαλάμε και τον πετάμε στα μούτρα του επόμενου.

Όσο για τη δουλειά, δεν είναι σημαντική για όλους, συμφωνούμε μετά το έργο υπό τη συνοδεία ρακής: πολλοί χέστηκαν για τη δουλειά, συχνά είναι σκέτος βιοποριστικός γκασμάς, για κάποιους, ωστόσο, που την αγαπάνε είναι καθοριστική - όπως για μένα.

«Εμείς όμως έχουμε αυτό», λέει ο ομοφυλόφιλος στον Κρυφό, «έχουμε την αξιοπρέπεια του να ξέρεις ότι έχεις αντίκτυπο στον άλλον και μπορεί να σε βλέπει, να σε ακούει, να μην είσαι μόνος» - ο Κρυφός θα έπρεπε να λιώσει σ' αυτή την ατάκα. Όπως έλεγε ο Γιώργος Χειμωνάς, πάνω κάτω, «Γιατί ήρθαμε σ' αυτήν τη ζωή, αν ένας άνθρωπος δεν στάθηκε μάρτυρας, δεν μας έμαθε, μας αφουγκράστηκε, μας είδε; Για τον ίδιο λόγο γράφουμε τη ζωή μας στο Facebook, φαντάζομαι. Δεν είναι, όμως, το ίδιο με το να έχεις έναν άνθρωπο που -έστω μόνον αυτός- γνωρίζει στ' αλήθεια τι είσαι. Αυτός ο άνθρωπος, για να φτάσει τόσο βαθιά, πρέπει να σ' αγαπάει. Κι αυτό ήδη είναι πάρα πολύ.

Αυτό είναι που πληγώνει τον απατημένο στο έργο. «Δεν σε ξέρω, γαμώτο, δεν σε ξέρω», φωνάζει, «νόμιζα ότι σε ξέρω.»

Ήταν αξιολάτρευτος, τόσο καλός ηθοποιός ο γκέι γραφιάς που έμοιαζε με τον Παπακαλιάτη, ώστε δεν γινόταν παρά να τον υποστηρίξεις· να τον συμπαθήσεις, να τον νοιαστείς και, εάν είσαι ο απατημένος γκόμενός του να επιστρέψεις τελικά σ' αυτόν παρά τον -υπό έλεγχο πλέον- σειριακό του εθισμό στα τσιμπούκια σε άγνωστους, ενδεχομένως φασίστες ναζί, στο πάρκο. Στο έργο γίνεται πολύς λόγος για πούτσες, αλλά, όπως συνήθως, όταν συμβαίνει αυτό, από κάτω είναι η αγάπη.

Ενδιαφέρον, σύγχρονο, ζουμερό, ζωηρό σαν βιβλίο του Τζέι Μακίνερνι ή του Άρθουρ Νερσέσιαν, το Pride πέρασε κι ακούμπησε· θα το σκέφτομαι βδομάδες.

Εύη Λαμπροπούλου

Tango with lions, Empty Frame
ΤΩΡΑ Κ44, Πέμπτη 18/10/10

Το ΤΩΡΑ Κ44 δεν φαίνεται να είναι ο ιδανικός συναυλιακός χώρος. Τελικά, ήταν μια χαρά.

Ήταν μία βραδιά, που ακόμα κι αν δεν έβλεπες, χαιρόσουν ν' ακούς. Τι ευτυχία, υπάρχουν ελληνικά συγκροτήματα που ξέρουν να παίζουν όργανα κι έχουν και άποψη στη σύνθεση. Τους (την;) Tango with lions τούς άκουγα πρώτη φορά. Μια πρόχειρη περιγραφή της μουσικής που μας παρουσίασε η Kat είναι φολκ που -ντροπή που το λέω, αλλά αυτό σκέφτηκα- δεν φαίνεται να έχει γραφτεί από Ελληνίδα. Με την πολύ καλή έννοια.

Οι Empty Frame υπάρχουν από το 2005 και βελτιώνονται συνέχεια. Πρόκειται για ένα συγκρότημα που θα μπορούσε να περιγραφεί ως «alternative rock», με επιρροές από πολλές κατευθύνσεις, πολύ καλά κουρδισμένο, με μελωδίες που σου μένουν. Η μουσική τους περιέχει εξάρσεις και ένταση σε σημεία που δεν το περιμένεις, κι έτσι σε παρακινεί να ακούσεις με προσοχή παρακάτω.

Οι Tango with lions έβγαλαν δίσκο τον Ιούνιο με τίτλο «Verba Time», ενώ οι Empty Frame βρίσκονται στη διαδικασία. Μακάρι να σκίσουν!

Λένα Φουτσιτζή