Πτυχιακές τελειοφοίτων ΑΣΚΤ

Το περασμένο Σάββατο επισκέφτηκα την ΑΣΚΤ για να δω μερικές απ’ τις πτυχιακές εργασίες που παρουσιάζονταν στους χώρους της σχολής. Σκέφτομαι, βέβαια, πως δεν θα έπρεπε ν’ αγνοήσουμε σε αυτό το σημείο πως ο καλλιτέχνης κι η δουλειά του υπάρχουν και για την ανάγνωση αυτής της δουλειάς. Αυτό που γονιμοποιεί ο θεατής είναι χρήσιμο γιατί υλοποιεί ένα είδος διαλόγου μεταξύ των δύο πλευρών, χωρίς τον οποίο το έργο θα υπήρχε μόνο μέσα απ’ την πραγματικότητα αυτού που το έφτιαξε.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Είχα την αίσθηση, όσο περιπλανιόμουν στους χώρους της Καλών Τεχνών, πως τα περισσότερα απ’ τα έργα είχαν εγκλωβιστεί σε μια προβληματική αναπαραγωγή μιας ακαθόριστης κληρονομιάς. Το έργο τέχνης είναι πραγματικά δυνατό όταν διατυπώνεται συγκεκριμένα, σε πλήρη ρήξη με ό,τι το κυοφόρησε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ό,τι σ’ έφερε εδώ ως καλλιτέχνη δεν είναι ανάγκη να το δέχεσαι ως μια απαραβίαστη συνθήκη. Έχεις τη δυνατότητα ν' αντιληφθείς το παρόν ως κομμάτι δικό σου και να εισχωρήσεις δημιουργικά μέσα του, επιχειρώντας να θέσεις τις δικές σου ερωτήσεις.

Παραβιάζοντας δημιουργικά το παρελθόν, απελευθερώνουμε τη δικιά μας πραγματικότητα. Αυτό που παρατήρησα στην πλειονότητα των συμμετεχόντων ήταν μια αμηχανία, μια διάθεση για τετριμμένη αναπαραγωγή και μέτριες επανα- τοποθετήσεις των ζητημάτων. Σε πολύ λίγα απ’ τα έργα διέκρινα μια πετυχημένη συνομιλία με ό,τι βιώνουμε σήμερα και μια διάθεση για καλλιτεχνικό λόγο που θα ολοκληρώνεται σε όλα τα επίπεδα. Παρ’ όλα αυτά, υπήρχαν μερικές συμμετοχές που θεωρώ πως κάπως ξεχώριζαν απ’ τη γενικότερη μετριότητα. Μου άρεσαν πολύ οι φωτοαναπαραστατικοί πίνακες του Αντώνη Τιτάκη, οι ποπ ζωομορφές της Έφης Παπαϊωάννου, το καρφιτσοφόρεμα της Ιωάννας Ασίκη, το οποίο είχε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες αναφορές, αλλά πιο πολύ απ’ όλα η εξαιρετική εγκατάσταση του Δημήτρη Ρεντούμη, η οποία συνδύαζε τις καταβολές απ’ το Θέατρο Σκιών με τη σύγχρονη υπαρξιακή αγωνία και τα μοτίβα των πολυμέσων σ’ ένα έργο απ’ το οποίο δεν περίσσευε τίποτα και το οποίο σε απορροφούσε αμέσως. Για μένα, το καλύτερο της έκθεσης.