Rockers, Όροι συμβολαίου, Athens Fashion week

Rockers
Floral, Τρίτη, 23 Μαρτίου

Με αφορμή το ρέγγε-dub event στον Βοτανικό, που έφερε στην Αθήνα θρυλικά ονόματα απ' την Τζαμάικα, όπως ο Lee Scratch Perry, o Max Romeo και οι The Congos (μαζί με τον Βρετανό Άντριαν Σέργουντ), τα Εξάρχεια θύμιζαν για ένα βράδυ Kingston, αφού έβλεπες μαζεμένους τόσο πολλούς ράστα που απορούσες πού στο καλό υπάρχουν κρυμμένοι στην Αθήνα. Την Τρίτη το βράδυ, την προηγούμενη του φεστιβάλ, o λόγος για τον οποίο μαζεύτηκαν στο Floral τόσο πολλοί οπαδοί της ρέγγε ήταν η προβολή του Rockers, της πιο σημαντικής ταινίας που έχει γίνει ποτέ για τη μουσική της Τζαμάικας. Μέσα στον χαμό για τα νέα μέτρα και το DVD της Τζούλιας, τα Μέσα δεν πήραν είδηση ότι στην Αθήνα βρέθηκαν καλεσμένοι και ο Θοδωρής Μπαφαλούκος (ο σκηνοθέτης της ταινίας) μαζί με τη σύζυγό του Eugene (που είχε επιμεληθεί το απίθανο styling) και ο πρωταγωνιστής της Leroy «Horsemouth» Wallace, άνθρωποι διακριτικοί που δύσκολα μιλάνε στα media. Στη μία και μοναδική συνέντευξή του στο «Vice», o Μπαφαλούκος μιλάει για το Rockers, τον τρόπο που γυρίστηκε, την κατάσταση στην Τζαμάικα και την υποδοχή της ταινίας σε ολόκληρο τον κόσμο: «Στις Κάννες προβλήθηκε το ίδιο βράδυ που παιζόταν το Αποκάλυψη Τώρα του Κόπολα και δημιουργήθηκε ένα επεισόδιο με χιλιάδες ανθρώπους, έφιππους μπάτσους και ΜΑΤ. Έγινε παρεξήγηση. Ήταν πολλοί αυτοί που ήθελαν να μπουν, είχαν πουληθεί όλα τα εισιτήρια κι έγινε ένας χαμός. Την άλλη μέρα ήταν πρωτοσέλιδο παντού. Το απίθανο είναι πως δεν έβγαλα τίποτα. Κάποιοι έβγαλαν τρομερά λεφτά, από τη μουσική και μόνο. Στη Γαλλία η ταινία παιζόταν για έξι μήνες σε τρεις αίθουσες, στην Αγγλία τα ίδια, ένας φίλος μου με είχε πάρει τηλέφωνο από την Ισπανία επειδή έκαναν ουρές να τη δουν. Μετά έγινε χαμός από προτάσεις απ' το Χόλιγουντ. Νομίζουν ότι έβγαλα πολλά, αλλά δεν έβγαλα μία. Είναι δύσκολο να πείσεις κάποιον ότι δεν έβγαλα μία».

Μ.Hulot

Όροι συμβολαίου
του Μάικ Μπάρτλετ
Studio Μαυρομιχάλη
Κυριακή 28 Μαρτίου

Φτάνουμε καθυστερημένοι, και τρέχουμε να μπούμε στη σκηνή που μόλις έχει ανοίξει τις πόρτες της. Το σκηνικό είναι στημένο γύρω από την κολόνα που βρίσκεται στη μέση του θεάτρου, οι κερκίδες για τους θεατές είναι αντικριστά, εκατέρωθεν της σκηνής, και στη μέση του γραφείου, κεντρικού άξονα της παράστασης, δεσπόζει μια τεράστια γυάλα όπου στριφογυρνάει ανέμελο ένα χρυσόψαρο. Το έργο του Μάικ Μπάρτλετ, που ανήκει στη νέα γενιά του βρετανικού θεάτρου, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε μετάφραση της Χριστίνας Μπάμπου-Παγκουρέλη. Ηρωίδες του είναι δύο γυναίκες, υπάλληλοι σε μια πολυεθνική εταιρεία, που έχουν μεταξύ τους σχέση εξουσίας καθώς η μία είναι υφιστάμενη της άλλης. Οι δυο ηθοποιοί, η Στέλλα Κρούσκα και η Εκάβη Ντούμα, μιλούν με καταιγιστικό ρυθμό, ανταλλάσοντας επαγγελματικές κοινοτοπίες που επαναλαμβάνονται πανομοιότυπες από σκηνή σε σκηνή. Γελάμε αβίαστα, μόνο που σιγά σιγά το γέλιο παγώνει στα χείλια μας, καθώς το έργο αρχίζει να μετατρέπεται σε έναν καφκικό εφιάλτη. Οι όροι του συμβολαίου που έχει υπογράψει η υπάλληλος με την εταιρεία την παγιδεύουν και τη συντρίβουν σιγά σιγά, κάνοντας τη ζωή της υποχείριο της πολυεθνικής που της έκανε τη χάρη να την προσλάβει και την ίδια αδύναμη να ξεφύγει. Μέχρι και το χρυσόψαρο κάποια στιγμή δεν αντέχει την ένταση, δίνει ένα σάλτο και παραλίγο να βρεθεί εκτός γυάλας. Η παράσταση, σε σκηνοθεσία του Φώτη Μακρή, είναι γρήγορη και λιτή και δεν θα μπορούσε να έρθει σε πιο ταιριαστή συγκυρία: η οικονομική κρίση κάνει το έργο, που περιγράφει έναν υπερσύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα, να φαντάζει ακόμα πιο ανατριχιαστικό. Βγαίνουμε από το θέατρο ταυτόχρονα μουδιασμένοι και ανακουφισμένοι, μιας και δεν έχει έρθει η μέρα που θα γίνουν αυτονόητοι αυτοί οι όροι συμβολαίου. Ακόμα.

Μυρτώ Αθανασοπούλου

Athens Fashion week
25-28/3, Tεχνόπολη

Επιτέλους, μετά από τρεις σεζόν η Ελληνική Εβδομάδα Μόδας επέστρεψε με κάποια από τα δυνατά της ονόματα, που τόσο είχαν λείψει στις δυο προηγούμενες διοργανώσεις. Η τελετή έναρξης το βράδυ της Πέμπτης στην Τεχνόπολη είχε απ όλα -σοκολατένια γλειφιτζούρια, ποτά, ιταλική ντίσκο. Μέσα στην περίφημη πια μαύρη τέντα ακούσαμε λόγους και χειροκροτήματα για τη «δυναμική των επιχειρήσεων», «τις Κασσάνδρες που προέβλεπαν το τέλος του θεσμού» αλλά και για τον αγώνα, μιας και, όπως είπε ο Γενικός Γραμματέας του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, «τα λόγια των αγωνιστών του '21 ηχούν πιο επίκαιρα από ποτέ». Ακολούθησε μια μουσικοχορευτική εκδήλωση -ελαφρώς παιδική για τα γούστα μας, αν και ο σκοπός είναι που μετράει- για να υποστηρίξει τους σκοπούς της Action aid. H πρώτη επίδειξη ήταν του Χριστόφορου Κοτέντου: με έντονο άρωμα από την Αλίκη στη Xώρα των Θαυμάτων - ασπρόμαυρα καλσόν με έντονα σχέδια, υπερμεγέθη τακούνια για στρίπερ. Η επόμενη ήταν μάλλον ήσυχη μέρα - το πλήθος που μαζεύτηκε για να δει την επίδειξη των Delight ήταν πιο νεανικό και σίγουρα το πιο ενθουσιώδες του τριημέρου. Τα ρούχα των Delight ήταν γεμάτα γεωμετρικά σχέδια: θύμιζαν έργα του Μοντριάν σε ασπρόμαυρα μοτίβα με μπλε ελεκτρίκ και φούξια πινελιές. Mικρή λεπτομέρεια που μας έκανε εντύπωση ήταν πως όλα τα μοντέλα φορούσαν γούνινα γάντια. Το Σάββατο, πάλι, όλοι μιλούσαν για το σόου του Γιώργου Ελευθεριάδη. «Urban Ηunters» το ονόμασε ο ίδιος, εμείς θα το είχαμε ονομάσει «νεολιθικό ροκ» - υπέροχα παλτά και κάπες, πλεκτά με πλεξίδες σε αποχρώσεις του μαύρου, του μπλε και σε διάφορα «σκοτωμένα» χρώματα, από λιλά έως καφέ. Λίγο πριν το σόου του Βασίλη Ζούλια που ακολούθησε, παρατηρούσαμε τον Ζοοlander των δημοσίων σχέσεων, ένα αγόρι με δερμάτινο παντελόνι, σακάκι, μεσάτη ζώνη και πελώρια φουσκωτά μαλλιά να οδηγεί τον κόσμο στη θέση του, βαδίζοντας νευρικά πάνω κάτω. Λίγο πιο πίσω του ξεχωρίσαμε έναν παλιό θαμώνα των γραφείων της LifΟ, γνωστό πλέον ως Holy Mustache, με αφάνα, πελώριο γυαλί και σορτσάκι με ασορτί κάλτσες να φωτογραφίζεται μαζί με έναν φίλο του που φορούσε κόκκινο δερμάτινο κολλητό παντελόνι, σακάκι και σκουφάκι, ενώ στο χέρι κρατούσε ένα κόκκινο κράνος μηχανής - μια οπτασία στα κόκκινα. To ίδιο το σόου του Ζούλια ήταν όπως ακριβώς το περιμέναμε - μια κάψουλα κομψότητας από το παρελθόν. Ρούχα για κυρίες, καμηλό παλτά, φιόγκοι, τουίντ, τσάντες με φασιανούς, πολύ ψαροκόκαλο, βραδινά φορέματα από μαύρο ταφτά που θα έκαναν την Betty Draper να κλάψει από χαρά. Την Κυριακή, τελευταία μέρα πλέον, όλοι περίμεναν να δουν το σόου του Άγγελου Μπράτη, που δεν μας απογοήτευσε. Ρούχα πολύ θηλυκά και «φορέσιμα», όπως είναι πάντα οι συλλογές του Άγγελου Μπράτη. Λατρέψαμε τα καθημερινά του φορέματα. Το τέλος του τετραήμερου μάς βρήκε να σέρνουμε τα τακούνια μας στα πλακάκια της Τεχνόπολης και να προσευχόμαστε για ένα ποτό.

Δέσποινα Τριβόλη