Sankai Juku - Kagemi

Στην παράσταση Kagemi, η οποία απ’ το 2000 έχει κάνει περισσότερες από μία φορές τον γύρο του κόσμου με σημείο αφετηρίας το Theatre de la Ville στο Παρίσι, οι άντρες με τα ξυρισμένα κεφάλια έμοιαζαν να να έχουν ξεπηδήσει από ταινίες του Πίτερ Γκρίναγουεϊ και του Ζαν Πιερ Ζενέ. Φορώντας λευκές φούστες και πασαλειμμένοι με το γαλακτώδες βάψιμο που επιτάσσει ο ιαπωνικός χορός butoh, αυτοσυγκεντρώθηκαν σ’ ένα επαναλαμβανόμενο και συγχρόνως ανανεωμένο κινησιολογικό μοτίβο που αποθεώνει τον μινιμαλισμό. Το butoh κάλλιστα θα μπορούσε να δανειστεί το αφοριστικό «less is more» μότο του Bauhaus και του πρωτεργάτη του Μις φαν ντερ Ρο. Όσο για το Kagemi, αυτό ήταν ένας καθρέφτης στην ψυχή του ανθρώπου, οι αντανακλάσεις μας στο σύμπαν όπως τις οραματίστηκε ο χορογράφος και ιδρυτής της ομάδας Ούσιο Αµαγκάτσου, ο οποίος έδωσε στα σώματα των χορευτών του ένα σύνολο δυναμικών εκφράσεων που χαρακτηρίζονται απ’ την ελλειπτικότητα.

Η τελετουργική κίνηση των χορευτών έδειχνε τόσο μυστηριακή όσο και μοντέρνα, λόγω της άυλης, κοσμογονικής υπόστασής της: ήταν λες και τα σώματά τους χόρευαν στα beats του σύμπαντος και κινούνταν σε μια διαφορετική διάσταση. Για μία ώρα και 30 λεπτά το Κagemi λειτούργησε σαν ένα χαλαρωτικό σπα του πνεύματος, ισορροπώντας ανάμεσα στην αδράνεια και την κίνηση, τις εναλλαγές του φωτός με τη σκιά, την πάλη του λευκού με το μαύρο, την αντίδραση της άφατης κραυγής στη σιωπή.

Εξίσου ενδιαφέρον ήταν και το ηχητικό περιβάλλον της παράστασης, που πάντρευε τα παραδοσιακά έγχορδα της Άπω Ανατολής, όπως το σαμισέν, με τις δυτικότροπες ηλεκτρικές κιθάρες και τον ήχο των σταγόνων του νερού. Στην έβδομη και τελευταία πράξη οι λωτοί της οροφής αγκάλιασαν ξανά τους χορευτές, που επέστρεψαν στον αρχέγονο αντικατοπτρισμό των προσώπων τους στο νερό. Σχημάτισαν κι αυτοί με τις παλάμες τους άνθη, άπαντες εναρμονισμένοι σ’ ένα πάλλευκο τοπίο ζεν καθαρότητας. Αυτό ήταν και το καλύτερο κλείσιμο για μια εξαιρετική παράσταση γεμάτη ηρεμία, που κυριολεκτικά αποθέωσε το κοινό του Παλλάς.

Αλέξανδρος Ρουκουτάκης