Σωκράτης Μάλαμας

Ακόμα κι αν κάποιος δεν είναι φαν του έντεχνου, ακόμα κι αν έχει πάει στο Ζυγό από καθαρή περιέργεια, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει πόσο καλός είναι στη σκηνή ο Σωκράτης Μάλαμας. Καταρχάς είναι εκεί, απολύτως συγκεντρωμένος κι αφοσιωμένος στην ερμηνεία του, το πρόγραμμα δεν έχει φιοριτούρες και κουβέντες, μόνο τραγούδι -οι μόνες διακοπές είναι για να πιει ουίσκι (από νεροπότηρο - όχι παίζουμε!). Το Σάββατο άρχισε να τραγουδάει στις 11.00 και σταμάτησε στις 3.45 τα ξημερώματα με ένα μόνο μικρό διάλειμμα ενός τετάρτου (αυτή εξάλλου ήταν και μία από τις λίγες φορές που τον ακούσαμε να μας μιλά όλο το βράδυ «Μιλήστε με το διπλανό σας, κλείστε ραντεβού γι’ αύριο. Όχι εδώ, αλλού!» μας είπε). O ήχος του εξάλλου παντρεύει την παραδοσιακή μουσική, το rock και τα blues, χωρίς να θυμίζει «ταγάρι» ή μελό. Το δεύτερο πράγμα που οφείλει να αναγνωρίσει κανείς είναι πως οι οπαδοί του Μάλαμα είναι, δικαίως, οι φανατικότεροι στην Αθήνα - γνωρίζουν κάθε στίχο απέξω, τραγουδούν με πάθος ακόμα και τα πιο παλιά ή άγνωστα τραγούδια του, λες και συμμετέχουν σε μυσταγωγία. (Παρόμοια λατρεία έχουμε δει μόνο σε εμφανίσεις του Γιάννη Πλούταρχου.) Αλλά αυτό που κάνει περισσότερη εντύπωση απ’ όλα είναι το πόσο αυθεντικός είναι στη σκηνή: ακόμα κι αν δεν έχεις ξανακούσει ποτέ το τραγούδι που τραγουδά, θες να τον παρακολουθείς κάθε στιγμή, χωρίς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του, ακόμα κι αν τραγουδά για 4 ολόκληρες ώρες, όπως εκείνο το Σάββατο.