Στη συναυλία των Animal Collective

Οι Animal Collective είναι σαν τον πατσά. Αν έχεις εντρυφήσει και είσαι γνώστης τον θεωρείς λιχουδιά, αλλά αν περιορίζεσαι στη μυρωδιά ή στην αηδία που σου προκαλούν τα εντόσθια, τον θεωρείς το πιο φρικτό πιάτο του κόσμου. Υπάρχουν άνθρωποι που τρελαίνονται για πατσά και υπάρχουν άλλοι που δεν θέλουν ούτε να τον ακούν, κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τη μουσική των Animal Collective. Ειδικά στη χώρα μας. Και χθες το βράδυ φάνηκε ότι όχι απλά δεν είχαν ποτέ πραγματικό κοινό εδώ, πέρα από τους 200-300 που πρόλαβαν να ασχοληθούν κάπως πιο σοβαρά με το «alternative», πριν αυτό πεθάνει οριστικά, αλλά κι αυτοί που ασχολήθηκαν, είχαν ξώφαλτσα αγγίξει τους Animal Collective.

Το να ασχολείσαι σοβαρά με τη μουσική την εποχή που εμφανίστηκαν οι Animal Collective σήμαινε ότι έχεις ταξινομημένα με ευλάβεια τα κομμάτια που κατέβαζες στο Soulseek, ότι διαβάζεις φανατικά τις κριτικές από τα trendy (τότε) μουσικά site, ότι κάνεις γύρα στα μουσικά μπλογκ και ενθουσιάζεσαι με ένα όνομα που βαθμολογούν όλοι με άριστα και μετά, μόλις έβρισκες κάτι νέο να ασχοληθείς, να σβήνεις από τη μνήμη σου εντελώς και το συγκρότημα και τα κομμάτια του. Ίσως να τα πέταγες και από τον σκληρό σου.

 

Θα μου πεις σε μια βραδιά που ξεκίνησε με καταρρακτώδη βροχή, με κλειστούς δρόμους λόγω του αγώνα, με Nick Cave και Editors στην διπλανή πλατεία νερού, με Sting στο Ηρώδειο, με Μουντιάλ, κι αυτοί που μαζεύτηκαν ήταν πολλοί. Αλλά δεν ήταν τίποτα για ένα όνομα του μεγέθους τους, και μάλιστα με δωρεάν είσοδο. Αυτοί που είχαν έρθει πραγματικά για το «συγκρότημα» (και όχι «είδα φως και μπήκα») ήταν 200 άτομα το πολύ.

Από το κοινό που τους παρακολουθούσε προχθές το βράδυ (βαριεστημένα και αμήχανα), είναι ζήτημα αν υπήρχαν πάνω από δέκα άτομα που να είχαν στο σπίτι τους έστω και έναν δίσκο τους. Τα πιο πολλά από τα ελάχιστα άτομα που μαζεύτηκαν ήταν εκεί (λόγω της απονομής των βραβείων του αγώνα δρόμου που έγινε λίγο πριν ανέβουν στην σκηνή), ήταν άνθρωποι άσχετοι και αδιάφοροι εντελώς για τη μουσική, οι οποίοι μιλούσαν ασταμάτητα προσπαθώντας να ανταγωνιστούν σε ένταση το τραγούδι των δύστυχων Avey Tare και Panda Bear, και δεν έδιναν μία για το τι συμβαίνει στην σκηνή.

Θα μου πεις σε μια βραδιά που ξεκίνησε με καταρρακτώδη βροχή, με κλειστούς δρόμους λόγω του αγώνα, με Nick Cave και Editors στην διπλανή πλατεία νερού, με Sting στο Ηρώδειο, με Μουντιάλ, κι αυτοί που μαζεύτηκαν ήταν πολλοί. Αλλά δεν ήταν τίποτα για ένα όνομα του μεγέθους τους, και μάλιστα με δωρεάν είσοδο. Αυτοί που είχαν έρθει πραγματικά για το «συγκρότημα» (και όχι «είδα φως και μπήκα») ήταν 200 άτομα το πολύ.

Οι Animal Collective υπήρξαν πραγματικά ένα από τα πιο σημαντικά νέα γκρουπ που έβγαλε η Αμερική στα '00s. Με ανορθόδοξη πορεία, με την έννοια ότι ξεκίνησαν εντελώς αλλόκοτοι και σταδιακά έγιναν ποπ, αντίθετα με τους Radiohead π.χ. που ξεκίνησαν ποπ και στην πορεία αποδόμησαν εντελώς τα κομμάτια τους. Και μέχρι να έχουν την καθολική αποδοχή του Merriweather Post Pavilion είχαν μια ανοδική πορεία, με άλμπουμ που ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο.

Αυτό που παρουσίασαν χθες το βράδυ είναι ο δίσκος-σταθμός τους του 2004, ο πρώτος (ας τον πούμε) προσιτός και ποπ, το Sung Tongs, ο οποίος δεν ήταν ακριβώς Animal Collective. Είναι ένας ακουστικός δίσκος των Panda Bear και Avey Tare, μόνο αυτοί συμμετέχουν από την μπάντα, που μέσα στην ασυναρτησία των στίχων και τις τσιρίδες τους είχε αρχίσει να φαίνεται ότι είναι έχουν και ποπ πλευρά, έστω και διαταρραγμένη.

Αυτό που παρουσίασαν χθες το βράδυ είναι ο δίσκος-σταθμός τους του 2004, ο πρώτος (ας τον πούμε) προσιτός και ποπ, το Sung Tongs, ο οποίος δεν ήταν ακριβώς Animal Collective. Φωτο: M. HULOT

Στην σκηνή του Ιδρύματος Νιάρχος χθες το βράδυ έπαιξαν όλα τα κομμάτια του συγκεκριμένου δίσκου, ενός από τους 10 καλύτερους δίσκους των '00s για να αμερικάνικα σάιτ, στον οποίο προσπαθούν να γίνουν λίγο Beach Boys και λίγο (μεθυσμένοι) Simon and Garfunkel, που μπορεί να μην είναι η καλύτερη στιγμή τους, αλλά είναι από τις πολύ καλές. Και παρόλη την αμηχανία του κοινού, ήταν μια εξαιρετική συναυλία.

Αυτή την εποχή περιοδεύουν παντού με το συγκεκριμένο project και είναι τόσο δουλεμένη η δομή του live που δεν μένει ούτε ένα κενό για να βαρεθείς. Αν γνωρίζεις τι θα δεις και αν ξέρεις τα κομμάτια τους. Αν δεν τα ξέρεις, όπως οι περισσότεροι που είχαν μαζευτεί εκεί χθες το βράδυ, εκνευρίζεις απλά τους υπόλοιπους με τις φωνές, τη φασαρία, την ασέβεια προς τους μουσικούς και το κοινό που θέλει να τους ακούσει.

Κρατάω το College (που το έπαιξαν σε λίγο πιο μεγάλη εκτέλεση από αυτή του δίσκου) με την κραυγή "You don't have to go to college", μια φράση σαρκαστική και αντι-Beach Boys, με την οποία προτρέπουν τους νέους να κάνουν αυτό ακριβώς που προέτρεπε το μενταλιτέ των '50s: Be True To Your School.

Και μια διακριτική παρουσία και των δύο στην σκηνή, που έδωσαν τον καλύτερο δυνατό εαυτό τους σε αυτές τις συνθήκες. Αν ήμουν στη θέση τους θα είχα φωνάξει «σκάστε επιτέλους, λύστε τις διαφορές σας μετά τη συναυλία!».