Στην αθηναϊκή συναυλία των dEUS

«H συναυλία είναι Sold Out». Οι τυπωμένες σελίδες στην είσοδο του Fuzz Club δεν άφηναν περιθώρια άλλης ερμηνείας. Πλάι σε αυτές μία ακόμα, με τον αινιγματικό, αλλά και παιγνιώδη τίτλο: "Confessions to dEUS". Και ακριβώς από κάτω η οφειλόμενη εξήγηση: "Join us for an interview for the dEUS documentary, from 22:30 to 00:30. Thanks, dEUS".

Αυτό ήταν. Θα γίνουμε ντοκιμαντέρ. Οι αναμνήσεις μας έχουν αποκτήσει αξία, πρέπει να καταγραφούν, να αποτελέσουν παρακαταθήκη – έτσι δεν το λέμε επίσημα; - για τις επόμενες γενιές, να γίνουμε παράδειγμα προς αποφυγή ή και προς μίμηση, παράδειγμα για κάτι τέλος πάντων, να αρχίσει να χτίζεται ο μύθος της γενιάς. Το φινάλε ήρθε πολύ συντομότερα από όσο νομίζαμε. Ο σοφός φίλος μου Ζ.Σ. το λέει άλλωστε: «Όταν γίνεσαι ντοκιμαντέρ, όλα έχουν πια τελειώσει».

Από την άλλη, βέβαια, η στροφή της κάμερας και του μικροφώνου στο κοινό, είναι από μόνη της μια ενδιαφέρουσα κίνηση. Συνήθως οι ανώνυμοι ακροατές των συναυλιών δεν παίζουν ρόλο στα μουσικά ντοκιμαντέρ. Οι πρωταγωνιστές της οθόνης είναι αυτοί της σκηνής και των πέριξ αυτής με την εμπειρία των θαυμαστών τους να περνάει σε δεύτερη μοίρα. Το μέγα πλήθος άλλωστε πάντα προκαλούσε μεγαλύτερη έλξη από τα αποσπάσματα των βιογραφιών. Οι προσωπικές εμπειρίες διαλύονται μέσα στις ιαχές του.

Οι dEUS συνεπήραν πολύ γρήγορα το κοινό τους, ένα κοινό ωστόσο που ήξερε τι θα άκουγε, οι νέοι ακροατές του συγκροτήματος από την Αμβέρσα ήταν ίσως μειοψηφία. Και συνεπήραν το κοινό τους τόσο με όσα κατέθεσαν στη σκηνή, όσο και με τον τρόπο που το έκαναν αυτό.

Το κάλεσμα για συμμετοχή στο ντοκιμαντέρ ήταν το πρώτο πράγμα που ακούσαμε από τα μικρόφωνα του Fuzz εκ μέρους του συγκροτήματος. Λίγα δευτερόλεπτα μετά οι dEUS θα αναλάμβαναν να υποστηρίξουν από τη σκηνή την επιλογή τους να πραγματοποιήσουν μια περιοδεία για τον συγκεκριμένο δίσκο είκοσι χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Και η συναυλία ξεκίνησε όπως ακριβώς και ο δίσκος: με το Put the Freaks Up Front. Και συνεχίστηκε όπως ακριβώς και στον δίσκο: με το Sister Dew. Και ήδη το τοπίο είχε ήδη ξεκαθαρίσει. Θα ακούγαμε όλοι μαζί το Ideal Crash, έναν δίσκο «για την αγάπη το μίσος και την ελπίδα» σύμφωνα με τα λόγια του Tom Barman, όπως ακριβώς τον ακούγαμε μόνοι μας, με λίγη περισσότερη βαβούρα και αρκετό ιδρώτα, χρόνια τώρα και με τις φωνές μας να αντηχούν στο Fuzz.

Φωτο: Αλεξάνδρα Κατσαρού

Οι dEUS συνεπήραν πολύ γρήγορα το κοινό τους, ένα κοινό ωστόσο που ήξερε τι θα άκουγε, οι νέοι ακροατές του συγκροτήματος από την Αμβέρσα ήταν ίσως μειοψηφία. Και συνεπήραν το κοινό τους τόσο με όσα κατέθεσαν στη σκηνή, όσο και με τον τρόπο που το έκαναν αυτό. Δεν ήταν μόνο ο δυναμισμός και οι εκτελέσεις των κομματιών. Η παρουσία, σε αρκετά κομμάτια, μιας ομάδας χορευτών απογείωσε τις ερμηνείες. Οι άψογα μετρημένες χορογραφίες είχαν πατήσει πάνω στα τραγούδια με τους χορευτές να τις εκτελούν αψεγάδιαστα σε μια σκηνή που έπρεπε υποχρεωτικά να μοιράζονται, με τους dΕUS, άλλοτε να συμμετέχουν και άλλοτε να κάνουν ένα βήμα πίσω, παραχωρώντας τη σκηνή στους χορευτές. Οι χορογραφίες παρέπεμπαν σε αυτή που αναπτύσσεται στο βίντεο κλιπ του Instant Street, δημιουργώντας μια ακόμα σύνδεση με μια άλλη πτυχή της δουλειάς του σχήματος.

Το συγκεκριμένο κομμάτι άλλωστε αποτέλεσε και την κορύφωση ίσως της συναυλίας, με τις τελευταίες του φράσεις να επαναλαμβάνονται για περίπου πέντε λεπτά και το κοινό να αποθεώνει μουσικούς και χορευτές. Ακολούθησαν τα επόμενο κομμάτια του Ideal Crash και το φινάλε ήρθε, όπως ήταν φυσικό, με το Dream Sequence #1. Η συναυλία θα μπορούσε να είχε τελειώσει εκεί, εκπληρώνοντας τον στόχο της. Ωστόσο, οι dEUS εκτέλεσαν τέσσερα κομμάτια ακόμα που μοιράστηκαν σε δύο ανκόρ με το ευρέως αναγνωρίσιμο Roses, να κλείνει τη συναυλία.

Έξω από το Fuzz ο μάλλον συγκινημένος κόσμος είχε αρχίσει ήδη να σχηματίζει ουρά έξω από «εξομολογητήριο». Οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ ήθελαν να μάθουν που ήμασταν πριν από είκοσι χρόνια, τι επίδραση είχε ο δίσκος στη ζωή μας, πως άλλαξαν τα πράγματα από τότε. Στην τελική, μάλλον δεν πρόκειται για το τέλος. Ας το δούμε σαν μια ενδιάμεση αξιολόγηση. Της εποχής, της μουσικής, των εαυτών μας.

Φωτο: Αλεξάνδρα Κατσαρού

Φωτο: Αλεξάνδρα Κατσαρού