Στο live των Tendts στην Αγγλικανική εκκλησία του Αγίου Παύλου

Είναι λίγα λεπτά πριν τις 9 και μισή όταν οι Tendts, δηλαδή ο Χρήστος και ο Φώτης τα δυο αδέρφια από την Θεσσαλονίκη, μπαίνουν από την πίσω πόρτα της Αγγλικανικής Εκκλησίας του Αγίου Παύλου.  Αν και έχω «λιώσει» στις ακροάσεις  το ντεμπούτο τους  «Cheap Poetry»(Το Our Sun εξακολουθεί να με ξαφνιάζει ευχάριστα και σήμερα με τον τρόπο με τον οποίο  απαγάγει τον ακροατή και τον κρατά φυλακισμένο σε μια λούπα για τέσσερα λεπτά), αν και έχω εκπλαγεί ευχάριστα με την στροφή που πήραν τα πράγματα στο 3431 Years (Το Calculations και το απίθανο remix που έχει κάνει ο  Kid Flicks σου υπενθυμίζουν ότι το δέντρο της χορευτικής μουσικής έχει τις ρίζες του στα βάθη της Αφρικής), αν και έχω παρακολουθήσει προσεκτικά στο Youtube το live  τους κάτω από τον ήλιο του Sonar(Κάποια στιγμή πρέπει τα mainstream media της χώρας μας  να ρίξουν το βάρος στον πολιτισμό που εξάγουμε σήμερα. Καλό το παρελθόν αλλά το παρόν μετράει περισσότερο), έχω την αίσθηση ότι θα παρακολουθήσω κάτι που δεν περιμένω. Και πέφτω μέσα.

Για την επόμενη μια ώρα οι Tendts θα κάνουν αυτό το Σαββατόβραδο κάτι μάλλον ασυνήθιστο στο χώρο της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Το set τους θα μπορούσε να ακουστεί σε ένα μικρό υπόγειο κλαμπ, σε ένα ανοιχτό καλοκαιρινό φεστιβάλ λίγο πριν κρυφτεί εντελώς ο ήλιος πίσω από τα βουνά, σε ένα αυτοσχέδιο πάρτι όπου οι πάντες είναι χαμένοι στον κόσμο τους αλλά την ίδια στιγμή μαζί, όμως με τίποτα «κάτω από την στέγη του Θεού». Και εδώ είναι το κερδισμένο στοίχημα των Tendts: Η μουσική τους δεν χρειάζεται να προσαρμοστεί με το περιβάλλον. Το ίδιο το περιβάλλον προσαρμόστηκε στην μουσική τους. Άλλωστε κάτω από την στέγη του Θεού χωράνε όλοι…

Θα καθηλώσουν τους θεατές σε ένα χορευτικό set-δυναμίτη στα στασίδια και τις καρέκλες της εκκλησίας. Κάτι περίπου μαρτυρικό. Ακόμα και για εμένα που έχω να πάω αιώνες σε  κλαμπ,  η ανάγκη να επανασυνδεθώ με τον 20χρονο εαυτό μου μετά το πρώτο τέταρτο της μουσικής τους ήταν επιτακτική. Μια ματιά γύρω σου και θα έβλεπες κόσμο με τα μάτια κλειστά να απολαμβάνει την μουσική τους, κεφάλια να ταλαντεύονται πάνω -κάτω, πόδια να κουνιούνται ανήσυχα, και όλοι καθισμένοι λες και ο εφημέριος θα μας έκανε παρατήρηση.

Οι Tendts δεν είναι τόσο χαλαροί με  την μουσική τους και το τελικό αποτέλεσμα. Για αυτό που παρακολουθήσαμε μου έδωσαν την εντύπωση ότι το είχαν προετοιμάσει ώρες. Οι φευγαλέες αλλά αυστηρές ματιές που έριχναν ασυναίσθητα ο ένας στον άλλον, ήταν σίγουρα ένα κρυφό μήνυμα ότι τα πράγματα πάνε καλά ή κάτι έχει σταυρώσει. Παρατηρήστε τους εάν τους πετύχετε κάποια στιγμή live πως δουλεύουν πάνω από τις κονσόλες. Μοιάζουν σαν  εργάτες που σκάβουν για να ανακαλύψουν ένα κρυμμένο θησαυρό. Η αγωνία για το αποτέλεσμα αποτυπώνεται στα πρόσωπα τους.

Ίσως κάποιος σκεφτεί ότι υπάρχει μια δόση υπερβολής σε όλα αυτά ή στην καλύτερη περίπτωση ένας στιγμιαίος ενθουσιασμός από την πλευρά μου. Μπορεί λίγο το δεύτερο. Είναι επειδή οι εκπρόσωποι της χορευτικής μουσικής διανύουν τα χρόνια της άγριας εξωστρέφειας. Οι Tendts μοιάζουν κλειστοί σαν στρείδια στην σχέση τους με τον κόσμο. Καμία κουβέντα από την στιγμή που ανεβαίνουν μέχρι το φινάλε τους που συνοδεύεται με έντονα χειροκροτήματα και την εξαφάνιση τους από την πόρτα που εμφανίστηκαν. Τους συμπαθώ και για αυτό.

Ακόμα και εάν τελείωναν το live τους σε αυτό το σημείο χωρίς να βγάλουν λέξη ειλικρινά δεν θα το θεωρούσα πόζα. Αυτό που κάνουν είναι μια δουλειά την οποία ολοκληρώνουν με επιτυχία και δεν χρωστάνε κάτι άλλο στο κοινό. Αλλά το κοινό είναι το κοινό. Συνεχίζουμε να ζητάμε encore χτυπώντας παλαμάκια. Και μετά από πέντε λεπτά οι Tendts ξαναβγαίνουν.

Μάλλον δεν περίμεναν αυτή την αντίδραση. «Δεν έχουμε ετοιμάσει κάτι άλλο. Θα παίξουμε ένα από τα ίδια» λένε. Και έτσι κλείνουν την βραδιά.

«Κατ’εμένα η φύση του ήχου είναι η ίδια με τη φύση του φωτός. Ο ήχος είναι φως υπό άλλη μορφή. Τόσο ο ήχος όσο και το φως προχωρούν μέσω δονήσεων που καταλήγουν στον άνθρωπο και τις οποίες αυτός μεταμορφώνει μέσα στα νευρικά του κέντρα σε ιδέες» λέει ο καταταλαιπωρημένος Γκαμπαρά στην ομώνυμη νουβέλα του Μπαλζακ. Και σκέφτομαι όλους αυτούς τους ηλεκτρονικούς ήχους που με διαμόρφωσαν όταν ήμουν νέος, τα απογεύματα που άκουγα φανατικά Life Fm, το σκράτς της συσκευασίας κάθε φορά που έπαιρνα το καινούριο cd του Lemon, την αγωνία να καταφέρω να βρεθώ στην Αθήνα για το live των FSOL μερικά χρόνια αργότερα και τόσα άλλα.

Όλες αυτές οι εικόνες, οι ιδέες που είχα για τον κόσμο, σαν θολό τοπίο απλώνονται στο μυαλό μου καθώς κατευθύνομαι στην έξοδο. Είναι αδύνατον να αντισταθώ στην παρόρμηση του εικοσάχρονου εαυτού μου. Λίγο πριν εξαφανιστεί αγοράζω την κασέτα των Tendts για το 3431 YEARS. Τώρα πρέπει να βρω έναν τρόπο να την ακούσω.

Και εδώ είναι το κερδισμένο στοίχημα των Tendts: Η μουσική τους δεν χρειάζεται να προσαρμοστεί με το περιβάλλον. Το ίδιο το περιβάλλον προσαρμόστηκε στην μουσική τους. Άλλωστε κάτω από την στέγη του Θεού χωράνε όλοι…