Ticket, please!

«Δηλαδή αυτός ο τύπος ζει από αυτές τις παραστάσεις;» με ρώτησε μ' ένα χαμόγελο ο ευγενέστατος οδηγός του ΟΑΣΑ την Τετάρτη 29 Οκτωβρίου, μετά το τέλος της πρώτης διαδρομής-περφόρμανς του Γιον Μποκ  που διοργάνωσε η ομάδα επιμελητών xyz σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Γκαίτε και την Μπιενάλε της Αθήνας. Απ' όλο τον κόσμο που ήταν συγκεντρωμένος γύρω από το λεωφορείο, ο οδηγός διάλεξε εμένα για να απευθύνει αυτή την ερώτηση, προφανώς επειδή αναγνώρισε στο βλέμμα μου το μη-μυημένο στον κόσμο της σύγχρονης τέχνης. Έκανα να τον βομβαρδίσω με τις πληροφορίες που είχα αποστηθίσει λίγες μέρες νωρίτερα για το σαραντατριάχρονο Γερμανό αγρότη που σπούδασε οικονομικά και εξελίχθηκε σ' έναν από τους σημαντικότερους ίσως σύγχρονους περφόρμερ, για τις αναφορές του έργου του στον ντανταϊσμό, τα pataphysics και το Σχεδόν εγώ, όπως μου είχαν εξηγήσει υπομονετικά οι xyz και ο Θεόφιλος Τραμπούλης, αλλά άλλαξα γνώμη.

Άλλωστε, το είχα επιχειρήσει και λίγες μέρες νωρίτερα με τους συνεργάτες του υπουργού Μεταφορών, αλλά δεν ήταν αυτό που τους έκανε να μας εμπιστευτούν για να στηρίξουν το project με μόνη δική μας διαβεβαίωση την ασφάλεια των πολιτών που θα ανέβαιναν στο λεωφορείο. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο που έχω την τύχη να εργάζομαι με τον κόσμο της σύγχρονης τέχνης έμαθα δύο πράγματα: πρώτον, να μην κοροϊδεύω αυτά τα οποία αγνοώ και δεύτερον να αφήνομαι στην εμπειρία που ο κάθε καλλιτέχνης θέλει να βιώσω.

Τα σαράντα λεπτά της διαδρομής του λεωφορείου και με τον Γιον Μποκ να είναι ο ρόλος του χωρίς να τον υποδύεται, καταλύοντας έτσι τη βασικότερη, ίσως, σύμβαση του θεάτρου ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το θεατή, έζησα το είδος της εμπειρίας που ανθολογεί ο Douglas Coupland στο κεφάλαιο «Οι πληρωμένες εμπειρίες δεν μετράνε» του Generation X. Από εκείνη τη στιγμή ανυπομονώ να φτάσει ο Ιούνιος για να ζήσουμε την εμπειρία της δεύτερης Μπιενάλε της Αθήνας.