Transformers (οέο): Πρεμιέρα La Cage aux Folles

Οι σημειώσεις του Μποντριγιάρ για την παρένδυση ήταν φυσικά περιττές. Φτάνοντας στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου λίγο πριν τις 9 το βράδυ για την πρεμιέρα του -η αλήθεια είναι- Κλουβιού με τις Τρελές, είναι προφανές ότι το φαντασμαγορικό σόου έχει ήδη αρχίσει. Τόση λάμψη, μαντό στο αγαπημένο μοβ της μόδας, εντυπωσιακά λευκά, οι νέες τσάντες της σεζόν στα γυναικεία χέρια - μα πότε πρόλαβαν. Οι κουπ υπέροχες, έτοιμες να αναμετρηθούν με τις αμέτρητες εντυπωσιακές περούκες που τις επόμενες σχεδόν τρεις ώρες είδαμε να αλλάζει με φρενήρη ρυθμό ο Σταμάτης Φασουλής ως ντραγκ κουίν Ζαζά.

Η Ντένη Βαχλιώτη, που έφτιαξε τα πραγματικά εντυπωσιακά κοστούμια -πιο χρωματιστά, πλουμιστά, κεντημένα δεν έχουν γίνει για τις αθηναϊκές σκηνές- προφανώς έχει «γκώσει» και κυκλοφορεί πάνω κάτω στο χώρο, υποδέχεται κόσμο και τη θρυλική θεία της Θεώνη Βαχλιώτη Όλντριτζ - ντυμένη με ένα υπέρκομψο, απολύτως λιτό μαύρο φόρεμα. Πολλές τηλε-περσόνες, ο δήμαρχος, ο Κώστας Λαλιώτης, στελέχη του ΠΑΣΟΚ (σαφής υπεροχή), εκδότες, ο Γιώργος Νταλάρας και ο Διονύσης Σαββόπουλος συνθέτουν το κοινό, όχι όμως και την είδηση: αυτή δεν είναι άλλη από την ίδια την παράσταση, που ξεπέρασε κατά πολύ το crowd της.

Η αυλαία υποχωρεί και αμέσως συνειδητοποιώ πως ό,τι και αν γράψω για την παράσταση θα πρέπει να χρησιμοποιήσω τον υπερθετικό βαθμό. Ή τη φράση που σαν ριπή γαζώνει συνεχώς τους ηθοποιούς: «Δεν υπάρχει» (το α ελαφρώς παρατεταμένο). Η εικαστικά πληθωρική, εκτυφλωτική προσέγγιση σπρώχνει σαν ρεύμα το σώμα προς τα πίσω στο κάθισμα, καθώς θαμπωμένοι προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στην εντυπωσιακή εικόνα. Ευτυχώς, οι ερμηνείες των δημοφιλών ηθοποιών μας βοηθούν να προσαρμοστούμε, καθώς έχουν ένα οικείο μοτίβο που επιτρέπουν να προσαρμοστούμε στην παράσταση: αλέγκρος και ευθυτενής ο Γιάννης Μπέζος είναι σαν το θείο που όλοι αγαπάμε με απηχήσεις από τον Γιάννη στους Απαράδεκτους και το συστηματικό πατέρα που ερμηνεύει τα τελευταία χρόνια στη σκηνή. Η πρώτη εμφάνιση του Φασουλή προκαλεί τον αφρό του γέλιου: ένας παρενδυτικός που ζει με φυσικότητα τη γυναικεία του διάσταση, πατάει με ευκολία πάνω στο γυναικείο τέμπο και κλοτσάει το πάτωμα σαν μικρό παιδί όταν κάποιοι ανακαλούν -ως πνεύμα- τον άντρα μέσα του. «Κοίτα να μαθαίνεις» λέει η διπλανή μου.

Έχουν περάσει περίπου δέκα λεπτά, το μπαλέτο χορεύει ασταμάτητα, λάγνα. Οκτώ αγόρια με πόδια υπέροχα, γυναικεία τερτίπια και μια come and get me διάθεση. Είναι οι κλουβινέτες και τραγουδούν «είμαστε λίγο τρελές και λίγο άντρες». Ο κύριος δίπλα μου σκουντάει τη συνοδό του λέγοντας «καλέ αυτοί είναι άντρες» και μια γνώριμη φιγούρα-προφίλ μέσα στο σκοτάδι διασχίζει τις πρώτες θέσεις της έκτης σειράς χαμογελώντας αμήχανα. Μια φιγούρα στη σκιά; Όχι, δεν είναι μέρος του σόου, ο Γιάννης Πρετεντέρης είναι που έφτασε καθυστερημένος - ένεκα το δελτίο; Ο σουρεαλισμός της παράστασης έχει μια διάσταση υπνωτική και ρουφά μέσα της ηδονικά το κοινό

«Είναι μια οφθαλμαπάτη» λέει ο Σταμάτης Φασουλής κάποια στιγμή, βάζοντας τίτλο σε αυτό το σύμπαν που γνωρίσαμε στην Ελλάδα μέσα από κινηματογραφικές ταινίες και που ήρθε να αποκτήσει υπόσταση και αναφορά χάρη σε αυτή την παράσταση. Ο Σταμάτης Φασουλής μοιάζει τρομακτικά ακούραστος καθώς αλλάζει ρούχα και περούκες συνέχεια -η μελισσούλα ήταν πραγματικά χάρμα- ο Μέμης Μπεγνής πλοηγείται ήρεμα μέσα σε όλο αυτό το πανδαιμόνιο που εκφράζει μια διάσταση -προφανώς τη θεατρική- της ομοφυλοφιλίας που επιθυμεί να πλήξει τον αστικό καθωσπρεπισμό. Όταν η παράσταση τελειώνει, ο Σταμάτης Φασουλής περιέργως μοιάζει πιο φρέσκος από ποτέ, το κοινό χειροκροτεί, οι αγαπημένοι του φίλοι Θανάσης Νιάρχος και Μάνος Ελευθερίου από το πλάι έχουν σηκωθεί όρθιοι και χειροκροτούν ενθουσιασμένοι. Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία: είναι η πιο εντυπωσιακή, φανταχτερή παράσταση που έχουμε δει ποτέ στην Ελλάδα.