Tuxedomoon

Οι Tuxedomoon είναι ένα απ’ τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικού κοινού κι οι fans τους, από 25 έως 45-και άνω, τους ακολουθούν σαν πιστό εκκλησίασμα. Είχαν 3 χρόνια να εμφανιστούν στην Ελλάδα και την προηγούμενη Παρασκευή έκαναν για μια ακόμη φορά, χωρίς παροξυσμούς ή πρωτοτυπίες, αυτό που ξέρουν καλά, να σε βυθίζουν στη σκοτεινή ιδιαιτερότητά τους, που παίρνει μια χροιά όχι μόνο μελαγχολική αλλά σοβαρή και ανεπιτήδευτη. Αυτήν τη φορά, όμως, το ταξίδι μας βύθισε κομμάτι παραπάνω. Το «Time to lose» ή το «Baron Brown», συνοδεία των βιντεοπροβολών από διαδηλώσεις ή πρόσωπα κρυμμένα πίσω από μάσκες, λειτουργούν και ως ειρωνική ψευδαίσθηση διαφυγής από άλλους ήχους και εικόνες ακριβώς εκεί έξω, στη Λιοσίων, στην Αθήνα. Ο Brown μάς αφιερώνει τη διασκευή από ένα μεξικανικό κομμάτι (δυστυχώς, μου ξέφυγε ο τίτλος): «για όλα όσα συμβαίνουν». Ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει, δεν χρειάζεται να πουν τίποτε άλλο εκτός απ’ τα «Καλησπέρα / Καληνύχτα» του Reininger, φυσικά ελληνιστί. Οι αγωνιώδεις λούπες, εξάλλου, του «Tritone» στο ένα και μοναδικό encore μετά από 1,5 ώρα μουσικής αρκούν.

Και τώρα δυο λόγια για τους Gravitysais_i, που άνοιξαν τη συναυλία. Πριν απ’ όλα, να πω ότι οι γνώμες διίστανται, κρίνοντας από τους παρευρισκομένους. Δεξιά μου κάποιος ανέφερε «χάλια το support», αριστερά μου μια κοπέλα άρχισε να κλαίει από ενθουσιασμό. Η ενορχήστρωση ήταν όντως εντυπωσιακή για τα ελληνικά δεδομένα, οι βιντεοπροβολές καλοδουλεμένες, ενώ τα παιδιά είχαν και roll με τα credits ως τίτλους τέλους. Θυμίζοντας

κάτι μεταξύ Alice in Chains (φωνάρα ο frontman), System of a Down και, ναι, Piano Magic, ήταν, τουλάχιστον, απρόσμενα καλοί.