U2 & 5ο Fetish Ball

U2
Παρασκευή 03/09
ΟΑΚΑ

«Και τελευταίος ποιος;», αναφώνησε ο καλλιτέχνης. Ποιος; «Ο Μέγας Αλέξανδρος» έκρωξε και τα πλήθη παραληρούσαν. Τι άνθρωπος είναι αυτός ο Bono; Πώς αυτό το φτωχό παιδί από την Ιρλανδία θεωρεί πως είναι ο Μέγας Αλέξανδρος; Και πώς γίνεται τόσα εκατομμύρια κόσμου να το δέχονται αυτό; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα μπορεί να δημιουργηθούν στο μυαλό καθενός μετά από μια συναυλία των U2. Μετά την Παρασκευή κατάλαβα πόσο γραφικό είναι να κράζεις τους U2. Όλα τους. Τα μουσικά τους, τα φιλανθρωπικά τους χαΐρια, τις πολιτικές του wannabe αναμορφωτή του παγκόσμιου οικονομικού, πολιτικού, οικολογικού, σεξουαλικού συστήματος. Αλλά, και πάλι, το ερώτημα επανέρχεται: τι άνθρωπος είναι αυτός ο Bono; Χαρισματικός ή απατεώνας; Αλλά να μου πείτε και οι δύο λέξεις ώρες ώρες είναι ταυτόσημες. Έτσι, ο Bono δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας χαρισματικός απατεώνας που έχει καταφέρει να διατηρείται στην κορυφή για πάρα πολλά χρόνια. Γούστο του και καμάρι του!

Έφτασα με μια εκλεκτή παρέα λίγα λεπτά πριν αρχίσει η συναυλία. Το «Space Oddity» του Bowie ακουγόταν στα ηχεία. Δεκάδες χιλιάδες κόσμου ανέμεναν. Στην απίστευτης τεχνολογίας οθόνη της 360° σκηνής εμφανίζονται οι U2. Περπατάνε αργά, νωχελικά, όπως στο κόκκινο χαλί. Το πλήθος τρελαίνεται και κάθε άνθρωπος εκείνη την ώρα ανατριχιάζει. Όπως κι εγώ. Το πλήθος που ζητωκραυγάζει φέρνει ανατριχίλα, η μπάντα φέρνει ένα ελαφρύ μειδίαμα. Γιατι δεν είναι μπάντα πια. Ένα ροκ συγκρότημα κάπου κάπου αλληλοφτύνεται με το κοινό του. Οι U2, αντίθετα, ούτε καν ιδρώνουν. Κάνουν ένα τέλειο, στα όρια της φυσικής επιστήμης σόου, με κάθε κίνηση μελετημένη και καλοδουλεμένη περισσότερο και από τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς. Λένε τα πασίγνωστα κομμάτια μας, εγκαλούν την Ουάσινγκτον, κλαίνε για την Παλαιστίνη, μιλάνε στον Θεό, βγάζουνε κάνα φράγκο για τη φιλανθρωπική οργάνωση ΟΝΕ (που, μην είμαστε και τόσο καχύποπτοι, όλο και κάποιον θα βοηθάει) και μετά πάμε σπίτι μας, κάνουμε ένα ντους, βάζουμε στη θήκη τα γυαλιά μας και ξεκουραζόμαστε στο μεταξωτό μαξιλαράκι μας. Στο τέλος, μένεις με την εντύπωση πως είναι θετικό που είδαμε άλλη μια συναυλία σταδίου στη χώρα μας. Καλά περνάς, όπως και να έχει. Στα πλην: ο μέτριος ήχος, το ξύλο που έπεσε απ' έξω και ο υποτιτλισμός στα λόγια του Mr «Μεγαλέξανδρου», που ήταν άλλ' αντ' άλλων.

Σταύρος Διοσκουρίδης

5o Fetish Ball
Second Skin, Γκάζι
04/09/10

Για όλους όσοι παρέμειναν μέχρι τέλους -και ήταν οι περισσότεροι- στο 5ο Fetish Ball του Second Skin, το ντουέτο Lola & Elisabeth ήταν το ρεσιτάλ της βραδυάς. Τα βλέμματα καθηλωμένα, οι φωτογράφοι στην πρώτη σειρά, αμήχανα γελάκια από τους νεαρότερους ενήλικες της φάσης. Η performance είναι μικρογραφία της κλασικής παλέτας BDSM: δέσιμο, μαστίγωμα, δονητές, κεριά.  Σαν φιγούρα hardcore γιαπωνέζικου μάνγκα, η Lola, πάντως, δεν ξεχνιέται δευτερόλεπτο επί σκηνής, ενώ παίζει με τα φετιχιστικά παραφερνάλια. Κόκκινα μακριά μαλλιά με τη λάμψη του ντεκαπάζ και βλέμμα που δεν σηκώνει πολλά-πολλά. Η παρτενέρ της μπορεί να το διαβεβαιώσει. Σεξ και πόνος και πολύ στυλ. Καμιά ωρίτσα πιο πριν, το σόου του Dungeon Master Apollon που είδα ήδη να δένει (σε άλλη παραλλαγή) εκείνη την τύπισσα στο υπόγειο, η οποία βρέθηκε να αιωρείται τελικά δεμένη και πλήρως ακινητοποιημένη. Το bondage show ολοκληρώνεται αλλά πολλοί δεν απομακρύνονται: το λύσιμο όλων αυτών των κόμπων είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον και φοβερά χρήσιμο αν θες να αποφύγεις γόρδιους δεσμούς. Ανάμεσα στα shows, οι ενδείξεις στις οθόνες του Second Skin υποδέχονται τους νεοφερμένους: "Play movie. Select scene. Back.". Το ίδιο το event γίνεται σιγά-σιγά προσομοίωση αυτών των τριών ψηφιακών επιλογών: είτε νώθεις ότι μπροστά σου γυρίζεται ταινία, είτε κυκλοφορείς και σκανάρεις τον χώρο εστιάζοντας όπου γουστάρεις, είτε σου ξανασκάνε εικόνες από το προηγούμενο σόου. Πάντα με ένα ποτό στο χέρι. Εννοείται. Οι ανυπότακτοι καπνίζουν κιόλας. Στο φινάλε, όλοι σαν να περιμένουν κάτι ακόμη. Η προσοχή διαχέεται ή αγκιστρώνεται σε υπόγεια μπάσα και βιομηχανικούς ήχους με ή χωρίς ηλεκτρονική αύρα, με λιγότερες ή περισσότερες κιθάρες. Κάποιοι κάνουν την κίνηση να φύγουν, το ψιλομετανιώνουν πριν φτάσουν στην πόρτα. Κάτι οι μουσικές του Φακίνου και του Μαντωνανάκη, κάτι το UV σόου που προβλέπεται για το τέλος, πάλι από τις κυρίες Vaudeville που άνοιξαν και την αυλαία.Έξω για λίγο αέρα και θυμάμαι που βρίσκομαι. Κωνσταντινουπόλεως και Ιερά Οδός. Το στάνταρ βρώμικο στην καντίνα στη γωνία, γόβες αγκαζέ με all-star κάνουν οχτάρια, διάφοροι ζητιανεύουν στα φανάρια, ράμπες κλειστές για να περάσει το πρώτο τρένο για Χαλκίδα.

Marianna Lebrun