Wire, 6ο Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας

Wire
Gagarin 205, Κυριακή 13/03/2011

Πρώτη εμφάνιση στην Ελλάδα μετά από 35 χρόνια καθοριστικής μουσικής για τους Λονδρέζους που έδωσαν στο πανκ αρτ προσδιορισμούς πολύ πριν αρχίσουμε να μιλάμε για τους πατέρες της μεγαλύτερης μερίδας της μουσικής που ακούμε σχεδόν δύο δεκαετίες. Κρίνοντας από την προσέλευση στο Gagarin την Κυριακή το βράδυ, φάνηκε πως οι Wire είναι άλλη μια μπάντα που όλοι εξυμνούν, παίζουν στα μπαράκια του κέντρου, αναφέρουν ως επιρροή αλλά δεν τους απασχολεί ουσιαστικά (η τιμή εισιτηρίου δεν βοήθησε, βέβαια). Αν και ο καινούργιος τους δίσκος είναι πραγματικά καλός, με τον θόρυβο της πρώτης περιόδου να αποτελεί οριστικά παρελθόν, δεν γέμισαν ασφυκτικά το σετ-λιστ τους με τα πιο πρόσφατα τραγούδια τους. Άλλωστε, όποτε επέστρεφαν στα '80s, επαναλαμβάναμε μεταξύ μας πόσο μεγάλη μπάντα είναι. Φαντάζομαι πως η ίδια συναυλία με τον ενθουσιασμό μιας μεγαλύτερης προσέλευσης θα έγραφε πιο έντονα στο κεφάλι σου, αλλά ακόμα κι έτσι, το encore με το «Pink Flag» θα το μνημονεύουμε γι' αρκετό καιρό. Ευχάριστη έκπληξη το γεγονός πως μετά το τέλος της συναυλίας, αγοράζοντας τον τελευταίο δίσκο τους, έπαιρνες δώρο το περιορισμένο σε 2.000 κόπιες EP «Strays», όπου υπάρχει η καλύτερη στιγμή της συναυλίας, το «Underwater Experiences».

Γιώργος Μιχαλόπουλος

6ο Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας
Μικρόκοσμος, Σάββατο-Κυριακή 12-13/03/2011

Ένα φουαγέ με το πρόσωπο του Tom Waits στο μπαρ και τη μυρωδιά από ποπ κορν και αψέντι. Ένα πανί που αντικατοπτρίζει εικόνες βγαλμένες από μυαλά που δεν συμβιβάζονται με τον ρεαλισμό. Έτσι θα περιέγραφα σε δυο προτάσεις το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Επιστημονικής Φαντασίας που έλαβε χώρα στον Μικρόκοσμο. Φαν του σπλάτερ; Των εξωγήινων; Της φανταστικής λογοτεχνίας; Ζητημάτων όπως ο χωροχρόνος και το διαδίκτυο; Μεγάλες και μικρές ταινίες ήταν εκεί για να κορέσουν τις επιθυμίες σου. Από τα διεθνή διαγωνιστικά ταινιών μικρού μήκους ως τις μεταμεσονύκτιες προβολές πιο ακραίων φιλμ, όλο και κάτι

υπήρχε που θα άρεσε στο ετερόκλητο κοινό. Όλο το Σαββατοκύριακο, λοιπόν, ήμουν από την αρχή μέχρι το τέλος εκεί. Είδα το κοινό να πολλαπλασιάζεται υπερβολικά το απόγευμα και να εκκενώνει τον χώρο εν ριπή οφθαλμού στις τελευταίες προβολές. Γνώρισα από κοντά τους σκηνοθέτες των μεγάλου μήκους ταινιών που είχαν ταξιδέψει για να μας μιλήσουν για τα δημιουργήματά τους. Τον δημιουργό του αριστουργηματικού lovecraft-ικού Whisperer in darkness, Sean Branney, καθώς και τον σκηνοθέτη και την πρωταγωνίστρια του καυστικώς σεξουαλικού Oracle, Shamus Maxwell και Kate Bishop αντίστοιχα, που πέταξαν από Αμερική και Αγγλία για να είναι παρόντες στις παγκόσμιες πρεμιέρες των έργων τους.

Ανατρέχοντας αθροιστικά στο σύνολο των ταινιών του διημέρου, είναι φανερό ότι η επιλογή τους δεν έγινε τυχαία. Όλες ήταν εξαιρετικές, προκαλώντας άλλοτε το γέλιο μέσω ευφάνταστης ειρωνείας (One man and his dog) άλλοτε μια δυσφορία λόγω νοσηρής ακρότητας (File under miscellaneous) ή μετα-αποκαλυπτικής καταστροφής (Ο Nεφοσυλλέκτης), και άλλοτε επιβάλλοντας τρομοκρατημένη σιωπή (η εξαιρετική ελληνική μεγάλου μήκους Ψύχος). Άλλες ταινίες τόνιζαν την απληστία της ανθρώπινης φύσης είτε μέσω της χρήσης ασπρόμαυρου φίλτρου (Sweetheart) είτε μέσω μινιμαλιστικού animation (Darkness's Seed). Μια εκπληκτική μικρού μήκους συμμετοχή από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (Αναμονή) που καταπιανόταν με τον χωρόχρονο έκανε την πλήρη αντίθεση με το απολαυστικά κακογυρισμένο αμερικανικό Project Grey, με πρωταγωνιστές κακοδημιουργημένους γκρίζους εξωγήινους.

Άψογη διοργάνωση, πάμφθηνο εισιτήριο και εύσημα στον Άγγλο μεσήλικα κύριο που ροχάλιζε εκκωφαντικά δίπλα μου το βράδυ του Σαββάτου.

Φοίβος Κρομμύδας