BSTRD

Χρησιμοποιώντας τον ευρηματικό τίτλο "BSTRD" –μια σύντμηση της λέξης "bastard" που σημαίνει νόθος–, η βραβευμένη χορογράφος Κατερίνα Ανδρέου καταθέτει ένα σόλο για τη «γνήσια νοθεία», στο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση στις 28 και 29 Απριλίου.

Η Κατερίνα Ανδρέου επιστρέφει στη μικρή χορευτική φόρμα του σόλο, με οδηγό τις τεχνικές πρόσμειξης διαφορετικών υλικών επηρεασμένη από την κουλτούρα της house σκηνής.

Στο BSTRD το ενδιαφέρον της στρέφεται στις έννοιες του ημιτελούς και του νόθου, στον τρόπο που υπεισέρχονται στη δημιουργική διαδικασία επηρεάζοντας έτσι και τη «γνησιότητα» της χορογραφίας.

Το BSTRD είναι ένα συνονθύλευμα από μουσικές και χορευτικές κουλτούρες, ανοιχτό σε παράδοξες προσμείξεις και ανορθόδοξες διασταυρώσεις.

Η Ανδρέου επιδιώκει συνειδητά να εκτεθεί στον «κίνδυνο της ανάγνωσης», αμφισβητώντας τόσο την ακεραιότητα του δημιουργού όσο και τη στερεότυπη αντίληψη ότι η σκηνή είναι ένας ιδανικός τόπος για να αναδυθούν θέσεις γύρω από την «αλήθεια» του σώματος και την «αυθεντικότητα» της έκφρασης.

Η χορογράφος φαίνεται να αντιλαμβάνεται τη δημιουργία ως διαδικασία νόθευσης, συνθήκη απαραίτητη και ικανή για διερευνηθούν και να διευρυνθούν τα όρια της ελευθερίας και της βούλησης του υποκειμένου.

Γεγονός άλλωστε που δικαιολογεί τόσο τον ευρηματικό τίτλο BSTRD όσο και την τολμηρή πρόταση του να ξεπεράσει εύκολες διχοτομήσεις ανάμεσα στο «τι είναι» ή «τι δεν είναι» αυτό που καλείται εν τέλει να καταθέσει στη σκηνή.

Λίγα Λόγια για την Κατερίνα Ανδρέου

Για το σόλο A Kind of Fierce, το οποίο παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών (2016 & 2017), η Κατερίνα Ανδρέου τιμήθηκε με το βραβείο χορογραφίας Prix Jardin d’Europe (2016) στο Φεστιβάλ Χορού Impulstanz στη Βιέννη.

Με σπουδές στο εθνικό χορογραφικό κέντρο της Ανζέ –προσανατολισμένες αποκλειστικά στον σύγχρονο χορό– αλλά και με εμπειρίες συμμετοχής σε συλλογικές καλλιτεχνικές δράσεις, η Κατερίνα Ανδρέου αναζητά μια γραφή που να μοιάζει ταυτόχρονα ακέραιη και κατακερματισμένη.

Οι αναγνώσεις του χορευτικού σώματος που μας προτείνει τοποθετούνται στα δυσδιάκριτα «όρια της σκηνής», εκλαμβάνοντας έτσι τη χορογραφία ως πράξη «αντίστασης» σε συμβατικούς περιορισμούς και εννοιολογήσεις.