Documenta 14: Private Song

H τέχνη, όπως η συνείδηση, λέει ο Jacques Derrida, εξαρτάται από το πλαίσιο, από το «πάρεργον». Από την κορνίζα που περιβάλλει τον ζωγραφισμένο καμβά μέχρι την αψίδα του προσκηνίου ή του κινηματογράφου, το «πάρεργον» οριοθετεί αυτό που μπορούμε να δούμε. Το πλαίσιο, λέει ο Derrida, ανατρέπει την έννοια ότι «η αισθητική κρίση πρέπει να αφορά την εγγενή ομορφιά και όχι τα περί αυτήν».

Με τρεις περφόρμερ, το έργο Private Song επαναπλαισιώνει κάποια από τα στοιχεία που περιλαμβάνονταν στην ατομική περφόρμανς με τίτλο Private: Wear a Mask When You Talk to Me. Ενώ η ατομική περφόρμανς χρησιμοποιεί τον αυτοακρωτηριασμό ως τεχνική για να εξερευνήσει το φύλο και τις πολιτισμικές κατασκευές μέσω της τελετουργικής επανάληψης της ενσώματης χειρονομίας, το έργο Private Song προτείνει την πλαισίωση ως οπτική στρατηγική για να αμφισβητήσει, να υπογραμμίσει ή να εξουδετερώσει τη σχέση του θεατή με τα κινούμενα σώματα στη σκηνή.

Τα δημοφιλή ρεμπέτικα των δεκαετιών του 1940 και του 1950 των Γιάννη Παπαϊωάννου, Βασίλη Τσιτσάνη και Γιώργου Μητσάκη παρουσιάζονται μέσα στο έργο όχι ως αφηγηματικά μοτίβα, αλλά ως ένα μέσο αντιπαραβολής των μοναδικών φωνών και κωδικοποιημένων χειρονομιών που προέρχονται από τον ανατολίτικο και τον σύγχρονο χορό, καθώς και από την πάλη, με τα έμφυλα πρότυπα του Χόλιγουντ και την εικαστική ιστορία των απεικονίσεων του έρωτα και της μάχης.